Film: Vicky Cristina Barcelona
Dit laatste geldt niet voor iedereen overigens, want de aparte stijl en thematiek waar Allens films doorgaans mee doordrenkt zijn zullen niet tot ieders verbeelding spreken. Allens karakters hebben vaak een tendens tot neuroticisme en houden hun onstuimige emoties voortdurend aan de oppervlakte. Uiteraard belanden de personages in situaties die het mogelijk maken hun karaktertrekken ten volste te tonen, of juist volledig aan banden te leggen. In zijn nieuwste film, getiteld Vicky Cristina Barcelona, voegt Allen al deze elementen wederom samen tot een film waarin zijn hand duidelijk zichtbaar is. De vraag blijft echter of deze film een eigen voetstuk mag krijgen binnen Allens repertoire, of dat het hier louter een herhalingsoefening betreft.
De titel beschrijft feitelijk het verhaal in een notendop. De twee vriendinnen Vicky (Rebecca Hall) en Cristina (Scarlett Johansson) brengen hun vakantie door in het zonovergoten Barcelona. Al spoedig komen ze tijdens een etentje in contact met de charmante inheemse kunstenaar Juan Antonio (Javier Bardem), die de dames aanbiedt met hem het weekend door te brengen. Vicky -reeds lange tijd voorzien van een vriend en een daarmee gepaard gaande conservatieve houding ten aanzien van relaties- slaat het aanbod dankbaar af. Haar vrienin Cristina, die waarschijnlijk Vicky’s grootst mogelijke tegenpool is, ziet daarentegen wel wat in de plannen van de extravagante kunstenaar. Cristina krijgt haar zin, en zo beleven de dames een weekendje Juan Antonio vol spanning en sensatie.
Er ontvouwt zich een tweetal verhaallijnen die beide vrouwen volgen bij hun dagelijkse beslommeringen, waarbinnen de spil wordt gevormd door Juan Antonio. Niet alleen raakt Vicky in de knoop met het trouw blijven aan haar huidige vriend. Ook Cristina heeft de nodige sores in een driehoeksverhouding met Juan Antonio en diens ex-vriendin Maria Elena (gevalletje border-liner), gespeeld door Penélope Cruz.
Het plot, de personages en de dialogen zijn grotendeels in overeenstemming met wat je van Allen mag verwachten, maar zijn tevens voorzien van een laagje frisheid dat menig verstokt filmkijker zal plezieren. Het verhaal is makkelijk te volgen, maar is toch dynamisch, en als kijker heb je geen enkel benul van hoe de film er over vijf minuten voor zal staan. Vanuit een enigszins verzuurd perspectief zou je kunnen mopperen dat het verhaal zich daardoor wel erg van de hak op te tak ontwikkelt. Aan de andere kant is het best prettig dat je eens een keer niet al na de eerste paar minuten weet hoe de film in grote lijnen zal aflopen. Uiteraard zijn ook die typische Allen-scènes, die zo bol staan van de hysterie dat je er als kijker zelf spontaan moe van wordt, weer van de partij. Met name deze scènes, ondersteund door een sterk geschreven dialoog, zorgen voor de welkome komische noot waarmee het drama veelvuldig gecontrasteerd wordt.
Een laatste speciale vermelding die gemaakt moet worden is toch wel die van de vele prachtige locaties waar de film is opgenomen. Door de pracht en praal van Barcelona te combineren met de nodige kleurenfilters, wordt een sfeer gecreëerd die je gedurende deze winter gelijk doet verlangen naar het warme sfeervolle Spanje.
Met Vicky Cristina Barcelona heeft Woody Allen weer een alleszins vermakelijke film afgeleverd. Het anderhalf uur durende kijkje in het leven van de twee dames voelt als een frisse duik in de aan Barcelona grenzende zee. Een goed te behappen kijkervaring die een uitgebalanceerde mix levert van drama, komedie en typische Woody Allen elementen.
Label: Cinéart Releasedatum: 11 december 2008
Kijkwijzer:
Waardering film: 
