Op Nederland 2 wenste Harmen Siezen ons een fijne avond. Daarna stuiterde Loeki door het beeld. Even later klonk de begintune van Dynasty door de speaker. Mijn broer en mijn moeder zaten aan de buis gekluisterd. Uit de kast pakte ik een donkerbruine kartonnen doos. "Kom je, pa?" "Zet maar vast klaar", zei hij dan vanaf de bank, waar hij zijn laatste beetje koffie in zijn kopje ronddraaide om het vervolgens in een slok naar binnen te werken.

‘Dat gebeurt me niet iedere dag, zo’n privéchauffeur’, zeg ik vrolijker dan ik me voel tegen de grijze man die me naar huis gaat brengen. 
Hij glimlacht, mijn chauffeur, maar het valt me op dat zijn ogen niet meedoen.