TARA's Frankrijk tour: Dag 3: Naar Lyon

Ik hoef met de metro maar één keer over te stappen en een paar haltes verder ben ik dan ook op het station. En nog ruim op tijd ook. Heel mooi, kan ik nog even wat kaartjes kopen. Dan neem ik de roltrap naar boven, naar de perrons. Een groot bord geeft weer op welk perron ik moet zijn want er staan wel 5 TGV's klaar. De TGV, voor het eerst in mijn leven stap ik dan toch echt in een TGV. In nog geen 2 uur zal deze zonder te stoppen in een razendsnel tempo me naar Lyon brengen. Geweldig toch? Ik ga lekker onderuit zitten, wat een heerlijke stoelen. Daar kan de NS nog eens een voorbeeld aan nemen. En dan lekker kaartjes schrijven en van het uitzicht genieten. En dan rijden we Lyon binnen. Dat ging snel. Nu heeft Lyon twee stations, Part Dieu en Perrache. En ik heb geen idee waar ik uit moet stappen. Wel weet ik dat de zaal waar ik moet wezen aan de noordkant is en de trein ook vanuit noord komt. Het eerste station is dan de meest logische plek om uit te stappen. Part Dieu dus. Als ik de stationshal inloop op zoek naar een plattegrond hoor ik iemand luid fluiten. Ik draai om en zie een bekend gezicht. Een franse jongen die ook in Lille en Parijs aanwezig was. Michaël heet hij. Enigzins verbaasd vraag ik hem wat hij hier doet. Ik had namelijk begrepen dat hij alleen in Lille en Parijs zou zijn. Maar wat blijkt, ik tref hier de derde fan die de hele tour bijlangs gaat. Hij moet nog even een reservering omzetten en gaat dus in de rij staan. Ondertussen kletsen we wat bij. Hij blijkt net zo'n gek als mij dus. Heeft ook echt alles en mist her en der nog wat extreem bijzondere dingen. Maar het grappige is dat ik dingen heb waarvan hij niet wist dat het bestond, of die hij nog zocht. Maar zo ook andersom. Ik laat hem de demotape van Enter en de cd van Voyage zien, waar hij hartstikke jaloers op is. Dan de vraag waar ik overnacht. In een jeugdherberg aan de andere kant van de stad weet ik te vertellen. Hij vertelt me (overigens is hij een fransman die best aardig Engels kan, een unicum) dat hij een best goedkoop hotel heeft, hier om de hoek. Dus gaan we eerst daarheen, ik boek een kamer en gooi mijn spullen er neer. Mijn kleine rugzak vul ik met flesjes water, fototoestel en andere kleine dingetjes die ik misschien nodig ben. Beneden bellen we vervolgens de Jeugdherberg om mijn reservering af te zeggen. Ook bellen we naar mijn hotel in Toulon om daar hetzelfde te doen. Dit omdat we af hebben gesproken daar samen de nacht te gaan doorhalen (dat was hij al van plan). We moeten namelijk zeer vroeg de trein pakken. Vanaf dat moment gaan we lekker samen reizen, stukken gezelliger.

Een taxi brengt ons naar de Transbordeur. De zaal waar we moeten zijn. Als we de parkeerplaats oprijden zien we een bekende bus staat en Lex die druk staat te bellen. Hij zwaait al. Ze zijn er nog maar net, en dat terwijl ze al de hele dag onderweg zijn. De trein is dan toch lekker snel. Dan komt Jeroen uit de bus zetten met een onderdeel van Ivar's drumstel. Ik (ondertussen uitgestapt en naar de bus gelopen) pak het aan en breng het maar naar binnen. Jeroen weet nog net "hoi" uit te brengen. Binnen aangekomen loop ik uiteraard verkeerd en dus de grote zaal in, terwijl we in de kleine moeten zijn. Maar zo groot is het gebouw ook weer niet dus loop ik even later de kleine zaal binnen. Daar wordt ik begroet door de andere bandleden. En dan lekker meehelpen. "Tara, kun je me dat en dat even aangeven?" Als alles dan opgebouwd staat gaan we lekker buiten op het muurtje zitten. Het is hier in Lyon namelijk echt T-shirt-weer. Hier dringt het pas tot me door. Wat een rust zo zonder de rest van de Nederlanders. Ruud is er wel blij mee, hij werd een beetje gek van het gegil van de meiden. Onder het genot van een biertje kijken we toe hoe Sharon de schaar pakt en Martijn's haar gaat knippen. Dus Sharon klust bij als kapster. Dat wisten we nog niet We maken Martijn wat onzeker met het verhaal dat ze Lex, Robert, Jeroen en Michiel ook al eens heeft geknipt (alle vier de mannen zijn nu kaal) en dat dat dus grondig misgegaan is.

Tijd voor de soundcheck. Echter is Sharon backstage, dus neemt Stephen (geluid) haar plaats in. Gevolg is, de band die perfect Never-Ending Story speelt en Stephen die Sharon imiteert. De deur gaat open en Cornee komt binnen, heeft ook een goede reis gehad. Ik vraag hem of hij al een hotel heeft. Hij zegt dat hij dat nog moet regelen. Ik geef hem maar de toegangskaart van mijn kamer en het adres van mijn hotel, want aan 3 bedden heb ik toch teveel en zo kunnen we de kosten delen. En daar gaat Cornee weer heen. Rik (tourmanager) en Lex zijn ondertussen bezig met het ophangen van het Mother Earth doek, ik ga dus even kijken of ik mee kan helpen. Voor het eerst wordt het boven op gehangen en niet achter de band.

Ondertussen is Penumbra bezig met opbouwen en soundcheck en ga ik maar eens achter kijken. Ik loop de backstage-ruimte in. Handig dat pasje wat ik de dag daarvoor in Parijs heb gekregen, ze lijken allemaal op elkaar en ik kan overal zo doorlopen. (Overigens krijg ik aan het eind van de dag van Lex het pasje van Lyon). De band is een slaatje aan het eten, Sharon is nog altijd bezig met Martijn's haar. Lex staat in de badkamer te douchen en de heren bespreken ondertussen porno. Goh, ik had niet anders van ze verwacht Maar je krijgt wel een ander beeld van de band zo.

Dan is het etenstijd. Ik schuif lekker erbij aan, maar om nou mee te gaan eten. Totdat Rik (tourmanager) vraagt of ik ook honger heb. Mjah, zalm met kaviaar, daar zeg ik geen nee tegen, En zo zit ik opeens chique te eten met mijn favoriete band. Wie had dat ooit gedacht. Wijntje erbij. Dit is het leven!

Rik gaat verder met het prutsen met zijn laptop, een nieuwe poging online te komen. De bedoeling was namelijk een dagelijkse update met hun belevenissen in Frankrijk. Maarja, echt verbinding krijgen lukte niet dus dat hele feestje ging niet door. Uiteindelijk zijn we via iemand anders laptop even online geweest en hebben Rik en ik een berichtje gepost op het WT messageboard met dat we nog leven, dat het erg gaaf is in Frankrijk en dat de zalm met kaviaar lekker was Ondertussen loopt Kyrsten (zangeres van Penumbra) door de gang, van alles in het Frans zeggend. Rik en ik halen onze schouders op, want we doen alles behalve verstaan wat ze zegt. Kyrsten heeft dit door en zegt dan het volgende: "Voulez-vous coucher avec moi ce soir". Maar lieve Kyrsten, DAT verstaan we nu net weer wél! Rood van schaamte komt ook zij tot die ontdekking als we ja knikken en "oui" zeggen. Daar zeggen wij geen nee tegen hoor. Gelukkig voor Kyrsten komt een mede-bandlid van haar tussenbeide met de boodschap dat we wel moeten betalen Hopelijk is het voor Kyrsten nu duidelijk dat bepaalde Franse zinnen iedereen wel verstaat.

Dan komt Lex binnen, of we gezien hebben dat Hans de buschauffeur bij de merchandise mee staat te helpen. Dat wil ik zien, dus ik loop naar de zaal. Even een foto en dan blijf ik daar ook achter want ik kom tenslotte voor de show. Mijn kaartje had ik dus eigenlijk niet hoeven kopen, maar OK, dat wist ik van te voren niet

Wat een prachtshow weer, van beide bands. Within Temptation moet zelfs na de toegiften nog terugkomen, zo wild is het publiek hier. Dat had ik na dat rustige publiek in Lille niet verwacht. Wat een verschil. Echter was Jeroen al onder de douche gesprongen. Dus die moest er snel weer onder vandaan om nog even Mother Earth te spelen Van Martijn krijg ik dan ook eindelijk zijn handdoek, even handtekening erop en die verzameling is dan ook eindelijk compleet (Ik heb de handdoeken van alle bandleden, met handtekeningen, bij elkaar gespaard sinds november 2001). Na het concert drink ik een biertje backstage en dan komen Lex en Stephen naar me toe lopen. De hele ploeg vond het zo geweldig dat er drie fans waren die er de hele tour bij zijn, dat ze hadden besloten ons iets cadeau te doen. Ik kreeg van ze de speciale officiele bootleg 'Live on Air', daarvan zijn er maar 50 gedrukt. Ik had hem in Lille al even gezien, en had ze toen al gevraagt of ik de gegevens ervan mocht hebben, welke nummers erop staan. En dan krijg ik er gewoon eentje cadeau. Ik had het niet meer, zo blij! Ik moest het nog wel even stil houden voor Cornee en Michaël, die er ook eentje kregen. Dus in mijn tas gestopt. Cornee kreeg hem even later, maar Michaël was al weg.

Dan, als alles weer is ingeladen is het voor Cornee en mij ook tijd om naar het hotel te gaan. De bus blijft die nacht op het parkeerterrein bij de Transbordeur staan en vertrekt 's ochtends vroeg naar Toulon. Ik hoef om 10 uur pas de trein te pakken. Na deze perfecte dag val ik in slaap. Morgen zie ik de Middelandse Zee!