column

Keer om, keer om!

Sander (alpeko)
Zet mij achter het stuur van een auto en mijn vrouwlijke kant komt boven. Op de snelweg ga ik nog door voor een doorsnee man. In de jungle van stad daarentegen doe ik niet veel onder voor de gemiddelde vrouw. Jaloers kijk ik toe hoe nonchalant seksegenoten hun vaak ook nog grotere voertuig fileparkeren. Met een soepele handbeweging weten ze hun auto in het kleinste gaatje te krijgen. Als ik geen parkeerplek kan vinden waar ik mijn auto voorwaarts dan wel achterwaarts in kwijt kan, dan wordt de noodtoestand uitgeroepen. De radio gaat uit, de verkeerspolitie wordt opgetrommeld om de weg af te zetten en aan de hand van nauwkeurige wiskundige berekeningen bepaal ik de te volgen draaihoek. Naast niet gezegend te zijn met inparkeertalent ontbreekt het mij ook aan mannelijk richtingsgevoel. In plaats daarvan ben ik de gelukkige eigenaar van het talent om vooral voorbij dat ene straatje te rijden. Gelukkig kunnen vrouwen en mannen zoals ik nu een dubbele portie mannelijk richtingsgevoel kopen luisterend naar de naam Tom Tom. Wel voorzien van vrouwenstem uiteraard, voor het geval Tom Tom je toch aan je bestemming voorbij laat rijden.

Ik voer de bestemming in op het navigatiesysteem. Een bestemming die ik zonder navigatie altijd voorbij gereden ben. Aan vrienden die de weg er naar toe wel hadden gevonden, vroeg ik voorheen de weg. Hoe gedetailleerd hun routebeschrijving ook was, ik geraakte er nooit, hoewel ik wel geregeld dacht er te zijn aanbeland. Ook een stratenboek mocht niet baten, evenals de hulp van voorbijgangers. Daarom roep ik dit keer de hulp in van padvinder Tom Tom. "Ware Liefde", toets ik in als eindbestemming. Tom Tom go!

Opzoek naar Ware Liefde. Het begin van de route is vertrouwd. De gebaande wegen. Tom Tom die me op het juiste spoor houdt. Alleen de verkeerslichten zitten tegen. Ongeduldig wacht ik voor rood. "Na driehonderd meter sla rechtsaf," zegt mijn navigerende reisgenoot dwingend en kortaf.

Het begint al te schemeren. Ware Liefde ligt kennelijk niet bij mij om de hoek. De gevolgde route wijkt af van de beschrijvingen van vrienden. Hoeveel wegen leiden er naar Ware Liefde? Hoe ver nog? De tank raakt al maar leger. Ware Liefde kost brandstof. Ware Liefde is één op één. Waar ben ik? Opeens slaan we een straat in die me bekend voorkomt; de Lindelaan. Aan het einde linksaf, daar woont Lieske. Wat voelt dat al weer lang geleden. Was dat dan toch Ware Liefde?
"Laat maar, ik heb het zelf al weer gevonden," schep ik op tegen de navigatie.
Ik sla de Klaprooslaan in en rijd voor je huis langs. Vanuit mijn auto zie ik je staan. Je bent niet meer alleen.
"Waarom heb ik haar toch laten gaan?" vraag ik mijn navigatiesysteem.
Tom Tom antwoordt meteen: "Keer om, keer om."
Ik werp een blik op het scherm en zie dat ik een doodlopende straat ben ingeslagen.
"Keer om, keer om," herhaalt Tom Tom.

Met mijn richtingsgevoel middels een zuignap aan de voorruit bevestigd, rijd ik op huis aan. Bestemming niet bereikt. Vandaag niet, in ieder geval. Ware Liefde lag ooit in de Klaprooslaan. Lag. Lieske woont er nog, maar de Ware Liefde is naar elders verhuisd. Tom Tom weet waar en ik weet wat ik al wist: dat ik geen gevoel voor richting heb. Soms moet je gewoon een keer verkeerd rijden om tot de ontdekking te komen dat je ooit goed zat.