Je sms-box
Volgens mij heeft er hier iemand een beetje heimwee naar vroegere tijden. Toen je nog briefjes schreef en je een walkman met radio had, ongeloofelijk cool was je toen. Wat er met het volgende verhaal bedoeld wordt weet ik niet maar het gaat over emails brieven en faxen. Veel leesplezier! Met dank aan styliste voor de submit.
Halleuw mobiele eenheid! Wie kent die uitspraak niet? In mijn omgeving wordt ie nog regelmatig gebruikt. De tijd gaat hard en soms heb zelfs ik het gevoel dat ik achter de feiten aan loop. Ik kan me als de dag van gisteren nog herinneren dat ik mijn eerste cd kreeg. Toch jammer dat we geen cd-speler hadden om af te kunnen luisteren.
Nu betrap ik me er op dat ik een beetje droevig terug denk aan de discman. En met een grote lach aan de walkman met cassettebandjes (ik was kei hip, op die van mij zat zelfs radio!) Wie heeft er tegenwoordig nog iets anders dan een mp3 speler of mobiele telefoon waar deze functie op zit om naar muziek te luisteren onderweg?
We hadden een fax. Jongens dat was wat! En maar tekeningen sturen naar papa’s baas. Want verder had niemand zo’n ding… Pc met kleurenbeeldscherm, mijn nichtje en ik bleven vierkantjes van verschillende kleuren in elkaar tekenen, wat was anders de toegevoegde waarde van een kleurenbeeldscherm? E-mailen. Prachtig! 1995 en niemand had e-mail.
Hoe het werkt? Nou kijk: je typt een briefje, dan typ je een adres met apestaartje in, dan druk je op verzenden en dan maakt ie verbinding (jaahaaa! Dingdingdingding prrrrrrrrr kggggggggggggg boinboing! Voorzover je een geluid kan typen…) en dan verzend ie m en komt ie weer binnen, bij mij, want niemand anders heeft e-mail….
Echt waar, vertel dit aan iemand die ergens halverwege de jaren 90 geboren is en ze kijken je aan alsof je gek bent. Geen mobiele telefoon? Hoe wist je dan waar iemand was? Ja, niet dus….. Geduld hebben was het enige wat je kon doen als iemand te laat was voor een afspraak. Geen internet? Hoe kwam je dan aan informatie voor wat dan ook? Nou, dan ging je naar de bibliotheek, dat gebouw waar ze heel veel boeken hebben en dan zocht je er 1 uit en dat was dan de waarheid. Geen sms? Hoe liet je iemand dan weten dat je aan hem of haar dacht?
Tja, dan schreef je een kaartje of een brief (je weet wel, een fysieke e-mail)…. En dat is wat me aan het denken heeft gezet. In mijn sms-box op mijn mobiele telefoon staan sinds een paar maanden extreem veel smsjes. Een sms is een kort berichtje om iemand te laten weten dat je aan hem of haar denkt, even iets te vragen, of iets door te geven. Een sms is eigenlijk een soort extreem verkorte onmiddelijke e-mail. Voor een e-mail neem je vaak wat meer tijd. Of dat nou is om m te schrijven of om m te lezen. Maar voor beide geldt: eens gelezen kijk je er bijna niet meer naar om. Het berichtje is digitaal en blijft toch wel staan. Brieven doen iets anders.
Brieven zijn fysiek. Die liggen ergens en kom je zo af en toe nog eens tegen of gooi je fysiek weg. Voor dat je dit laatste doet lees je m vaak nog eens over of er iets belangrijks in staat. Wie leest er nou nog eens uitgebreid een smsje of e-mail na? Bijna niemand toch? E-mail misschien, maar sms… nee zelden. En toch…. Het nalezen van mijn smsjes heeft hetzelfde effect als het nalezen van een brief. Het neemt me mee terug in de tijd, laat me opnieuw voelen wat het effect van het berichtje was.
Waar het me aan deed denken en in dit geval regelmatig waarom ik er om moest lachen. Waarom het betreffende berichtje maakte dat ik me beter voelde. Of juist niet… Ik heb het bewust gedaan, dat nalezen. Net zoals je vroeger een stapel brieven erbij pakte en eens rustig ging lezen waarom de dingen nu zijn zoals ze zijn. Ontdekken wat maakte dat je staat waar je nu staat. Wat het het waard maakte. Het grote verschil is dat ik mijn eigen berichtjes nu ook kan lezen. Die staan bij iemand anders in de inbox maar ook tussen mijn verzonden items. En het laat zo veel zien…. Meer dan ik op het moment dat ik ze schreef en ontving besefte.
Door alles nu achter elkaar te lezen zie ik iets ontstaan. Niet zozeer een patroon, maar een meer dan onuitwisbare herinnering. Hele conversaties staan er in mijn sms-box. Toeleven naar bepaalde momenten, napraten over bepaalde momenten, hulpvragen, het geven daarvan, het delen van bijzondere dingen. Een compleet deel van mijn leven. Nu zit ik met een glimlach te denken aan de goede dingen in mijn sms-box. Ik kan daar nog steeds oprecht van genieten.
Om sommige berichtjes kan ik nog steeds van harte lachen. Omdat ze briljant zijn. Omdat de manier waarop ze geschreven zijn zo leuk is, omdat het zo van toepassing was, of gewoon omdat ze me aan iets doen herinneren waar ik intens blij om ben geweest. Maar niet alleen dat. Het opent me ook mijn ogen. Hoeveel er de afgelopen tijd is gebeurd, en wat dat voor mij betekent. Daar moet ik iets mee. Maar nu nog heel even niet…
Nu moet ik even geduld hebben, hoe moeilijk dat ook voor mij als ras-echt stuk ongeduld is, ik zal eerst voor mezelf moeten aanvaarden en er dan pas mee aan de slag. En wie weet… hoe stil het nu ook is in mijn inbox, ik heb er vertrouwen in dat de tijd ons zal leren wat we moeten leren, dat alles goed komt en er komt vast wel weer een nieuw snufje waarbij sms ouderwets lijkt. Tot die tijd ga ik ze behandelen als een ouderwetse brief. Ik lees ze lekker na en geniet van de herinneringen die ze oproepen. Ik kan je alleen maar aanraden eens een keer hetzelfde te doen….
