DVD: Tweemaal Tarantino
Een groepje mannen wordt door Joe Cabot (Lawrence Tierney) en zijn zoon 'Nice Guy' Eddie (Chriss Penn) samengebracht om een juwelier te overvallen. Maar al snel blijkt dat het tijdens de overval gigantisch is misgegaan. Mr. Orange (Tim Roth) wordt zwaargewond en nog zwaarder bloedend door Mr. White (Harvey Keitel) naar een loods gebracht. Deze plek is het ontmoetingspunt voor alle misters na de overval, maar er is nog niemand. Ze weten dat er in elk geval één dood is. Mr. Brown (Quentin Tarantino). Mr. Blue (Edward Bunker) waarschijnlijk ook. Maar de rest? Met de komst van Mr. Pink (Steve Buscemi) wordt al snel duidelijk dat deze mislukking geen andere oorzaak kan hebben, dan door een agent in hun midden. Een mol. De mannen proberen erachter te komen wie de stille is, maar dit blijkt niet zo eenvoudig. De spanning loopt hoog op als Mr. Pink en Mr. White die proberen te achterhalen, maar explodeert bijna als dan ook Mr. Blonde (Michael Madsen) binnenkomt en zich er mee bemoeit. Zelfs het martelen van een meegenomen agent schept geen duidelijkheid en levert alleen maar meer frustratie op…
Eigenlijk was er niets nieuws aan deze film. Alles was al een keer gedaan, maar nog nooit op deze meesterlijke manier samengevoegd. Dit deed hij kort geleden met Kill Bill Vol. 1, maar Tarantino flikte dat truukje dus al in 1992 met deze film. Een meesterlijk samenraapsel van clichés. Wie kan zich bovendien de dialogen aan het begin van de film niet herinneren? De bar waarin de heren gaan uitweiden over de betekenis van Madonna´s True Blue en Like a Virgin? Deze film draait eigenlijk niet eens om het plot, maar om de dialoog. Nouja, plot, verhaallijn is beter gezegd, maar een kniesoor die daarop let. Het dient slechts om een sfeer neer te zetten, een stuk kippengaas waar de film als een carnavalswagen omheen wordt gebouwd. Er is een hoop te doen geweest over het geweld in de film, maar eigenlijk valt dat nogal mee. Het is meer de onverwachtheid waarmee dat gebeurt, en hoe in beeld gebracht is. Mensen roepen niet dat ze in de buik zijn geschoten, maar krijsen, kronkelen, smeken panisch van angst en zo weet Tim Roth dit ook neer te zetten.
Maar ook de andere acteurs overtuigen en laten een diepe indruk op je na. Of dit nu komt door een goed script, goede regie of door de eigen prestatie laat ik maar in het midden. Mr. Blonde die het ene moment bikkelharde agressie laat zien, om vervolgens meer een vaderfiguur te blijken zonder geloofwaardigheid te verliezen. Mr. Blonde die de gecontroleerde slechtheid zelf is, misschien wel de sterkste prestatie in de film. Het zijn wederom de dialogen die ze overeind houden. Door het voortdurende gepraat worden de criminelen echt. Echte mensen, voortdurend in overleg, die ook eten en naar het toilet moeten. Maar aangezien uit alle acteurs is het beste naar boven gehaald, slaat de balans richting regie door.
Door Reservoir Dogs maakte de wereld kennis met Quentin Tarantino. Met een knal. Er zijn weinig films die de filmindustrie zo op zijn kop hebben gezet. Vrijwel de gehele film is opgenomen in een oude loods, met als enige attribuut een bloedende crimineel op de vloer. Sfeer werd belangrijker dan mooie plaatjes. De kracht van de eenvoud van het onchronologisch vertellen. In één klap een klassieker.
