De schaamte voorbij
Er is al vaker geschreven over het gevoel van schaamte dat optreedt wanneer je als gamer iets over je hobby probeert te vertellen aan iemand die hier niet mee bekend is omdat uitleggen vaak doorschiet in verontschuldigen. Dit was voor mij nooit echt herkenbaar maar dat is kortgeleden veranderd, en het heeft me toch wel aan het denken gezet aangezien ik nooit echt had stilgestaan bij het beeld dat over onze hobby leeft bij zowel niet-gamers als bij mezelf.
Ik ben in de gelukkige positie dat de meeste van mijn vrienden en collega's ook games spelen, of dit op zijn minst vroeger hebben gedaan. Er is soms interesse en minstens herkenning. Ik zal geen lange gesprekken met ze over games voeren maar ze zullen me er ook niet op beoordelen. Mijn familieleden staan er onverschillig tegenover. Sommige keuren het af maar zetten daarna vrolijk de ZDF aan om naar een of ander schlagerprogramma te kijken, dus van hun mening trek ik me niet echt veel aan. Anders wordt het natuurlijk als het gaat om de persoon die 's nachts naast je ligt.
Toen ik mijn vorige vriendin leerde kennen was ik een PC-gamer. En gamen op een PC is makkelijker uit te leggen. Of beter gezegd, ik hoefde het niet uit te leggen en ik heb er ook nooit bij stilgestaan dat ik het uit zou moeten leggen (dit was overigens voor de tijd van games als World of Warcraft). Ik gebruikte de PC voor mijn studie en daarnaast vond ik het leuk om spelletjes erop te spelen. Op zich is het wel bijzonder dat voor veel mensen een bepaald apparaat opeens sociaal acceptabel is wanneer er ook een saaie applicatie opstaat. Kijk, mijn iPod Video heeft ook een adressenboek! Maar Word gaat er echt niet mooier uitzien door de aanschaf van die GForce HyperDXX4500 met 256 MB en genoeg ventilators om een klein kantoorgebouw koel te houden. Maar goed, dat is misschien iets voor een volgende column. Terug naar het korte extract uit mijn biografie.
Na mijn afstuderen veranderde mijn leven, ik zat op mijn werk opeens de hele dag achter een PC en had daar privé eigenlijk weinig zin meer in. Met een controller lekker op de bank relaxen klonk toch een stuk beter. Ook had ik opeens wat meer te besteden. Ik werd een console-gamer en dat is nooit meer veranderd! Eerst een PS2 en later een Gamecube en een Xbox (als een game me aanspreekt wil ik die ongeacht het platform kunnen spelen). Later zijn daar nog een GB Micro (voor oude 2D SNES games) en een Nintendo DS bijgekomen. En kortgeleden is de Xbox vervangen door een Xbox 360. En toen raakte het uit met het meisje dat de langzame uitbreiding van het aantal consoles onder de TV heeft meegemaakt (wat overigens niet de reden van het beëindigen van de relatie was, maar dat staat hier verder buiten). Maar goed, na een tijdje begaf ik me weer op de markt van single Nederland en ik ontmoette gelukkig al vrij snel weer wat mensen van het andere geslacht. Tijdens een gesprek komen hobbies al snel ter sprake. En toen kwam het plotseling en onverwachts: BAM! De vraag hoe ik over mijn game-hobby moet vertellen.
Hoi, ik ben Mark, 31 jaar en ik vind het leuk om games te spelen. En ik schrijf er ook over op een grote website. Daar noem ik me strolie75, heb ik een plaatje van een Japans meisje onder mijn naam staan en reageer ik soms op berichten van andere mensen.
Natuurlijk is dit erg overtrokken. Ik heb ook andere bezigheden als werken en sporten die een belangrijkere rol in mijn leven innemen. Ik ben tegenwoordig al blij als ik de tijd vind om één game per maand te spelen en een aantal stukjes voor FOK! te schrijven. Maar toch zou deze nuancering niet nodig moeten zijn. Als je op voetbal zit zeg je toch ook niet dat je naar één keer per week traint? En als je van uitgaan houdt verontschuldig je je toch ook niet door te zeggen dat je maar twee avonden per week laveloos thuiskomt?
Plus dat ik van mening ben dat games een hele positieve invloed op mijn leven hebben gehad. Zo spreek ik onder andere vloeiend Engels door de adventure-games die ik vroeger heb gespeeld en door het gamen van RTS en RPG's merk ik dat ik me zakelijke applicaties met complexe menustructuren snel eigen kan maken. Tenslotte heb ik het gevoel dat ik wanneer ik game nog actief bezig ben en iets bereik in plaats van met het verstand op nul naar een scherm zit te staren.
Games hebben een imago-probleem. Het is een hobby waar de kleine schreeuwende minderheid representatief is voor de gehele groep. Net zoals voetbalsupporters worden aangekeken op de vernielzucht van hooligans en bepaalde bevolkingsgroepen op het gedrag van een aantal a-socialen die zich niet kunnen gedragen. In de ogen van de mainstream is de gemiddelde gamer een 16-jarige puisterige puber die de hele dag achter een scherm zit en er op kickt zoveel mogelijk mensen neer te schieten. Dit klopt natuurlijk niet. Games zijn de afgelopen jaren volwassen geworden. Verhaallijnen worden complexer en personages krijgen steeds meer diepgang. Naast het vertellen van een verhaal speelt het opwekken van emoties een belangrijke rol. Zeker vergeleken met TV-programma's die steeds dommer lijken te worden steken games steeds gunstiger af.
Maar goed, nu heb ik iemand ontmoet die ik erg leuk vind, meer dan erg leuk zelfs. Maar games voelen, ondanks alle positieve argumenten toch aan als een hindernis, of beter gezegd, als een valkuil. Maar ik hoop dat ik haar duidelijk kan maken dat games slechts een klein onderdeel van mijn leven zijn, een erg leuke hobby en niet meer en niet minder. Dat ik het leuk vind om te schrijven en dat dit een onderwerp is wat zich hiervoor prima leent. En ik wil haar ook laten kennis maken met games. De opening heeft ze al gegeven door te zeggen dat ze het leuk vindt om het flipperkastspel in Windows te spelen. Zoo Keeper, Yoshi's Touch and Go of Nintendogs lijken me wel mooie games om haar met het medium videogames te introduceren. Maar DOAX hou ik denk ik nog maar even wijselijk achterin de kast.
-Strolie75
