CD: David Bowie - The Next Day
Sinds de release van Reality in 2003 was het opvallend rustig rondom David Bowie. Goed, er verschenen prima verzamelaars zoals de Glass Spider-dvd in 2007, een prachtige heruitgave van het legendarische concert van Bowie in Santa Monica in 1972 en een prima live-album A Reality Tour in 2010. Diehard Bowie-fans zaten echter met smart te wachten op nieuw werk van de sympathieke Britse muzikant. Afgelopen 8 januari verraste Bowie op zijn 66e verjaardag zijn fans al met een nieuwe single getiteld 'Where Are We Now?' en sinds 1 maart kunnen we via iTunes het nieuwe album The Next Day beluisteren.
Geloof het of niet maar dit is echt de hoes van het nieuwe Bowie album!
Met The Next Day keert Bowie terug naar de hoogtijdagen van de jaren zeventig. Samen met zijn vertrouwde producer Tony Visconti dook Bowie een studio in het New Yorkse East Village in om een zeventiental nummers op te nemen waarvan er veertien op de nieuwe cd staan. Het album opent met de titeltrack die meteen doet terugdenken aan de tijd van Scary Monsters. Het is alsof Bowie samen met de mannen van Tin Machine in een tijdmachine is gestapt om terug te keren naar 1980. Met teksten als "Here I Am, Not Quite Dead" laat de oude vos duidelijk horen dat hij zijn muzikale streken nog lang niet verleerd is. Ook in het tweede nummer horen we het vertrouwde Bowie-geluid duidelijk terug. 'Dirty Boys' is een heerlijk traag nummer met fijn saxofoonwerk dat swingt als een tiet.
'The Stars (Are Out Tonight)' verscheen eind vorige maand al als tweede single van dit album en laat een wat recentere Bowie horen. Op 'Love Is Lost' horen we duidelijk invloeden uit de tijd dat Bowie zijn beroemde Berlijn-trilogie Low, Heroes en Lodger opnam. Een nummer drijvend op stevige synthesizerpartijen en waarin Bowie zijn voorliefde voor de Duitse stad bezingt. Met de single 'Where are we now?' komen we dan op een rustpunt op het album aan. Op nostalgische wijze kijkt de zanger terug op zijn kleurrijke leven op een wijze die we nog niet eerder bij hem vernamen. "Had to Get the Train, From Potzdamer Platz. You Never Knew That, That I Could Do That. Just Walking the Dead. Sitting in the Dschungel, On Nürnberger Strasse. A Man Lost in Time, Near KaDeWe. Just Walking the Dead."
Na 'Where are we now?' is het weer tijd voor een portie onvervalste glamrock in de vorm van het nummer 'Valentines Day' waarop duidelijk de geest van Mick Ronson rondwaard. Zo'n heerlijk jaren zeventig rocknummer met van die fijne achtergrondkoortjes waar Ziggy Stardust trots op zou zijn. Op 'If You Can See Me' horen we dat bassiste Gail-Ann Dorsey ook over een prima zangstem beschikt. Een heerlijk up-tempo nummer waarbij we weer het wat modernere geluid van de zanger horen. 'I'd Rather Be High' laat de voorliefde van de Britse zanger voor bands als The Beatles duidelijk horen. Met "“I’d Rather Be Flying, I’d Rather Be Dead, Than Out of my Head and Training These Guns on Those Men in the Sand" zingt Bowie over de posttraumatische stress van een teruggekeerde soldaat.
Na het swingende 'Dancing Out of Space' is het tijd voor het muzikale hoogtepunt op het album. 'How Does the Grass Grow' klinkt alsof het werd opgenomen in de tijd van Diamond Dogs en klinkt op één of andere manier meteen vertrouwd in de oren. Dat geldt ook zeker voor het daarop volgende '(You Will) Set the World On Fire'. Met 'You Feel So Lonely You Could Die' zijn we toe aan de tweede ballade van dit verder stevig rockende album. Qua sfeer had dit nummer ook zomaar van de elpee Diamond Dogs afkomstig kunnen zijn. The Next Day sluit af met het zwaarmoedige 'Heat' een nummer dat ook duidelijk zijn invloeden uit de Berlijn-periode van Bowie kent. Een donkere ballade met spookachtige strijkensembles. Een prachtige afsluiter van een fenomenaal album met Bowie op zijn allerbest. Met als enig minpuntje de spuuglelijke hoes.
The Next Day verschijnt 11 maart bij Sony Music op cd.
