Onveranderd anders

Al fietsende besefte ik mij dat ik dingen steeds meer ga waarderen. Ik keek om me heen. Links van mij het stromende water, rechts een klein weiland met wat ganzen, een grazend paard en wat lammetjes. Vervolgens ging mijn blik naar boven en zag ik een strakblauwe hemel met hier en daar een witte streep, getrokken door een vliegtuig, en aan de horizon een bergketen van stapelwolken.

Opeens realiseerde ik me dat ik al enkele jaren in een proces zit, een proces dat me dingen steeds meer laat waarderen. Uiteindelijk zal ik een saaie lul zijn, althans, zo omschreef ik dat enkele jaren geleden. Nu zou ik zeggen dat ik bezig ben volwassen te worden.

Als mijn ouders me een jaar geleden vroegen of ik mee ging om een boswandeling te maken vroeg ik me hardop af wat ze bezielde, nu doe ik het graag. Hetzelfde geldt voor een wandeling langs het strand. Wat is er nou mooier dan de zee? Het oneindige uitzicht. Starend in het niets. Maar dat is juist alles! Dat is waar het om gaat.

Hoevaak ik mijn vader met zijn hoofd heb zien schudden, toen ik als puber met hem in de Efteling was. Het sprookjesbos, dat was het helemaal volgens hem. Volgens mij was het de Python. Nu, een aantal jaren later, was ik onlangs in de Efteling. En het sprookjesbos, de Droomvlucht en het Land van Laaf, dát was het.

Zelfs sex is niet meer wat het was. Er is meer dan seks. Wakker worden met de vrouw van mijn leven in mijn armen, waardeer ik nu meer dan diezelfde nacht klaarkomen in die vrouw van mijn leven. Natuurlijk, seks is lekker. Maar er is meer.

Zo zat ik op die fiets. En ging ik heel bewust genieten. Ik concentreerde me op de wind in mijn gezicht, de zon op mijn armen, en dit besef. Geloof het of niet maar ik zit nu daadwerkelijk gepassioneerd achter mijn laptop. Tot voor kort kende ik dit niet, ik vond het allemaal wel best. Zo zullen mensen mij ook kennen, zo kende ik mijzelf. Maar nu is alles anders; zonder dat er iets veranderd is.

Met dank aan Tobbes voor de submit