Beelden uit het moderne leven
De opmerking kwam zo onverwachts dat hij van schrik zijn halve knäckebröd inhaleerde.
'Sorry?' kraakte hij, nadat de ergste hoestbuien waren verdwenen.
'Hannie zweert erbij,' zei zijn vrouw met een blik die heen en weer schoot tussen schaamte en vastberadenheid.
'Hannie?'
'Je weet wel, mijn collega.'
'Ik heb liever niet dat je ons seksleven bespreekt met die rare collega's van je,' zei hij, terwijl hij een nieuw knäckebrödje smeerde.
'Hannie is niet raar, die geeft relatietherapie in haar vrije tijd.'
'Ik dacht dat ze een cursus Reiki deed?' zei hij, zijn aandacht alweer half op de opengeslagen krant voor hem.
'Nee, dat werd te duur, ze helpt nu mensen met relatieproblemen. Ze heeft een hele stapel van die papiertjes bij haar in de buurt in de bus gedaan. Professor Krashiva noemt ze zich.'
'Ah ha.'
'Ze heeft best al wel wat klanten.'
'Hm hm.'
'En ze verdient er aardig mee.'
'Zo zo.'
Met de vlakke hand sloeg zijn vrouw op de tafel en voor de tweede keer die ochtend schrok hij zich een hoedje. Hij keek op van zijn krant in het laaiende gezicht van zijn vrouw.
'Godverdomme Henk, je luistert nooit naar me!'
'Ik luister wel. Je had het over Hannie.'
'Het gaat helemaal niet over Hannie! Het gaat over ons en hoe wij de laatste tijd samen leven!' beet ze hem toe.
'Hoe wij samenleven? Wat is daar mis mee?'
'Jezus Henk, als ik je dat nog moet gaan uitleggen, dan weet ik het ook niet meer.'
Hij vouwde zijn krant dicht en stopte hem in zijn tas. Aan lezen zou hij pas weer toekomen op kantoor.
'En jij en Hannie denken dat een beetje anale seks de oplossing is voor onze problemen.'
'Nee natuurlijk niet,' zei zijn vrouw zachtjes, 'maar we zijn al zo lang niet meer intiem geweest. Ik weet niet meer wat ik moet doen, ik weet alleen dat ik zo niet verder wil.'
'Ik moet gaan,' zei hij en stond op, 'we praten hier vanavond verder over.'
Ze keek hem vol onbegrip aan. In haar ogen zag hij de vraag die ze wilde stellen: 'hoe kun je weggaan op een moment als dit?' In plaats daarvan zei ze: 'je ziet maar' en liep de keuken uit.
De ochtend ging maar langzaam voorbij. Zijn onverschilligheid thuis was een façade. De woorden van zijn vrouw bleven malen in zijn hoofd. Hij had al verwacht ooit voor de keuze te worden gesteld, het had alleen wel wat langer mogen duren. Zijn vrouw had gelukkig geen idee. Ondanks alles hield hij nog steeds van haar en dat maakte de keuze niet veel makkelijker. De klok aan de wand kondigde het middaguur aan. Het was lunchtijd. Een kwartiertje later liep hij door het bos dat vlakbij kantoor lag. Ergens midden in het bos bleef hij staan en gluurde door de dichte begroeiing. Hij zag hem naast één van de bomen staan en glimlachte. Vanaf het pad was hij alleen te zien als je wist dat er iemand stond. En zo moest het ook. Eigenlijk was het ironisch. De oplossing die zijn vrouw bedacht had voor hun relatieproblemen was op een bepaalde manier juist wat de problemen veroorzaakte. Even bleef hij nog op het pad staan. Was de keuze die hij gemaakt had echt de juiste of was het de grootste vergissing van zijn leven? Hij zou er snel genoeg achter komen. Toen ademde hij diep in en wurmde zich tussen de struiken door.
