CD: Senses Fail - Still Searching
Maar eerlijk is eerlijk, de eerste track van Still Searching die je hoort, om het even welke, klinkt best te doen. Zoek het in de hoek van een beetje zeurderige nu-metal, maar dan wel met de meest platgetreden teksten ooit. Alsof het een omgevallen cliché-woordenboekje is. Het geluid wordt gedomineerd door brede gitaarpartijen, lange snaaruithalen, en zang die ergens in ergens tussen de fretjes verdwijnt. Het klinkt echter (inderdaad) vrij melodieus, in de letterlijke zin dat er een duidelijke melodie in zit. Zelf is de band erg te spreken over het emotionele gehalte van het album, maar voor mij klinkt het gezocht, gemaakt en zielloos.
Het grootste probleem van het album is echter dat, alhoewel de eerste track die je luistert zo op het eerste gehoor redelijk klinkt, de rest van het album bijna hetzelfde klinkt. Melodie als een flatline, helaas de patiënt is overleden. Melodieus wil niet zeggen dat je de hele cd hetzelfde deuntje moet herhalen... Eén nummertje is goed te doen, maar bij de rest schommelt het gevoel besluiteloos heen en weer tussen saai en ronduit vervelend. Alsof elk nummer een cloontje van de vorige is. Je moet wel een heel erge post-hardcore aggro melodicism-fan (een andere volgorde mag geloof ik ook) zijn om de cd voor meer dan de helft uit te luisteren. Welke track ik ook selecteer, het kaarsje gaat na één nummer gewoon uit. Zonder zuurstof brandt niets, zonder passie geen muziek. Een enkel nummertje op de radio volstaat, en dan is het best vermakelijk, maar een hele cd is simpelweg irritant.
Het artwork is daarentegen mooi verzorgd, en als extra is een 'making of' dvd toegevoegd. Op de laatste is te zien hoe het album wordt opgenomen in een voormalige boerenschuur in de krochten van een Amerikaans gehucht waar je nog niet dood gevonden zou willen worden, laat staan een cd opnemen. Mij ontgaat dan ook hoe daar ooit opwindende muziek uit zou kunnen komen. Zo wordt door twee bandleden uitgebreid uitgelegd welke fastfood-keten de beste taco's heeft, en dat met een serieusheid die doet vermoeden dat ironie voor deze Amerikanen een volslagen onbekend begrip is, iets van heel ver weg, laten we zeggen het volgende dorp, waar ze een tankstation hebben. Kenmerkend voor het gebrek aan diepgang in de muziek.
Senses might fail, maar mijn oren doen het nog. Leuk voor een nummertje, maar ze blijven nog maar even zoeken. Scheermesjes worden niet meegeleverd, voorproefjes te ervaren op Myspace.
Label: Pias Records/Vagrant Releasedatum: 30 oktober 2006
Waardering:
Must See/Buy/DoAanraderRedelijkTsjaa...STAY AWAY!!!!
