review

CD: Pearl Jam

Rick (Toffe_Ellende)
Pearl Jam Je kunt zeggen van Pearl Jam wat je wil, maar niet dat het géén volhouders zijn. Eddie Vedder en co hebben veel ups en downs gehad, en hadden in 1994 of 2000 makkelijk de stekker eruit kunnen trekken. Bijvoorbeeld vanwege de druk, snel vergaarde rijkdom of later door het Roskilde-incident waar negen doden vielen door verdrukking. De wil om te overleven is dus blijkbaar groot, maar bij Pearl Jam wel goed te verklaren.

Pearl Jam is een band die van de eerste dag zeer behoudend is omgegaan met alle last die het vak met zich meebrengt. Het enorme succes van Ten, die de band binnen een half jaar naar de status van populairste Amerikaanse rockband bracht, zou nooit een goed vervolg hebben gehad als Pearl Jam had toegegeven aan commerciële belangen. Het argument dat de leden van Pearl Jam sellouts zouden zijn geweest die in het vaarwater van Nirvana beroemd zijn geworden, is in werkelijkheid nergens op gebaseerd. Pearl Jam koos na Ten juist voor een koers zonder hulp van MTV en andere mainstreammedia en vocht later de monopolypositie van 's werelds grootste verkoper van concertkaartjes aan.

In de jaren die volgden bracht Pearl Jam steeds albums uit die onterecht in de schaduw bleven staan van het meesterwerk uit 1991. Natuurlijk waren er momenten dat Pearl Jam ongeïnspireerd klonk. Met name op Yield en Binaural maakte Eddie Vedder een moedeloze indruk en leek hij geen schim te zijn van de radeloze jongeman die menig concertorganisator een bijna-hartaanval bezorgde door de capriolen die hij op het podium uithaalde. Wat in ieder geval gebleven is, is het idealisme om de wereld te veranderen. Te beginnen bij Amerika. We mogen George W. Bush voor van alles uitmaken maar eerlijk is eerlijk, hij heeft er voor gezorgd dat een hoop Amerikaanse muzikanten weer geïnspireerd zijn geraakt. Pearl Jam sloeg misschien wel dankzij Bush verrassend terug met Riot Act in 2002. Het was een aardig album dat de oude Pearl Jam-spirit een beetje deed herleven, ondanks dat twee van hun beste songs uit die tijd ('Down' en 'Man of the Hour') ontbraken.

Pearl Jam Wie de openingstracks van het titelloze achtste album van Pearl Jam beluistert, hoort dat die spirit in ieder geval gebleven is. Op 'Wasted Life' horen we Eddie Vedder weer ouderwets schreeuwen, iets wat we door zijn mompelzang van de laatste jaren veel te weinig gehoord hebben. Maar het is niet alleen de zang die er in hakt. Mike McCready soleert, begeleid door de gitaarmuren van Stone Gossard, als nooit tevoren. Een behandeling die doorwerkt op de single 'World Wide Suicide', 'Comatose', 'Big Wave' en 'Severed Hand'. Dat laatste nummer doet denken aan de energieke Pearl Jam-klassieker 'Porch'. Het zijn rauw en punkachtige song en qua agressiviteit zouden ze niet op Vs. of Vitalogy hebben misstaan. Met 'Gone', 'Inside Job en 'Come Back' horen we weer de ingetogen kant van Pearl Jam. Ze lijken in schril contrast te staan met de knallers van dit album die juist strijdlustig klinken. Het zijn gevoelige songs met een ogenschijnlijk hopeloze lading maar waar ongetwijfeld hoop in verscholen gaat. Het zal ongetwijfeld te maken hebben met de politieke situatie in Amerika. Tussen die twee extremen in zitten: 'Marker in the Sand', 'Army Reserve' (een der West Memphis Three schreef samen met Vedder de tekst) en 'Unemployable' die typisch Pearl Jam zijn. Vakkundig geschreven songs met een sterk refrein en die van album een geheel maken. Alleen 'Parachutes' valt een beetje buiten de spreekwoordelijke boot. Een (prima) optimistische noot op een album dat ultraserieus klinkt.
De productie is mede verzorgd door Adam Kasper, die onder andere betrokken was bij albums van Nirvana, Soundgarden, The Posies en al eerder samenwerkte met Pearl Jam op Vitalogy en Riot Act. Hij weet hoe Pearl Jam moet klinken: rauw en melodieus en met veel zelfvertrouwen. Een winnend team moet je immers niet van samenstelling veranderen. Want met Pearl Jam lijken de Seattlelieten de consistentie van de eerste drie albums terug te hebben gevonden en hebben daarmee het beste album in tien jaar geschreven.
Goed werk.


Label: Monkey Wrench Releasedatum: 28 april 2006 Waardering:

Must See/Buy/Do
Aanrader
Redelijk
Tsjaa...
STAY AWAY!!!!