Wolfenstein: The New Order
Vorige week woensdag mocht ik aan de slag met het nieuwe deel in de befaamde Wolfenstein-serie. Hoewel dit nieuwe deel niet door id Software maar door het Zweedse MachineGames gemaakt wordt, hoeven fans niet te vrezen, want The New Order wordt een pareltje!
Een nieuw verhaal
Wederom speel je in deze nieuwe Wolfenstein als William "B.J." Blazkowicz, de terugkerende protagonist uit de serie. Het verhaal breekt met de traditionele Wolfenstein-games en borduurt in plaats daarvan verder op de game Wolfenstein uit 2009, die matig in ontvangst werd genomen door de fans. Na de proloog word je wakker in een gekkenhuis. Al snel kom je erachter dat de Tweede Wereldoorlog al láng voorbij is. Het is namelijk al begin jaren zestig en de nazi's hebben de oorlog al lang gewonnen.
Daarnaast breekt het verhaal met verscheidene nazi-stereotypes met heerlijke over-de-top humor, zoals Frau Engel, de leider van de vrouwelijke vleugel van de nazipartij, en haar 'fabulous' rechterhand Bubi. Het verhaal steekt in ieder geval goed in elkaar en de verscheidene monologen van Blazkowicz helpen goed om details in het verhaal op te vullen die je wellicht zelf als speler hebt gemist.
Machine guns dual wielden, omdat het kan!
Geen multiplayer
Iets wat wellicht een punt van kritiek kan zijn voor de diehard fans is dat Wolfenstein: The New Order géén multiplayer bevat. Maar dat heeft ook een voordeel: alle focus van de ontwikkelaars ligt nu op de singleplayer, en dat is goed te zien. In de drie levels die speelbaar waren was goed te zien hoeveel aandacht er aan alle kleine details is besteed. Niet alleen het verhaal is sterk, maar ook de gameplay is heerlijk. De casual speler kan lekker over-de-top machine guns en zelfs sniper rifles dual-wielden en door het verhaal heen stormen, maar liefhebbers kunnen een heel andere speelstijl aanwenden als ze dat willen.
The New Order zit namelijk vol met verstopte geheimen. Vaak zijn dit kleine puzzeltjes die, als je ze oplost, een geheime doorgang openen. Zo'n gangetje komt dan bijvoorbeeld uit in een kamer met een nazi-generaal, die je vervolgens kunt besluipen en ombrengen. Hoewel dit allemaal optionele objectives zijn, is de doorgewinterde Wolfenstein-fan waarschijnlijk nog talloze uren bezig om alle geheimen te vinden en alle generalen om te brengen. Daarbij is zowel veel geweld als stealth een optie. Kortom: genoeg keus.
Goed sfeertje
Ondanks dat de game niet door id Software is gemaakt, weet MachineGames een echt goede sfeer neer te zetten: alles ademt Wolfenstein. Het verhaal, de graphics en het geluid spelen hier alle een belangrijke rol. Duitsers spreken echt Duits en Polen spreken echt Pools. Geen Amerikaanse B-stemmenacteurs die Duitse of Poolse accenten opzetten dus.
Tevens vind je in nazi-bunkers vaak grote schilderijen en standbeelden van bijvoorbeeld General Deathshead, zodat je constant aan herinnerd wordt aan wat je doel nou eigenlijk is. Elke keer dat je die lelijke rotkop ziet, krijg je zin om die mof dood te maken. Alle elementen ondersteunen op een goeie manier het verhaal en de gameplay en het handelen van de speler is, in tegenstelling tot veel andere first-person shooters, niet tegenstrijdig met het verhaal. Kortom: de sfeer zit er goed in.
Conclusie
Hoewel Wolfenstein: The New Order heel veel goede elementen heeft, zijn er ook enkele risico's die de game richting middelmatigheid kunnen trekken. Ondanks dat het met de gameplay wel snor zit en het spel lekker wegspeelt, is het tegelijkertijd ook niet of nauwelijks vernieuwend. Zonder multiplayer moet de game tevens aardig lang worden om de moeite waard te zijn, al denk ik dat wel goed komt: met de eerste drie levels was ik al zo'n twee uur bezig zonder op zoek te gaan naar geheimen. Persoonlijk denk ik dat Wolfenstein: The New Order onwijs tof gaat worden, maar we moeten nog even afwachten of dat ook echt zo is.
