[Vergeten sporters] Jeroen Straathof
 | De sportwereld kent veel vergeten sporters. Sporters waarvan je niets meer hoort terwijl ze in het verleden goede prestaties hebben neergezet. Het kunnen ook sporters zijn die een korte periode wisten te pieken. Vorige keer ging het over de atlete Stella Jongmans. Ditmaal hebben we het over schaatser en baanwielrenner Jeroen Straathof. |
Johannes Nicolaas Maria (Jeroen) Straathof werd op 18 november 1972 geboren in Zoeterwoude. Straathof begon zijn carrière als schaatser veelbelovend. In 1992 pakte hij goud bij het wereldkampioenschap voor junioren in Warschau en in 1993 werd hij derde op het NK afstanden op de 1500 meter. Tevens plaatste hij zich voor de Olympische Spelen in Lillehammer. Op die Spelen eindigde hij als negende op de 1500 meter, ver achter winnaar Johann Olav Koss en achter alle andere Nederlandse deelnemers.
Straathof was een pure man van de 1500 meter. De vijf en tien kilometer waren eigenlijk te lang voor hem en op de sprintafstanden miste hij de pure explosiviteit. Tijdens het eerste WK afstanden in 1996 liet de specialist Straathof zich wel gelden. In Hamar werd Straathof wereldkampioen op de 1500 meter, voor Ådne Søndrål en Martin Hersman. Achteraf gezien bleek dit het beste resultaat geweest van Straathof als schaatser.
Een voorname reden hiervoor was de Nederlander nogal vaak ‘pech’ had. In het Olympisch seizoen 1998 was dit nogal vaak het geval, omdat Straathof nogal problemen had met de klapschaats. Zo kwam Straathof bijvoorbeeld tijdens wereldbekerwedstrijden in Innsbruck tweemaal ten val door technisch malheur. Eerder in het jaar verbeterde Straathof nog zijn beste tijden op de 500, 1000 èn 1500 meter, maar plaatsing voor de Olympische Spelen in Nagano zat er niet in.
Na de problemen met de klapschaats besloot Straathof zijn grenzen te verleggen en ook te gaan baanwielrennen. In eerste instantie deed hij dit als piloot van de visueel gehandicapte Jan Mulder op de vier kilometer achtervolging. Op het eerste WK in 1998 werd het duo direct tweede, waarna de prestaties alleen maar beter werden. In 1999 behaalden ze goud op het EK, waardoor plaatsing voor de Paralympics in 2000 een feit was.
Mulder kwam in Sydney eerst op de weg op de tandem uit, zonder Straathof, waar hij zilver behaalde. Mulder en Straathof waren gebrand om op de baan wel goud te behalen en dat lukte. In de finale werd gewonnen van het Spaanse duo Abelardo Gandia en Jose Munoz.
In de tussentijd was Staathof ook nog op de schaatsbaan te vinden en niet zonder succes. Op de 1500 meter werd hij tweede (1999) en derde (2000) op het NK afstanden en in 2001 won hij brons op zowel de 500 als de 1000 meter én op het NK sprint. Nadat hij op het WK sprint in datzelfde jaar op de 38e plaats eindigde zette Straathof een punt achter zijn schaatscarrière; hij wilde zich compleet op het baanwielrennen richten en dan voornamelijk op de ploegenachtervolging.
Met zijn ploeggenoten werd Straathof zevende op zijn eerste WK in 2002, waarna een negende plaats volgde in 2003. Een jaar later, het olympisch jaar, kwam de echte progressie en werd het kwartet vierde op het WK, waardoor plaatsing voor de Spelen een feit was. Straathof werd daarmee de eerste sporter ter wereld die zowel op de Winter-, als Zomerspelen en Paralympics is uitgekomen.
In Athene reed Straathof met Levi Heimans, Jens Mouris en Peter Schep. Na de kwalificatieronde stond het team vijfde en moest er tegen Duitsland worden gestreden om een plek bij de eerste vier. De Duitsers waren echter te sterk, waardoor het Nederlandse team uiteindelijk vijfde werd. Dit betekende tevens het einde van de sportieve carrière van Straathof, die op 24 november 2004 zijn afscheid van de sport aankondigde.
Na zijn actieve carrière heeft Straathof niet stilgezeten. Hij is sinds 2005 lid van de atletencommissie van NOC*NSF. Verder werkt hij ook voor Right to Play, het project van oud-collega-schaatser Johann Olav Koss.
