Valentijnsdag

Toen ik laatst op de kalender keek, viel me in een keer iets op. Er vlogen een paar hartjes rond deze maand, en rond de veertiende waren ze gecentreerd. Valentijnsdag kwam er weer aan. Meteen vlogen de wildste ideeën door mijn hoofd, want als ik een vriend heb, vind ik Valentijnsdag erg plezierig. Als dit niet het geval is, heb ik het zoals de meeste vrijgezellen over 'commercieel', 'onzin', en 'geldklopperij'. Maar mét een relatie wordt het in één keer veel beter. Omdat je om elkaar geeft, en je de ander graag een plezier doet.

Elk jaar zit ik met hetzelfde probleem. Wie stuur ik wat, hoeveel moet het voor hem of haar kosten, en wat schrijf je erop. Kaarten zijn dan ook super handig. Ze kosten niet veel, kunnen naamloos, en als je toevallig eens in een andere stad op visite gaat op 12 februari, is er geen schijn van kans dat de ontvanger er achter komt van wie hij is. Ook dit jaar kocht ik een stuk of vijftien rode, roze en glitterende kartonnetjes met bijpassende rode, roze en glitterende enveloppen. De enveloppen beschreef ik als eerste. Mijn meest kansloze vrienden en vriendinnen kregen er natuurlijk één, en degenen die het 'commerciële onzin' vonden, ook.

Daar kwam het volgende probleem; wat schrijf je erop. Dat werd bij elke persoon anders. De meeste kaarten werden ondertekend met een slordige handtekening, een X of 'je Valentijn', maar de kaarten die mijn moeder en zusje kregen, waren wel voorzien van mijn naam. De teksten waren ingewikkelder. Een 'Happy Valentine' was verleidelijk, maar ongelooflijk saai voor de ontvanger, in tegenstelling tot een 'je kent me en ik hou van je', wat elk jaar voor leuke reacties kon zorgen, die wel een week aan zouden houden. De allenigste mensen voorzag ik van een geheime aanbidder, mijn beste vriendinnen die al zo goed als verloofd waren hadden genoeg aan het 'Happy Valentine'.

Toen dit alles achter de rug was, op 11 februari alvast, begon ik aan het grootste denkkarwei. We zouden elkaar niet kunnen zien, dus wat moest mijn vriend hebben? Veel tijd had ik niet, want de post naar het buitenland zou er wel een paar dagen over doen. Een simpel kaartje was afgezaagd, een gigantisch, geluidproducerend, lekker ruikend en kusjes gevend boekwerk te duur, vooral aan postzegels. Het fijne was, dat hij alles nog zou waarderen. Het was de eerste Valentijnsdag, hij was nog niet veel van me gewend, en onze relatie nog pril. (Wat een rotwoord trouwens, pril)

Het eerste wat in me opkwam was een simpel bosje bloemen. Lekker Valentijnsachtig, een beetje saai, maar wel toepasselijk. Een paar roosjes die bij hem zouden worden bezorgd, met een lief kaartje ertussen. Ik schoof achter de computer en op internet zocht ik naar bloemenhandels in zijn woonplaats. Die waren er niet. De dichtstbijzijnde was op 12 kilometer afstand in een stad. De bloemen waren er verschrikkelijk duur en de bezorgkosten rezen al snel boven de zes euro vijftig. Maar, dat had ik er voor over, en dus greep ik de telefoon en draaide het nummer, wat me ook in de buurt van een euro per minuut zou kosten. In gebrekig buitenlands, gemixt met engelse woorden, legde ik het waarschijnlijk blonde meisje uit wat de bedoeling was. Ze ging even de baas roepen, die er zo'n vijf euro over deed om aan de lijn te komen. Weer legde ik uit wat ik zou willen, en er zou wel voor gezorgd kunnen worden. De betaling was alleen een klein probleempje, maar uiteindelijk verstond ik zoiets als 'overmaken' en gaf hij een rekeningnummer. De rozen zouden aankomen, op het goede adres ('nambur vaif?' 'yes mister, number five') en ik hoopte op de goede dag ('ooooooh! joe aar in laf!') met het goede kaartje ('Ai space El Oo Vie Ie space Waai Oo Joe?') Na dit gesprek was ik al zeker een derde van mijn Valentijnsbudget kwijt. Super. De rest zat in de rozen.

Hierna rende ik naar de bank om de betaling in orde te maken. Ook dat was een heel gedoe, maar uiteindelijk lukte het. En toen werd het afwachten. Zouden de bloemetjes aankomen?

Veertien februari. Bij mij op de mat: drie leuke kaartjes, waarvan één lieve, beetje afgezaagde, van hem, met een tegoedbon voor een etentje. Om kwart over drie 's middags kreeg ik een smsje: 'I love you sooooo much! Never been happier about a present!'

Missie geslaagd.