Wie doodde bokser Hague

Bokser en voormalig UFC-vechter Tim Hague stierf zondag aan de gevolgen van een knock-out, opgelopen tijdens een boksgevecht tegen Adam Braidwood, een paar dagen eerder. Hague laat een vrouw en een 9-jarige zoon achter. Een korte analyse.

Het boksgevecht was net een minuutje onderweg toen Hague voor het eerst werd neergeslagen. Vastgepind in de hoek, kwamen de stoten van de veel betere tegenstander Braidwood hard aan, totdat Haque gedwongen werd om een knie op de grond te zetten. Hij herstelde weer op het moment dat de scheidsrechter tot zeven had geteld. Hij mocht weer verder.


Tim Hague (Foto: Getty images)

Ongeveer een minuut later ging Hague weer onderuit. Vlak daarna nóg een keer, al zag scheidsrechter Leon Koivisto dit niet als een regelementaire knock-down en liet zonder te tellen doorvechten. De derde knock-down liet uiteindelijk niet lang op zich wachten, want zodra Hague weer opstond was de eerste directe stoot van Braidwood genoeg om Hague weer richting canvas te krijgen.

Dat had eigenlijk het einde van het gevecht moeten zijn. In dat geval had Hague hoogstwaarschijnlijk nog geleefd.

Groot krachtsverschil
De 34-jarige Hague had het vanaf het begin in de partij al moeilijk. Als ervaren vechtsporter had hij ondertussen toch al meer dan dertig MMA-gevechten gedraaid en dit was zijn vierde offciële boksgevecht. Met zijn wilde stoten zou hij echter geen gevaar vormen voor de sterke Braidwood, die in acht bokspartijen er slechts één had verloren. Braidwood wist Hague dan ook telkens goed te raken met zijn sterke rechterstoot. Telkens weer, totdat deze vuist Hague aan het begin van de tweede ronde voor de allerlaatste keer in zijn leven deed neervallen.

Het zag er slecht uit voor Hague, zoveel was wel duidelijk. Hij zou de klappen nooit meer te boven komen. Braidwood's instinct gaf een naar signaal af. 'Ik wist het man, ik wist het in de ring al', over het lot van Hague. Twee dagen later, op zondag 18 juni, werd Hague van de beademing afgehaald om te sterven. 'Hij stierf in het bijzijn van zijn familie en luisterend naar zijn favoriete muziek', zo bracht de familie het nieuws van zijn dood.

Dit zou niet moeten gebeuren, zelfs niet in een vechtsport, maar we weten dat de mogelijkheid daar wel is. Als we in een sport hoofdletsel kunnen oplopen, dan is de mogelijkheid daar dat dit kan leiden tot het ergste scenario. Volgens Braidwood was de dood van Hague dan ook niemands schuld, wat in principe waar is als je het bovenstaande in ogenschouw neemt.

Optelsom van fouten
In het geval van Hague zien we echter dat een opeenschakeling van kleine foutjes geleid heeft tot de tragedie en het is inderdaad niet te verantwoorden om zijn dood op één van die fouten af te rekenen. In het verleden zijn er zwaardere gevallen geweest en de betrokken vechters zijn daar gewoon volledig weer van hersteld. Maar toch is het aan die fouten te danken dat er deze keer wel een dode viel.

Hague was een ervaren MMA-vechter, maar dertien van zijn 34 gevechten gingen verloren. De laatste drie allemaal via knock-out. Twee van zijn drie boksgevechten gingen ook verloren, zijn enige overwinning was in 2011. Tegenstander Braidwood daarentegen had zes van zijn zeven overwinningen via knock-out gewonnen en was dus een bokser met keiharde vuisten.

Gezien de ervaring van Hague was dit niet eens zo'n heel gekke partij om goed te keuren. Braidwood was weliswaar veel succesvoller, maar de Edmonton Combative Sports Commission had alle reden om dit gevecht goed te keuren, juist vanwege de ervarenheid van Hague. Toch had de commissie wat beter op het krachtsverschil kunnen letten. Braidwood, bleek al snel, was de veel beter bokser. Tegen de tijd dat Hague in korte tijd al voor een derde keer neergeslagen werd, had scheidsrechter Koivisto al in kunnen grijpen. Aan het eind van de eerste ronde, zodra Hague in zijn hoek zat, had de coach ook kunnen zien dat er weinig perspectief meer in de partij zat en zodoende de handoek in de ring had kunnen gooien.

Toch greep niemand in. Ze lieten hem weer starten aan de tweede ronde, ook al liet de eerste ronde weinig tot de verbeelding over. Hague stond moeilijk op zijn benen en zijn verdediging liet hem duidelijk in de steek. Hij was gedoemd te verliezen. Waarom lieten ze hem dan toch van zijn kruk afkomen om door te vechten?

Mentaliteit van de sporter
Op die vraag zijn meerdere antwoorden mogelijk, laat dat duidelijk zijn. Maar velen die bekend zijn met de vechtsport, of zelf aan vechtsport doen, weten waarschijnlijk wel het antwoord. Ze lieten hem weer beginnen, omdat het zijn keuze was, omdat hij het wilde. Omdat hij zich het lazarus had getraind en dit was zijn kans. Omdat het nog niet klaar was. Omdat er prachtige voorbeelden uit de geschiedenis bekend zijn waar de underdog de partij uiteindelijk, na een flink pak slaag, alsnog wint via een heroïsche knock-out. Alles kan, toch?

Vergeet niet, dit is pas echt vechten. Een zekere mate van pijn en schade is te verwachten. In de vechtsport beschouw je dat gevaar als vanzelfsprekend. Het is onderdeel van het spel. De bereidheid om een pak slaag te ondergaan is de prijs die je betaalt om mee te mogen doen. Het is juist het opgeven dat wordt gezien als een schande.

Die mentaliteit, in combinatie met een aantal kleine foutjes, kan dus dodelijk zijn. Een scheidsrechter die drie knock-downs in één ronde niet als iets verontrustends ziet, kan dus dodelijk zijn. Een commissie die de ervaring van één van de vechters verkeerd beoordeelt, kan dus dodelijk zijn. Een coach die zijn verantwoordelijkheid niet neemt, kan dus dodelijk zijn. Allemaal stukjes van een tragische puzzel. Jammer alleen dat we pas zien dat ze in elkaar passen wanneer het te laat is...