column
Alt F4
Het stond nog net niet in mijn agenda genoteerd; nog een toegift van één dag. Overbodig. Het viel immers niet te vergeten na een afscheidstournee van maanden. Na maanden van verloving vergeet je je bruiloft ook niet. Morbide bovendien. "Schikt die datum u, mevrouw?"
"Ik kijk even in de gemeenschappelijke agenda... Ai, nee dat komt slecht uit, op die dag neem ik afscheid van mijn man."
Het klinkt hard, maar het is de realiteit van de zelfgekozen zachte dood.
Het is kiezen tussen luisteren tot aan de fade-out van het laatste nummer of het eruit trekken van de stekker van de cd-speler. Bij goede muziek raad ik het eerste aan, maar bij de cd der slopende ziektes is het slotnummer nooit het beste. Het slotnummer is langdradig, doet pijn aan de oren, is van onbekende duur en is bovenal het luisteren niet waard. Als je weet dat jouw cd noch uit het laatje gehaald noch op repeat gezet kan worden, dan is de keuze voor een eigen slotnummer begrijpelijk. Niet eens zozeer voor mezelf, aangezien ik de dag erna al niets meer weet van het zelfgekozen slotstuk, maar wel voor degenen die ik achterlaat.
Het klinkt allemaal vanzelfsprekend om regisseur van je eigen leven te zijn. Dat is het echter niet. Ook in liberaal Nederland niet. Of moet ik zeggen: juist in christelijk Nederland niet. Waar een christelijk overwicht in de coalitie meer en meer de regie van jouw leven van je overneemt. Van het CDA moet het lijden de overhand hebben genomen, moet het goed pijn doen als je voor het laatst de cd-speler bedient. Pas dan mag het, maar kijkt het vrome CDA je nog steeds met afkeur aan. De ChristenUnie maakt het nog wat bonter door gesteund door God de echte verlosser van je bed weg te houden. Zij pleit voor extra handen aan het bed: verplegen en verzorgen. Pardon? Ik ga dood, verpleeg en verzorg nu eerst maar eens de mensen mét houdbaarheidsdatum!
Een waardig afscheid van en voor vrouw en kinderen is je niet gegund. Zij moeten toezien hoe je verder aftakelt en op je laatste dag niets meer uit kunt brengen. Niet meer kunt lachen. Ik wil mijn vrouw en kinderen zien lachen op mijn laatste dag. Al kost het moeite en is het door te tranen heen. Een dag niet gelachen, is een dag niet geleefd. De houding van CDA en ChristenUnie ontneemt juist de naasten het leven. Ik wil mijn slotscène kunnen kiezen. Als God bestaat, dan heeft hij mijn hele leven al geregisseerd. Ik neem niet aan dat Hij het me kwalijk zou nemen als ik dat op mijn allerlaatste dag voor één keer overneem, of wel?
Ik wacht niet op God. Niet als een reset middels de toetsen Ctrl, Alt en Delete niet meer helpt. Ik kies mijn eigen laatste nummer en wacht niet totdat ik niets meer kan omdat de harde schijf crasht en de boel is gaan roken. Ik wil geen vreemde handen aan mijn eigen bed, maar de handen van die ik liefheb. God moet dat begrijpen.
Door God of speling van het lot
ben ik op de dodenwachtlijst gezet
Dat valt niet meer ongedaan te maken
ook niet met de Backspace of Ctrl Z
En omdat ik ben gekomen zonder kloppen
ga ik zeker niet onaangekondigd weg van hier
Daarom wacht ik niet geduldig op God
en druk zelf op de verlossende Alt F4
N.B. de ik-persoon is niet gelijk aan de schrijver
Hoewel het misschien ook wel grotendeels egoïsme is, kan ik me voorstellen (gelukkig heb ik dit niet direct mee hoeven maken, maar wel van dichtbij) dat die persoon geen afscheid kan of wil nemen van de meest dierbare persoon in zijn of haar leven.
Anderzijds is het wel zo, dat als de persoon gewoon niet meer terug kan komen en die persoon alleen maar zal lijden, het gewoon het beste is voor die persoon om te vetrekken.
Dat maakt de beslissing echter niet makkelijker.
Ik kan je hierbij ook wel een voorbeeld geven, maar dat is me iets te persoonlijk om hier op de Frontpage neer te klakken.
Whatever, discussie met een zelfingenomen atheïst is bij voorbaat zinloos, daar begin ik niet aan foto
Het Binnenhofklasje - Handenarbeid
Binnen de lijntjes kleuren
Keer om, keer om!
Mijn reviews
Ze beslissen niks voor jou, maar bieden je een keuze. WAAROM daar op afgeven dan? Dat is namelijk zelfingenomenheid.
Ik blijf dus nog steeds erg benieuwd naar wat ik volgens jou wie nu allemaal opleg en waarom ik zelfingenomen zou zijn. Ik leg niemand wat op en vind juist dat de overheid dit niet verder moet ontmoedigen omdat het een keuze van betrokkenen moet zijn. Jij daarentegen meent meteen niet met mij in discussie te moeten gaan. Waar heb ik dat dan opeens aan verdiend? Omdat ik pleit voor vrijheid in plaats van het opwerpen van extra drempels.
Daarbij, volgens mij heb ik het geloof toch nergens beledigd? En laat ik toch ook nergens weten dat ik niet kan leven met mensen die wel in hun lot berusten en wachten op het oordeel van de natuur of God. Of wel?
Het Binnenhofklasje - Handenarbeid
Binnen de lijntjes kleuren
Keer om, keer om!
Music Was My First Love, And It Will Be My Last!
Verder goede en goed geschreven column.
..maar weer een prachtig gedigje. foto
En dogmadenkers die blij worden van maandenlange helse pijnen moet je die vooral van harte gunnen, en aan hun sterfbed vriendelijk informeren of je nog even hun neus moet breken, een arm op de rug moet draaien, een scheutje ammoniak door de morfine, dat soort zaken. Het liefst zien ze zichzelf gekruisigd en wel de kist in gevouwen worden, gun ze nou gewoon hun pijn en verdriet.
Hebben ze ook iets om naar uit te kijken als ze ouder worden.
Overigens weet ik nog niet of je van tevoren kunt kiezen voor je eigen euthanasie. Je kunt wel aangeven dat je niet gereanimeerd wilt worden, maar niet dat als je bij 'dit en dit' punt aankomt, je 'doodgemaakt' wilt worden (even zwart-wit gesteld is dat waar euthanasie op neerkomt).
Als de eed van Hippocrates inmiddels achterhaald is, mag ik jou vragen wat jouw idee dan is van een betere optie? Sorry dat ik het zeg en ik ben te moe om hier uitgebreid op te reageren (heb de halve dag gereisd), maar je draait Sander's punten compleet om. Hij geeft op niks en niemand af, hij vraagt zich eerder af of het wel een goede gang van zaken is om het nog moeilijker te maken.
Er zijn zelfs mensen die vinden dat dergelijke artsen dan maar voor de rechter gesleept moeten worden.
Tot zover het niet opdringen.
Nog even en artsen worden gedwongen mee te werken aan een door de staat, en dus alle burgers, gesubsidieerde vorm van zelfmoord. Voor de trein springen of je polsen doorsnijden als je het even niet ziet zitten, hoeft niet meer. De dokter doet dat voortaan wel.
Het Binnenhofklasje - Handenarbeid
Binnen de lijntjes kleuren
Keer om, keer om!
Als je iets ondertekent waarin staat "als ik dement word, laat me dan sterven", waarom kan dat niet? Er wordt gezegd dat demente mensen zich zouden kunnen "bedenken" en dat je ze dan tegen hun wil doodt, maar wat is het probleem als ze er van tevoren zelf voor hebben gekozen? Als je echt vreest dat je je zou bedenken dan zet je je handtekening niet. Het is gewoon te stom voor woorden dat je niet de baas mag zijn over je eigen leven maar dat je gedwongen wordt om op kosten van de maatschappij in sommige gevallen nog jarenlang weg te kwijnen, of het nou dementie is of keer op keer een chemokuur. Al die zorg kan beter besteed worden aan mensen die er nog wel bovenop kunnen komen.
Ik weet eerlijk gezegd niet wat voor eed artsen tegenwoordig afleggen, maar de artseneed van de KNMG staat abortus en euthanasie niet in de weg.
http://nl.wikipedia.org/wiki/Eed_van_Hippocrates
Waar leg je ethisch de grens en hoe bepaal je die grens? Hoe houd je die grens compleet rigide of waar introduceer je de benodigde flexibiliteit en hoe flexibel moet het allemaal zijn?
Op het moment dat je namelijk één vinger geeft, moet je altijd rekenen op mensen die de hele hand willen en extremen die 'je arm eraf trekken'. Hoe ga je daarmee om?
Dat zijn de eerste vragen die zo in mij opkomen als je op deze toer gaat...
Wat dat aan gaat ben ik het met je eens dat euthanasie in geval van dementie een moeilijk onderwerp is en niet iets wat je zomaar kan legaliseren. Maar in het geval van ongeneeslijke ziektes bij mensen die mentaal alles wel nog op een rijtje hebben (waar de column ook eigenlijk over gaat) vind ik nog steeds dat het makkelijker kan en moet om op een waardige manier te sterven.
Er zijn mensen die terugkomen van situaties die niet voor mogelijk gehouden worden en dan nog blijf je hetzelfde probleem houden van de definitie van welk punt in welk ziekteproces gemarkeerd kan of mag worden als het 'beslissende punt' vanaf wanneer mensen mogen of kunnen beslissen dat een arts hun leven beëindigt.
En dat punt 'als je zo graag dood wilt, waarom niet' is ethisch nooit te verantwoorden, omdat artsen dan voor het punt gezet gaan worden dat ze mensen in principe [edit]kunnen[/edit] helpen met zelfmoord. Daar achteraan zit dan weer de vraag in hoeverre een arts de vrijheid zou mogen hebben tot weigering en ook daar zit weer zo'n onmogelijke definiëring van een imaginaire grens in.
Dit is en blijft simpelweg (simpel??) zo'n hekel punt dat het ontzettend moeilijk discussiëren is, omdat de ethiek hier een enorme rol in speelt.
Bij veel terminale ziektes breekt het lichaam beetje bij beetje af, ik kan me voorstellen dat je zou kunnen afspreken dat zodra je het vermogen verliest om te communiceren (dus spreken/schrijven) of het vermogen om op eigen kracht te kunnen leven, dus verplicht aan de beademing, dat dat een punt is waar op je zou kunnen zeggen, geef mij dat spuitje maar.
Tevens, als iemand echt dood wil, en gezond is, dan krijgt hij/zij dat toch wel voor elkaar, dus waarom niet, voor iedereen, de mogelijkheid geven om er op een nette manier uit het leven stappen? Natuurlijk wel met enige vorm van controle, door lichamelijke (bij terminaal zieken vooral) en psychische onderzoeken (bij gezonde mensen dus). Als je dit idee toepast op een nette manier, dan zorg je er voor dat de overlast door mensen die zelfmoord plegen verminderd. Tevens geef je die mensen de mogelijkheid om er over te praten, want zonder er over te praten is er geen nette mogelijkheid om uit het leven te stappen.
Zoals het nu is kan ik me voorstellen dat sommige mensen die het leven niet meer zien zitten niet graag anderen met hun probleem op willen zadelen. Nu is het een soort van taboe, maar als je dat veranderd dan zou dat verdwijnen, en je dwingt als het ware die mensen om op zijn minst met een psychiater gepraat te hebben.
Nu is dit bovenstaande verhaal wat offtopic denk ik, maar toch, waarom niet? Omdat het niet ethisch is?
Is mensen laten lijden wel ethisch? Ik denk van niet.
Artsen kunnen natuurlijk niet verplicht worden om euthanasie uit te voeren. Maar ik denk dat als het taboe een beetje weg is en het normaal wordt om patiënten voortijdig uit hun lijden te verlossen dat de meesten er dan geen probleem meer mee hebben.
@ Column: Goede column, blij dat het niet uit persoonlijke ervaring is geschreven...
OT: Leuke associatie met CD's, regissie en zelfmoord (dat blijft het toch;)).
Persoonlijk ben ik ook van mening dat de persoon (als deze nog bij kracht is) zelf de beslissing mag maken of naaste familie. Zo ook mijn opa (tijdje geleden al;P) heeft aangegeven zelfmoord te plegen als hij in zijn bed zou pissen (dat is een leuk standaard vind ik zelf, ga ik ook doen). Ook hou was ernstig ziek.
Ook ben ik het helemaal eens met je (genuanceerde) politieke link.
Toppie column, ga zo door
Ik maak het momenteel van dichtbij mee. De vader van een collega heeft de keuze gemaakt. Afgelopen vrijdag was het zover: na weken van pijnlijke wachten zou hij eigenlijk de week daarvoor al "heen gaan" maar 2 dagen voor de bewuste dagen hadden de doktoren goconstateerd dat zijn hart te sterk was voor hetgeen ze in eerste instantie van plan waren. Dus nogmaals een week uitgesteld.
Van de ene kant is het natuurlijk goed dat zijn vrouw/kinderen/vrienden waardig afscheid konden nemen, van de andere kant: het lange wachten moet toch ook een pijnlijke ervaring zijn..
Ik hoop het zelf nooit mee te hoeven maken..
Om te kunnen reageren moet je zijn ingelogd op FOK.nl. Als je nog geen account hebt kun je gratis een FOK!account aanmaken