Mario & Sonic at the Rio 2016 Olympic Games

Voor de vijfde keer kunnen we de strijd aangaan tussen Mario en Sonic op thuisconsoles. Voetballend, met een potje tafeltennis of ouderwets met de vuist tijdens boksen. Gouden medailles, here we come!

Voor mij was het één van mijn eerste ervaringen met Mario & Sonic en ik had er zin in. In het verleden heb ik erg veel plezier gehad met minigames en zeker met sportgames van Mario (denk aan Strikers of Baseball), dus als deze game ook maar in de buurt kwam van die ervaringen was ik tevreden. Helaas kwam ik er al vrij snel achter dat het geheel, ook al steekt het prima in elkaar, niet zo erg boeiend is.

Allereerst is de game natuurlijk een feest van herkenning, zowel voor oude als nieuwe fans. Mario, Luigi, Yoshi, Wario, Donkey Kong, Rosalina, Nabbit, Dry Bowser en meer komen in actie voor Team Maro of zijn als gast aanwezig. Voor Team Sonic (of als gast) zijn er uiteraard Sonic, Tails, Amy, Knuckles, Dr. Eggman, Vector, Espio, Sticks en meer. Qua herkenning zit het dus goed, maar het is leuk om te beseffen dat de stadions in de game zijn gebaseerd op de daadwerkelijke stadions in Rio. Er wordt echt een plaatje neergezet, zonder twijfel het sterkste punt van de game.

Veel van de minigames stellen echter teleur. Van sommige is de gameplay veel te simpel (zoals bij Javelin throw, waar je eerst heel vaak en snel op het ene knopje moet klikken en vervolgens twee keer met accuratesse op een ander knopje) en soms dwaalt het teveel af van de essentie van een sport (zoals bij boogschieten, waar je beter veel pijlen op allerlei doelwitten kunt schieten dan kunt focussen op dat ene doelwit). Gelukkig is dat bij lang niet alles het geval.

In Rugby 7 kan je aardig verdwalen, potje na potje. Ook Beach Volleybal deed me terugdenken aan de mooie tijd van Mario Party 4, waar ik samen met mijn broer meer uren in heb zitten dan ik wil toegeven. Zo zijn er een aantal sporten die leuk zijn om te doen en zeker van hoog niveau, maar over het algemeen stelt het toch ietwat teleur. Neem ook ritmische gymnastiek, wat een soort ritmegame is geworden. De variatie is dus ook zeker aanwezig, maar zoals gezegd: de echte kwaliteit is bij te weinig titels aanwezig. De drang om nog een keer een sport te doen is bij te weinig van de sporten aanwezig. 

Uiteraard zijn er allerlei manieren om dit allemaal op te leuken, zoals het introduceren van Heroes Showdown, waarin Team Mario tegen Team Sonic strijdt in willekeurige evenementen met willekeurig gekozen spelers. Dit maakt sommige sporten interessanter en moeilijker, aangezien je niet meer de personages kunt kiezen met de beste stats. Geen Bowser bij het boxen en geen Sonic bij het hardlopen (tenzij je mazzel hebt natuurlijk). Het geeft het toch als speelse Mario & Sonic nog iets speelsers mee, en dat kan natuurlijk nooit kwaad.

Zou ik meer willen zien in de game? Zeker. Meer sporten, meer speelbare personages en wat meer diepgang in de gameplay. Ik begrijp dat het voor iedereen, jong en oud, toegankelijk moet zijn, maar iets meer overeenkomsten met de sport zelf en iets meer uitdaging zou zeker geen kwaad kunnen. Overigens wil ik iedereen het advies geven om de game in multiplayer te spelen. Je haalt veel meer lol uit Mario & Sonic met vrienden of familie dan tegen de computer.

Uiteindelijk is Mario & Sonic een game die me weinig weet terug te trekken, maar die geregeld bij verjaardagen en dergelijke weer eens opgestart zal worden. De game doet wat het moet doen, maar zou veel meer kunnen. En dat is jammer.