Nashville Pussy/Reverend Horton Heat, Melkweg, Amsterdam
Bij binnenkomst is de toon al gezet, mijn oog valt op de t-shirts van Nashville Pussy met de opdruk If it ain't Nashville Pussy, it ain't worth a fuck. Misschien de volgende keer.
En ineens staan ze op het podium, met hun ruggen naar het publiek: Nashville Pussy uit Atlanta, Georgia. Voordat het aanwezige publiek de kans krijgt om naar voren te schuifelen barsten de heren en dames los. Ja, je leest het goed, dames, als in meervoud. Buiten de min of meer verplichte dame op bas, Karen Cuda, is de tweede dame, Ruyter Suys (volgens de geleerden klinkt dat als Rider Sighs): de lead gitarist. En niet zo maar een lead gitarist. Gedurende het hele optreden blaast ze de ene na de andere solo over het inmiddels toegesnelde publiek heen, ondertussen rondrennend als Pete Townshend.
Blaine Cartwright en consorten spelen veel en praten weinig. 'Hate and Whisky', 'A Goodnight For A Heart Attack' en 'Say Something Nasty', ze komen allemaal voorbij. Ze gooien er zelfs nog wat covers tegenaan, onder andere 'Rock 'n' Roll Outlaw' van Rose Tattoo en de Ike & Tina klassieker 'Nutbush City Limits'.
Er was me al verteld dat Nashville Pussy een band is die je zeker live gezien moet hebben en dat is geen leugen. Alles wat ik over deze rockers te zeggen heb is goed samen te vatten in deze quote van hun website "It’s like AC/DC making out with Mötorhead while Lynyrd Skynyrd watches.". De band die Nashville Pussy vraagt als opener heeft ballen van staal.
En zo komen we bij Reverend Horton Heat uit Dallas, Texas, ook wel de band met ballen van staal. Ook van deze band had ik gehoord dat je ze absoluut niet mag missen. Sterker nog, in Amerika toerden ze met Nashville Pussy én de Supersuckers, kan het nog beter?
Na de rockende opener doet Reverend Horton Heat wat statischer aan. Het duurt ook even voordat het publiek op gang komt, maar na de serie covers die ze spelen, onder andere 'Folsom Prison Blues' en 'Paranoid' knalt de stemming er ineens in en is het één groot feest.
De Rev Jim Heath zelf speelt een fantastisch potje gitaar, maar mijn ogen worden elke keer getrokken naar Jimbo Wallace, de manische bassist. Met gebogen rug valt hij zijn contrabas aan en loert hij naar het publiek. Hij is de perfecte tegenpool voor de Rev, die door het zingen en spelen toch wat plaatsgebonden is.
Na '400 bucks', 'Little Big Baby', 'It's Martini Time' en nog wat van de Reverend-klassiekers is het tijd voor de toegift. Hiervoor komt de zanger/gitarist van Nashville Pussy weer het podium op om een fantastische uitvoering van 'Ace of Spades' te doen. Nog een 'Psychobilly Freakout' en dan is het weer gedaan met de pret.
Deze show geeft precies weer waarom ik van rock 'n' roll hou. Vet gitaarspel, waanzinnige optredens en een fantastische sfeer. Soms is het leven zo mooi.
Locatie: Amsterdam Datum: 29 juli 2008 Waardering:
