CD: Tool - 10,000 Days
Tool is om verschillende redenen een uitzonderlijke band te noemen. Natuurlijk, de vaak technische en artistieke muziek is op zich al uniek en uit duizenden te herkennen, maar Tool is niet meer de enige band die 'moeilijke' muziek maakt. Ook de relatief oncommerciële manier om hun producten te verkopen is inmiddels niet nieuw meer. Dat Tool per album op voorhand al minstens een paar miljoen kan wegzetten is op z'n minst wél opmerkelijk te noemen. Tool is in ieder geval één van de weinige bands die tot nu toe kritiekloos bewonderd werd door fans, pers en niet te vergeten Fred Durst.Lateralus en Ænima worden gezien als een paar van de absolute meesterwerken in de bescheiden wereld van de 'heavy alternative'. Geliefd ook door fans, ver buiten de grenzen van de rock en metal. De waarom-vraag zal ik niet gaan beantwoorden. Feit is dat het trips zijn die je meenemen naar het diepste krochten van je innerlijke ziel. Of simpel gezegd: they kick ass!.
Als sinds de debuut-EP Opiate en eerste het album Undertow zit er een spectaculaire progressie in hun sound met volgens velen als hoogtepunt Lateralus uit 2001. Inmiddels zijn we vijf jaar verder en is er 10,000 Days. Bij de eerste kennismaking met 10,000 Days kwam ik al tot een voorlopige conclusie die eigenlijk niet meer gewijzigd is: deze plaat zal altijd in de schaduw blijven staan van de twee voorgangers. Met als reden dat Tool wezenlijk niks heeft gedaan om hun sound uit te breiden. Of zoals de puristen het zouden zeggen: er is stagnatie, er is geen progressie, de rek is eruit, etc. Hoewel dit argument voor mij zwaar telt (zeker bij Tool), is het wel de enige kritiek die ik heb op 10,000 Days. Want er kunnen genoeg lovende woorden toegewezen worden aan de muziek op zich.
Hoewel Adam Jones, Justin Chancellor en Danny Carey op zich een geoliede machine vormen is het op deze plaat vooral Maynard James Keenan die er bovenuit tornt. Keenan, zelf ook niet heilig meer sinds het laatste A Perfect Circle-debacle, is gegroeid als zanger, voor zover dat nog mogelijk was. Het zit 'm in de kleine dingen zoals in de toon van sommige zanglijnen en bijvoorbeeld de intro van 'The Pot'. Het is gewoon even wennen. Als tekstschrijver lijkt hij persoonlijkere onderwerpen aan te grijpen zoals van zijn moeder in '10,000 Days'.
Maar dat is ook het enige, want elke gitaarriff, basloop en drumslag klinkt vertrouwd. De bekende ritme's, vaak ontstaan uit jam-sessies, vormen de basis van de lange composities. Het klinkt zo vertrouwd allemaal dat er vooraf speculaties waren of de gelekte versie niet een soort van Andy Kaufman-achtige grap was. 10,000 Days is ongetwijfeld een album waar de meningen over verdeeld zijn. Want is de gerecyclede opbouw van 'Vicarious' niet wat gemakszuchtig? Of behoren de titelsong en 'Rosetta Stoned' niet gewoon tot de best uitgewerkte muziek die de Amerikanen op plaat hebben vastgelegd? Mijn mening doet er niet toe. Tool moet je gewoon horen en niet eindeloos onder een vergrootglas leggen. Dat doet namelijk niks af aan de uitzonderlijke status van de band.Label: Sony/BMG Releasedatum: 28 april 2006 Waardering:
Must See/Buy/DoAanraderRedelijkTsjaa...STAY AWAY!!!!
