Het lelijkste meisje van de klas
Donderdagavond zag ik op Nederland 1 het programma ‘Het mooiste meisje van de klas’. Voor dat programma zal ik nooit benaderd worden. Misschien dat er nog eens een programma gemaakt gaat worden over ‘Het lelijkste meisje van de klas’. Dan maak ik nog een kans. Ach, een beetje zelfspot kan nooit kwaad. Laat ik eerlijk zijn: ik was nou niet bepaald een schoonheid. Broodmager, met een gebit dat schots en scheef stond en een bril die iets had wat de ramen van de huizen in die tijd nog niet eens hadden: dubbele beglazing.
Ik heb de serie ‘Het mooiste meisje van de klas’ een beetje gevolgd, en eigenlijk vind ik het een saai programma. Oud-klasgenootjes van toen vertellen hoe ze tegen de hoofdrolspeelster van het programma opkeken, en leraren kunnen nog net hun kwijl binnenhouden als ze vertellen dat het, afgezien van een mooi meisje, ook nog een bijdehand kind was met een stel hersens waar je U tegen zei. Het hele programma is niets anders dan de loftrompet blazen over iemand die sowieso alles al mee heeft in het leven.
Het valt me op, dat die meisjes door hun uiterlijke schoonheid veel mazzel hebben gehad. Vaak was het niet eens alleen een mooi uiterlijk, maar ook veel geld waardoor deze meisjes de kans hadden om ‘hip’ te zijn, iets wat nog steeds belangrijk is voor de jeugd.
Het wordt wel eens tegengesproken dat mensen met een mooi uiterlijk het makkelijker hebben in het leven, maar ik denk echt dat het zo werkt. Je hoeft lang niet zo te knokken voor je plekje binnen een groep dan mensen die qua uiterlijk niet zo goed bedeeld zijn. Ik heb niet alle afleveringen gezien, maar de vrouwen die ik heb gezien, zijn toch wel aardig geslaagd in het leven qua carrière, op het gebied van de liefde en als er al een traantje geplengd wordt dan gaat het om een overleden moeder of andere familieomstandigheden waar een ieder mee te maken krijgt, zeker naarmate men ouder wordt.
Maar verder zijn het allemaal succesverhalen. De mooiste meisjes wonen over het algemeen in een zonovergoten Griekenland na een fotomodellencarrière, zijn nog net zo met hun uiterlijk bezig als vroeger en zijn stomverbaasd als ze horen dat ze zo bewonderd werden door hun klasgenoten. Dat vind ik gek. Zoiets mérk je toch? Of wordt het normaal, als je altijd maar op handen gedragen wordt door je omgeving als je gezegend bent met een mooi bekkie?
Volgens mij zou het veel interessanter zijn om juist de andere kant te laten zien. Juist. ‘Het lelijkste meisje van de klas’. Zoals ik. Ken je die reclame? Van die jongen die het uitmaakt met zijn meisje omdat ze een beugel in haar mond heeft? En dat ze een paar jaar later wordt gekroond tot Miss Nederland? Volgens mij gaat die reclame om een of andere loterij, en deze jongen heeft het lot uit de loterij aan zijn neus voorbij laten gaan, volgens die reclame dan.
Ik zie het helemaal voor me. Het programma gaat over mij. Jongens en meisjes uit mijn klas – die nu natuurlijk óók 43 jaar oud zijn, net als ik – worden geïnterviewd. Ze moeten een beetje lachen als ze aan mij terugdenken. “Het was een leuke meid hoor, met veel gevoel voor humor en ze liet de klas ook wel lachen, maar het was nou niet een meisje waar je als jongen mee gezien wilde worden.” Mijn hele Mavo-periode ben ik verliefd geweest. Heel lang op Bob. Maar hij zag me niet staan. Ja, wel als ‘gewone’ vriendin, want in de bus naar school hadden we dikke lol. Eén jongen is verliefd op mij geweest, maar ik vond hem nou nét niet leuk genoeg. Jammer. Ach, zo gaat dat met veel pubers, denk ik. Maar goed, we zijn aan het filmen, dus laat ik niet afgeleid raken.
Vriendinnen komen ook aan bod. “Het was héérlijk, om zo’n vriendin te hebben. Door haar voelde ik me extra-mooi. De jongens keken altijd naar mij, en niet naar haar. Logisch, dat kind hád me toch een bril! En een scheef gebit. Ik ben wel benieuwd wat er van haar geworden is.”
Dat is het leuke aan het programma. Je ziet eerst de schoolvrienden en soms wat familieleden die herinneringen ophalen, en dan pas komt de hoofdpersoon in beeld. In het geval van ‘Het mooiste meisje van de klas’ zie je steeds filmpjes van een mooi meisje omringd door haar vrienden. Eerlijk is eerlijk: er zijn plaatjes bij!
Maar als al die vrienden aan het woord zijn geweest, komt het mooiste meisje zelf in beeld en aan het woord. En vaak zijn het dan heel gewone vrouwen geworden. Niet lelijk of zo, maar ook niet om over naar huis te schrijven. Ouder, dikker, wat rimpeltjes hier en daar, en als ze hun levensverhaal beginnen te vertellen, dan blijkt wel, dat het er alleen nog maar slechter op kan worden, want naarmate het uiterlijk aftakelt, takelt ook de vriendenkring af.
Bij mij zou dat heel anders gaan. Ik ben een laatbloeier. Pas na de middelbare school is er een en ander verbouwd aan mijn gebit, ben ik lenzen gaan dragen en ook een bril, maar dan met dun geslepen glazen, ben ik in plaats van mager, slank geworden, kortom; ik ben er alleen maar op vooruitgegaan. Dat kon ook moeilijk anders, want als ik foto’s van mezelf zie van toen ik ongeveer 14 was, dan moet ik altijd aan de Jostiband denken. Vooral bij de foto’s die gemaakt zijn terwijl ik piano aan het spelen was…
Ik verkneukel me al helemaal bij het idee. Die jongens die mij toen niet zagen zitten, worden ineens geconfronteerd met wie ik nu ben. Ze zien een mooie slanke vrouw, met prachtig lang blond haar – ja, ja, naturel! – die vriendelijk naar ze lacht met haar mooie tanden. Ze zien een vrouw die zich charmant weet te kleden, en het geluk straalt van haar gezicht, want ze is met de allerliefste man van de hele wereld getrouwd en weet zich geliefd, bemind en begeerd. Zij heeft die jongens van toen niet meer nodig.
Die jongens – inmiddels voorzien van buikje en kaalheid – denken even aan de vrouw die ze thuis hebben zitten. Ze was zo mooi. Vroeger. Totdat de kinderen kwamen. En ze geen zin meer had in seks. Ze kwam wat kilootjes aan. Haar gezicht vertoont altijd zo’n ontevreden trekje en ze zeurt over het dopje van de tandpastatube dat na gebruik niet meer op de tube wordt gedraaid.
Ze zien mij. Ze worden onmiddellijk onhandig en stamelen onsamenhangende zinnen. En ik? Ik zie er prachtig uit. Een mooi jurkje, slanke benen en hoge hakken. Klein beetje make-up, want meer heb ik niet nodig. En ik vertel ze over mijn leven.
Ja, ik heb het moeilijk gehad. Maar ik heb wel mijn weg weten te vinden door mezelf als persoon te ontwikkelen, door aandacht te hebben voor anderen, door het te moeten hebben van mijn persoonlijkheid. Door mensen zelf ook niet af te rekenen op hun uiterlijk, maar altijd te kijken wat er achter zo’n uiterlijk schuilging. En dat heeft me geen windeieren gelegd. Het heeft bij mij misschien veel langer geduurd tot ik tot zelfontplooiing durfde te komen, maar ik ben er ook gekomen. Dat is toch veel interessanter dan al die fotomodellenverhalen? Het is toch geweldig, als je terug kunt kijken naar je jeugdfoto’s en dat je nu tot de conclusie kunt komen dat je er best mag wezen? En eigenlijk toen ook al?
Het programma ‘Het lelijkste meisje van de klas’ zal er waarschijnlijk nooit komen. Jammer. Dan moet ik maar weer een studie gaan doen. Terug naar school. En dan kunnen jullie over vijf jaar allemaal kijken naar: “Het mooiste meisje van de klas.” Leuk toch?
