Keroppi en haar twijfels

Over een paar maanden is het zover, dan word ik eindelijk achttien. Echt een leeftijd waar je als kind naar uitkijkt. Maar nu komt het op 1 of andere manier toch wel akelig dichtbij.

Akelig? "Joh, je mag stemmen en autorijden, wat zeur je?" zie ik nu een hoop mensen denken. Maar het gaat mij meer om het feit dat men er vanuit gaat dat je van de ene op de andere dag opeens "volwassen" bent. Kind-af zeg maar...

Maar voor mijn gevoel zweef ik nu nog een beetje tussen semi-volwassenen en kind.

Voorbeeldjes? _{Volgens mij is dit stukje meer therapeutisch voor mij dan entertainend voor jullie...}

Zo voel ik me toch wel oud en wijs als ik in de aula hard zit te werken. En al helemaal als ik me dooderger aan de brugklassertjes die luid giechelend 4 op een rij zitten te spelen ("Grrrr kiddo's grow up! ").
Maar ik kan zelf niet spreken van enig 'niveau' wanneer ik in de erop volgende pauze samen met klasgenoten een "Rad van Fortuin" imitatie zit te doen (waarbij ik de rol van "lieftallige assistente" Leontien vertolk). De 1e klassers werpen nu juist ons de vernietigende blikken toe.

En nou kan ik best wel volwassen met mijn broertje omgaan.
Bijvoorbeeld de keer dat we samen naar een concert gingen en ik de rol van beschermende zus had en in zijn ogen een doorgewinterde concertganger was.
Maar met datzelfde broertje vecht ik wel om de afstandsbediening als ik weer eens een ander programma wil zien dan hij.
Nee, in zo'n geval kom ik niet met overtuigende argumenten waarom we GEEN voetbal, maar WEL zo'n superfout RTL-4 drama moeten kijken. Nee, in zo'n geval gebruiken we grof geweld!
Hoewel, dat geweld valt mee hoor (dus wis dat beeld van bloedneuzen en blauwe ogen maar uit je geheugen ). Het is meer een soort stoeien waarbij ik tot nu toe achteraf nog steeds kan concluderen dat IK de sterkste van het stel ben.

En met vriendinnen loopt ik nu wel langs de Mac, onze voormalig favoriete eetstop tijdens het shoppen, om een kwalitatief veel betere (en gezondere) bagel met tonijnsalade te gaan eten.
En wel gaan wel naar die dure sauna gaan, waar we duidelijk de jongste zijn…
Maar ja er zijn ook momenten waarop we een 'gekke bui' hebben. Die keer dat we gierend van het lachen door de aula huppelde, of die keer dat we na het uitgaan (ik schat dat het een uur of 6 's ochtends was) een 'late-night picknick" op het bed van een vriendin hielden.

Nee voor mijn gevoel switch ik constant van 'jonge volwassen vrouw' naar 'meisje'.
Niet alleen qwa doen en laten ook qua kleding. Maar me er echt druk over maken?
Absoluut niet!