CD: Daft Punk - Random Access Memories
Zonder twijfel dé belangrijkste en meest besproken albumrelease van dit jaar: de langverwachte nieuwe cd van Daft Punk. Het Franse electroduo, bestaande uit Thomas Bangalter en Guy-Manuel de Homem-Christo, heeft sinds hun laatste album Human After All in 2005 en hun tour Alive 2007 nauwelijks meer van zich laten horen. Tussendoor zorgden ze in 2010 nog wel voor de soundtrack bij de film TRON: Legacy, maar een echt nieuw album van de Fransen liet lang op zich wachten.
Tot begin dit jaar, toen het nieuws naar buiten kwam dat Thomas en Guy-Manuel een contract hadden getekend bij het label Columbia Records. Enkele dagen later was het eindelijk zo ver: de eerste zestien seconden van Random Access Memories waren te horen op de Amerikaanse televisie. Slechts een paar uur later stond YouTube vol met eigen gemaakte remixes en loops van maar liefst tien uur op basis van slechts zestien seconden. De Daft Punk-gekte kon beginnen.
Een paar weken later werd er nog een sample van het album gereleased, evenals de titel en releasedatum van het nieuwe album. Op 23 mei moet de cd uit gaan komen en de pre-orders van de band waren niet aan te slepen. Vanaf het moment van bekendmaking staat Random Access Memories in de top 10 van best verkochte albums in Nederland, erg uniek voor een cd die pas over een paar weken uitkomt.
Voor vele fans staat 19 april 2013 nog steeds in hun geheugen gegrift, want toen kwam na lang wachten de eerste single, 'Get Lucky', officieel uit. Sindsdien is het nummer niet meer van de radio af te slaan. Eerlijk gezegd voelde de single bij de allereerste luisterbeurt niet aan als een Daft Punk-nummer. Het ontbreken van samples, het ontbreken van een repeterende beat en de vocalen van N*E*R*D's Pharrell Williamswaren niet bepaald standaard voor het Franse duo, maar zoals elk goed nummer (en kunstwerk) moet het eerst groeien, voordat je de kwaliteit er van inziet.
Na het luisteren van het complete album is single 'Get Lucky' een makkelijke keuze geweest om als eerste uit te brengen. In vergelijking met de andere twaalf nummers heeft het de meeste potentie voor een single en spreekt het een grote doelgroep aan. Ook gitarist Nile Rodgers (van de band Chic) speelt mee op de single, een samenwerking die al langer gepland stond. De single 'Around the World' uit 1997 heeft namelijk dezelfde baslijn als Chics 'Good Times' en de Fransen waren groot liefhebber van de gitarist. Voor hun nieuwe album nodigden de Fransen Nile dan ook uit in de studio in New York, waar toevallig ook de eerste single van Chic is opgenomen. Ook Pharrell is niet geheel een onbekende voor Daft Punk. Hij zong in zijn tijd bij de band The Neptunes al mee op een remix van 'Harder, Better, Faster, Stronger', die destijds tevens op de cd-single stond van het nummer.
De verwachtingen zijn hoog voor het nieuwe album en de band zelf doet er ook alles aan om geen dingen uit te laten lekken. Een exclusieve luistersessie van de cd mocht alleen bezocht worden mits er een geheimhoudingsverklaring werd getekend. Het verklappen van ook maar het kleinste detail zou je 10.000 euro kosten, per detail. De zenuwen en nieuwsgierigheid waren duidelijk aanwezig voorafgaand aan de luistersessie, ook omdat vele mensen jarenlang uitkeken naar dit moment.
Bij de eerste tonen van 'Give Life Back to Music' kan een golf van kippenvel dan ook nauwelijks onderdrukt worden: dit is hét nieuwe album van Daft Punk. Het is een prima en vrolijke opener voor de cd met een lange gitaarsolo van Nile Rodgers. Nauwelijks zang, vooral instrumentaal gericht met een aanstekelijke melodie. Het is nog geen echte knaller, maar het begin is er. De vrolijke sfeer gaat meteen een stuk naar beneden bij 'The Game of Love': een veel langzamere en naargeestigere track. Dansbaar is het niet, evenmin aanstekelijk. Totaal niet singlewaardig.
Gelukkig wordt het meteen goedgemaakt met een bijna 10 minuten durend nummer, 'Giorgio By Moroder', ingeleid door discoproducer Giorgio Moroder, die vertelt waarom hij muziek wilde maken. Op de achtergrond ontwikkelt zich een heerlijke beat, die na het intropraatje van Giorgio er meteen inknalt. Het had zomaar een nummer van de TRON: Legacy-soundtrack kunnen zijn, dat eindigt in een sterke climax waarbij de beat en gitaren samenkomen.
Cameo van het duo in TRON: Legacy
Helaas wordt de goede lijn (weer) niet vastgehouden in het volgende nummer, 'Within'. Wederom een naargeestige, mellow track die probeert te balanceren tussen melancholie en romantiek ('there are so many things I don't understand'). Even besluipt het gevoel dat het tot nu toe een beetje tegenvalt, voor de Daft Punk-fans dan. Het is meer in de richting van 'Get Lucky' dan de eerdere hits 'One More Time' of 'Around the World'. Gelukkig komt even later 'Lose Yourself To Dance', die het gevoel van teleurstelling even wegneemt. De track begint als een typisch Daft Punk-nummer, maar verandert gaandeweg naar de stijl van 'Get Lucky'. Dit zou nog weleens een logische volgende single kunnen zijn, vooral door het zomerse gevoel dat het opwekt.
Het is duidelijk even tijd voor een erg experimenteel schouwspel: 'Touch'. Het nummer begint als soundtrack van een sciencefictionfilm en zou niet misstaan hebben in 2001: A Space Odyssey. Wellicht een iets te experimenteel begin, maar op zichzelf wel een uiteenlopend nummer met zang van Paul Williams. Perfect om lekker bij weg te dromen. Op nummer 8 staat het bekende 'Get Lucky', waarvan de albumversie iets anders is dan de radioversie. Het heeft een iets langer intro en het refrein is iets uitgereikt, wat resulteert in meer Get Lucky's van Pharrell.
Alhoewel de muziek erg gevarieerd is en er regelmatig goed meegedanst kan worden met de nummers, voelt het nog niet écht aan als een cd van het Franse electroduo. Zoals eerder gezegd mist er een 'Robot Rock' of 'Technologic'. De echte fan zal dan ook enorm opgelucht zijn met 'Doin' It Right', dat er meteen in knalt en het echte ouderwetse gevoel van de Fransen oproept. Na de ruim vier minuten wil je het meteen nog een keer horen, omdat het direct blijft hangen.
Gelukkig volgt er opnieuw een track met een klassieke Daft Punk-feel, 'Contact'. Het nummer gaat over een astronaut die contact probeert te vinden met de aarde. Heerlijk instrumenteel met een goeie knaller in het midden, maar ook een toffe opbouw met een climax, beukende beats en een scheurend einde. Helaas zit het album erop voordat je het doorhebt, terwijl je met de laatste twee nummers eigenlijk pas net het gevoel hebt dat het is begonnen.
Nu komt het moeilijkste moment: het vormen van een mening over een cd waar jarenlang op gewacht moest worden. Zoals Giorgio in 'Giorgio By Moroder' al aanstipt: "this is the sound of the future". Voor Random Access Memories geldt deels hetzelfde, de sound van de band is met de jaren gegroeid. Het album bevat een stuk meer disco en funk dan het oudere werk van het Franse duo, dat ook al de nodige disco en funk bevatte. Er wordt geen gebruik meer gemaakt van samples; de heren hebben de hulp van echte muzikanten ingeschakeld. Hierdoor voelt het meer aan als echte, gecomponeerde muziek in plaats van robotmuziek gemaakt achter een computer. Voor de underground-fans zal dat erg wennen zijn, want de cd is op het eerste gehoor een stuk toegankelijker dan haar voorgangers.
Disclaimer: de luistersessie van de cd behelsde slechts één luisterbeurt. Bovenstaande mening is dan ook gebaseerd op slechts die ene luisterbeurt. Uiteraard volgt een uitgebreide recensie en een definitieve waardering dichter op de releasedatum van 23 mei.
