Ridge Racer Vita

'Exclusief' voor PlayStation Vita

“It’s Ridge Racer! RIIIIIIDGE RACER!!”, riep Kaz Hirai vol trots op Sony’s E3-podium in 2006, op wat een productieve avond wat betreft meme-productie bleek. Ridge Racer werd destijds triomfantelijk op de PSP gepresenteerd. Het is een beetje triest dat zes jaar later de klassieke race-franchise vooral om die meme bekend staat, zo ver is het afgezakt.

Ridge Racer op de Vita is in ieder geval geen poging tot verlossing. Dit is een sadistische game, een valstrik die ontwikkeld is om geld van naïeve gamers af te troggelen. De content mag niets meer dan een lachertje genoemd worden: drie banen en vijf auto's. Gamers die het spel nieuw kopen krijgen tot 31 maart de 'Gold Pass', die het aantal banen en auto's op verdubbelt. Daarna gaat het DLC-pakket zeven euro kosten.

Deze game heeft een adviesprijs van dertig euro, tien minder dan reguliere Vita-games. Dat is nog steeds veel te duur voor wat je krijgt, zeker als je in acht neemt dat alle content gerecycled is. Bovendien is de game grafisch relatief matig. Er zijn eigenlijk overal aanwijzingen dat Namco Bandai niet eens het minimale over heeft voor de ooit geroemde franchise.

De armoedigheid wordt onderstreept door de 'sociale' structuur van het spel. Zodra je het spel voor het eerst opstart moet je kiezen tussen vier sponsoren, die elk een eigen filosofie hebben. Als je races wint krijg je punten die bijdragen aan een totaal aantal punten van je sponsor. Het doel is om samen met andere spelers die dezelfde keuze hebben gemaakt je sponsor boven de concurrentie uit te laten stijgen.

Dit concept klinkt in theorie aardig, maar in de praktijk faalt het om de speler te inspireren. Er zijn geen duidelijke of boeiende doelstellingen en de beloningen die je krijgt als je sponsor aan de top staat vallen tegen. Bovendien krijg je nooit echt een binding met je sponsor, van (achtergrond)verhaal is namelijk geen sprake.

Het spel kan vervolgens op bijna niets terugvallen. Er is geen singleplayer-campaign. In plaats daarvan kun je alleen racen tegen AI-tegenstanders in alleenstaande races of je tijden proberen te verbeteren in de time attack-modus. Door te racen kun je wel geld verdienen, waarmee je vervolgens upgrades voor je auto's kunt kopen.

Dit pakt wederom belabberd uit, ditmaal door de onverstandige focus op grinden. Je verdient slechts 110 credits voor het winnen van een race, terwijl je voor elke upgrade minimaal 400 nodig hebt. Gezien het geringe aantal content word je het al snel zat. Daarbij vond Namco Bandai het nodig om het proces kunstmatig te verlengen.

Veel van de 'upgrade'-nodes die je koopt zijn namelijk geen echte upgrades. Vaak krijg je alleen compleet waardeloze tips voor je zuurverdiende credits. Ze maken het zelfs zo bont dat je soms gewoon helemaal niets krijgt voor het kopen van de 'upgrade'. Ik wist niet of ik moest lachen, huilen of in een delirium moest vervallen.

Wanneer je online racet kun je gelukkig kiezen om het op te nemen tegen mensen van hetzelfde niveau. De mogelijkheid om 'ghosts' te downloaden om tegen te racen pakt minder goed uit, hier kun je namelijk niet sorteren. Tegenstanders die meer upgrades hebben dan jij  zijn bijna onverslaanbaar, dus tenzij je bereid bent om eindeloos te racen om credits te halen, ben je kansloos.

Het bestaan van dit spel is eigenlijk best tragisch. Ridge Racer als pure racegame is an sich gewoon nog steeds vrij goed. De besturing van de game is vrij iconisch. Elementen zoals de manier waarop je door hoeken drift en hoe de auto's aanvoelen zijn uniek in de racegame-wereld. De simplistische arcade-formule kan je tijdens een spannende race nog altijd in vervoering brengen.

Conclusie:
Ridge Racer op de Vita is niets meer dan pure geldklopperij. Het racen zelf is prima, maar het zit gevangen in een game met een onlinestructuur die totaal niet weet te motiveren. Misschien dat Unbounded nieuw leven in de franchise weet te blazen, maar op het moment zou zelfs een zombie walgen van het rottende lijk van Ridge Racer.