Billy Idol, Paradiso, Amsterdam
Het blijkt dat de laatste groep gelijk kreeg en zich moet gaan zitten schamen omdat ze te laat waren met kaartjes. Maandagavond was Paradiso vol, zweterig en bereid om zich volledig te laten rocken door Billy Idol.
Idol is al jaren bezig in de muziek. In de late jaren zeventig zat hij in de punkband Generation X. Toen het met deze band maar niet wilde lukken ging Idol solo en verhuisde naar New York. Hij werd voorgesteld aan gitarist Steve Stevens en samen bestormden ze in de jaren tachtig de hitlijsten met opgetrokken lip en opgeheven vuist. Dat Billy niet alleen lekker zong maar er ook buitengewoon lekker uit zag hielp zijn carrière vooruit in de begintijd van de muziekvideo en MTV.
Terug naar het heden, in dit geval een Paradiso waar menig hart vol verwachting klopt. Idol's begeleidingsband betreedt het podium en zet 'Cradle of Love' in. Een niet al te best uitgevoerde opener en ik begin me lichtelijk zorgen te maken. Misschien had ik toch niet moeten gaan om zo de goede herinnering aan de laatste keer dat hij hier speelde te bewaren. Idol klinkt alsof hij niet goed bij stem is en het geheel is een beetje futloos.
Gelukkig trekt het meteen bij als de band de volgende kraker inzet: 'Dancing With Myself'. Het publiek bekomt een beetje van de schrik en de show kan nu echt gaan beginnen. En laat er geen misverstand over bestaan, vanavond zie je een rockshow compleet met alle clichés.
Binnen de kortst mogelijke tijd staat Steve Stevens bovenop de monitoren zijn gitaar te bespelen met zijn tanden. Billy Idol schuift heen en weer tussen Stevens en bassist Stephen McGrath, tenminste als hij niet vooraan naar fans staat te wijzen of vrouwen staat toe te zingen.
Brian Tichy, Idol’s fantastische drummer en coauteur van het leeuwendeel van de nummers op Devil’s Playground (2005), gooit zijn stokken meters de lucht in om ze daarna (bijna elke keer) ook weer op te vangen. Toetsenist Derek Sherinian kijkt de zaal in alsof hij bezeten is door de god van rock en ramt er af en toe een lekker rockabilly-achtige pingel uit.
De setlist bestaat voornamelijk uit de nummers van Idol's net uitgekomen verzamelaar Idolize Yourself, inclusief de twee nieuwe nummers 'John Wayne' en 'New Future Weapon'. Opvallend is dat die nummers niet al te best zijn. De magie verdwijnt voor een seconde en ineens valt het op dat Billy niet zo goed bij stem is en dat je eigenlijk naar een wat oudere man in een strakke broek staat te kijken.
Van zijn laatste album Devil’s Playground speelt hij alleen 'World Comin' Down'. Jammer, want er staan meer nummers op dat album die het verdienen om voor een live publiek gespeeld te worden.
Tijdens het laatste nummer, 'Mony, Mony', komen alle bandleden achter hun instrumenten vandaan en krijgen allemaal een gitaar omgehangen. Dit resulteert in een schitterend duel tussen Stevens en Tichy waarbij de rest van de band zijn heil zoekt achter de diverse versterkers en het drumstel.
Wederom verlaat Billy Idol de Paradiso met opgeheven hoofd en ontbloot bovenlijf. Hij kan het nog steeds.
Setlist:
Cradle Of Love
Dancing With Myself
Flesh For Fantasy
White Wedding
John Wayne
New Future Weapon
To Be A Lover
Sweet Sixteen
Steve Stevens Solo
World Comin' Down
Eyes Without A Face
Blue Highway
L.A. Woman
Ready Steady Go
Rebel Yell
Hot In The City Tonight
Speed
Mony Mony
Dank aan Fokker Reena voor de foto's.
Locatie: Amsterdam Datum: 28 juli 2008
Waardering:
