Mag ik twee minuten van je tijd?
Twee minuten om 8 uur ’s avonds op 4 mei lijken langer te duren dan twee minuten om 8 uur op 5 mei. Of dan op 19 augustus, of dan op 8 januari. Twee minuten; 120 seconden, het gaat 30 keer in een uur en zelfs 720 keer in een etmaal. Twee lange stille minuten, zelfs zonder telefoontjes, hyves, twitter en SMS’jes. Als het een andere aanleiding had gehad, had ik ervan genoten.
Tijd meten we wereldwijd met dezelfde maten: jaren, dagen, uren, minuten en seconden. Daar valt niet aan te tornen. Maar de beleving van tijd is een ander verhaal; het wekt de illusie dat tijd kan rekken en krimpen. Tijdens een pijnlijke wortelkanaalbehandeling lijkt een kwartier een eeuwigheid te duren, terwijl datzelfde kwartier op een zonnig terrasje zo om is. ‘Time flies when you’re having fun’. Dat pretendeert dat als je je leven zo saai en vervelend mogelijk inricht, je ‘tijd’ kunt vasthouden. Ik herinner me nog wel dat ik me als kind tijdens vakanties wel eens expres ging ‘vervelen’, want dan duurde de vakantie langer. Of ik ging minuten tellen: 60 keer rustig eenentwintig uitspeken staat ongeveer gelijk aan een minuut. Probeer dat maar eens een half uur vol te houden: dodelijk vervelend. Totdat ik er achter kwam dat een dag juist langer lijkt te duren als je verschillende en afwisselende dingen doet. Mijn ervaring nu is dat als je regelmatig nieuwe dingen in je leven oppakt, je leven langer lijkt te duren.
Naarmate ik ouder word, lijkt de tijd steeds sneller te gaan. De gemiddelde levensverwachting van een Nederlander is ongeveer 84 jaar. Dat betekent dat ik, zonder onverhoopte calamiteiten, net over de helft ben. Ik heb nog zo’n 350400 uren te gaan. Trek daar 116800 slaap- ‘en dergelijke’-uren, 58400 opvoed- en grootbrenguren, 52000 werkuren, 21900 schrijven en andere hobby’s tijd, 29200 kook- en culinaire hoogtepuntenuren, 29200 vrienden en gezellige contactenuren en 2920 toiletbezoekuren en last but not least 1 uur en 20 minuten dodenherdenking vanaf. Ik heb nog wel wat uren over, maar het mag geen naam hebben. En daarin moet mijn aandeel in het huishouden, de boodschappen en het afwerken van ‘things-to-do-lijstjes’ gebeuren. Gelukkig kan ik vrij effectief multitasken. Maar er zijn ook nog zoveel andere dingen die ik wil gaan doen in deze tweede helft. De hoogste tijd voor een persoonlijk reflectiemoment. Meestal komt dat neer op het maken van keuzes. Aan de ene kant win je wat, aan de andere kant verlies je wat. Toch houd ik er wel van: Life is a series of new beginnings. Dan blijft het boeiend, leuk en duurt het lekker lang.
Fijn dat je er ongeveer twee minuten voor over hebt gehad om deze column te lezen. Het is mijn laatste op FOK!, een soort afscheidscolumn. Maar tegelijkertijd ook een staaltje timemanagement van de hoogste orde. Het mes snijdt namelijk aan twee kanten. Jij hoeft na vandaag geen tijd meer te investeren in het lezen van mijn columns. En ik houd weer wat tijd over om andere dingen te gaan doen.
