OS 2006

Vorige week zondag was er het ontwapenende optreden van Ireen Wüst. Die er gewoon was ingeknald en zo naar onze enige gouden medaille tot nu toe schaatste.

Shani Davis heeft ook mijn hart gestolen. Hij lijkt rechtstreeks uit een sloppenwijk te zijn gestapt en hij gaat waarschijnlijk alles winnen waar hij aan meedoet. Zo'n beetje door de hele VS-ploeg uitgekotst maar hij trekt gewoon zijn eigen lijn. Mooi!

Ook was er het optreden van het Chinese kunstrijpaar Zhang en Zhang. Waarvan het vrouwelijke deel bij de eerste sprong meteen een ongelofelijke klap op het ijs maakte. Eigenlijk dacht ik dat ze nooit meer zou opstaan maar dat deed ze wel en het paar maakte zelfs de kür af. Ze werden daarvoor beloond met een zilveren medaille. Welicht volstrekt onterecht maar dat kan soms ook mooi zijn.

We kregen een nieuwe schaatsdiscipline voorgeschoteld, de ploegachtervolging. Prachtig, geen gedoe met rondetijden, gewoon winnen van je tegenstander. Vooral de rit tussen Italië en de VS was spannend. Erg van genoten.

Een echte revelatie voor mij was het langlaufen. Een sport die me tot nu toe nauwelijks heeft kunnen boeien. Maar waar veel sporten zich binnen afspelen of simpelweg worden verplaatst als het weer te bar is gaat langlaufen gewoon door, weer of geen weer. Lekker puur. En aan de finish storten ze bijna allemaal, van vermoeidheid, ter aarde. Schitterend!
En dan waren er nog ongemeen spannende ijshockeywedstrijden, magnifieke sprongen bij het schansspringen, sierlijke salto's bij het freestyleskiën.

Maar het mooiste vond ik het zinderende contact tussen Mart Smeets en Ria Visser. Alle sport zal ik uiteindelijk vergeten maar de manier waarop deze twee met elkaar communiceren zal me altijd bij blijven. Geen sport maar wel genieten.