House: afscheid van een serie
Let op: deze column bevat alle denkbare spoilers over de allerlaatste aflevering van het allerlaatste seizoen.
“Ik heb een leuk programma ontdekt, dit moet je echt zien. Het heet House, en het gaat over een briljante dokter die allemaal streken uithaalt. Echt wat voor jou!” Met een het-zal-wel-gevoel ging ik naast mijn moeder op de bank zitten. Het was 2006, ik zag, ik keek, en House overwon. Nog nooit eerder was er een vrij serieuze ziekenhuisserie op televisie waarbij de hoofdrolspeler een regelrechte klootzak was. Toen Hugh Laurie het script voor het eerst las, dacht hij dat de lieve goede Wilson de hoofdrolspeler was. House: een manipulerende dokter, die anderen ten koste van alles constant uittest, en pijnstillers slikt alsof het M&M’s zijn, daar kon je toch geen hoofdrolspeler van maken? Maar het kon wel. En het werd een hit.
Acht seizoenen lang is het concept vrijwel hetzelfde gebleven. Allerlei onbekende ziektes en aandoeningen werden opgelost door het allerbeste team ter wereld: het diagnostische team van House. Occam’s Razor was de theorie van het team; de diagnose waarin de minste aannames worden gemaakt, is het meest waarschijnlijk. Toeval bestaat niet. Alles is een symptoom. En: “Everybody lies”. De kreten vliegen de kijker om de oren. Lupus. Sarcoïdosis. Auto-immuun. Infectie. Kanker. De patiënt gaat achteruit, krijgt nierfalen, leverfalen, hartaanval. "It's never lupus." Behalve in de aflevering met de illusionist. En House heeft altijd gelijk.
House is op het eerste gezicht een klootzak. En op het tweede, derde en vierde gezicht ook. Toch houdt het publiek van hem. Zijn eigen filosofie daarover is gebaseerd op de Japanse untouchables: mannen die altijd gelijk hadden. Het maakte niet uit hoe House zich gedroeg, want zolang hij gelijk bleef hebben, kon hij alles maken. Zijn beste (en enige) vriend Wilson wist daar alles van. Het was genieten hoe House zijn lunch structureel liet betalen door Wilson. Of hoe hij en Wilson weddenschappen hadden over wie het langst een kip in het ziekenhuis kon houden, zonder dat het ontdekt zou worden. Of de zogenaamde zoon van Wilson, de badkamerverbouwing, de vangnetten in de wapenwedloop, de Monster Truck kaartjes, en de vertederendste grap van allemaal, waaruit eigenlijk de ware liefde van House voor Wilson bleek: de foto’s met de hoeren die Wilson zag na zijn intense chemokuur bij House thuis. Maar het waren geen onschuldige geintjes: House wilde weten of hun vriendschap echt was, en of Wilson er altijd voor hem zou zijn.
Seizoenen lang hebben we kunnen genieten van House, en met gekromde tenen gekeken naar de tegenslagen. Zo was er Vogler, de voorzitter van het ziekenhuisbestuur, die van House af wou. Tritter, de politieagent die we kenden van de thermometer in zijn kont, nam wraak op House door zijn Vicodinverslaving onder de loep te nemen. De arme “Cutthroat Bitch” Amber, de vriendin van Wilson die door een busongeluk stierf, terwijl House er levend uitkwam. Maar het ergst waren de dingen die House alleen aan zichzelf te danken had: de gestolen proefmedicijnen die hij zichzelf injecteerde om zijn beenspier te laten herstellen, waardoor hij tumoren in zijn been kreeg; de jongen van het gekkenhuis die van het dak van de parkeergarage sprong nadat House hem een leuke dag wilde bezorgen; de knipperlichtrelatie met Lisa Cuddy, die definitief werd beëindigd toen hij haar huis binnenreed omdat zij Thanksgiving vierde met een date; de allerlaatste maanden met zijn allerbeste vriend Wilson, die House bijna verkloot heeft door in zijn proeftijd van de gevangenis het ziekenhuis te laten overstromen, omdat hij een verstopping veroorzaakte met behulp van de ijshockeyseizoenskaarten van een meelevende Foreman.
Acht seizoenen lang hebben we het wel en wee van House en zijn team kunnen volgen. Dankzij de overgang van de televisiekijkcultuur naar de downloadcultuur, kon iedereen die even uit de serie was, op zijn eigen tempo bijkomen. Steeds meer mensen keken de Amerikaanse downloads: we konden niet meer wachten. Iedere maandag op dinsdag stond een nieuwe aflevering klaar. Nu moeten we afkicken. Het is niet meer zoals bij de scriptschrijversstaking van 2007, toen we geduld moesten hebben. De zomerstop voelde altijd al als House zonder Vicodin, maar toen hadden we nog het vooruitzicht en de troost van een nieuw seizoen.
Er zijn generaties die in een gat vielen na de laatste uitzendingen van Dallas, van de Lord of the Rings-trilogie, na alle Harry Potterboeken en -films. Wij zijn de House-generatie. De serie heeft nu een waardig einde gekregen: het ironische voorval dat de scriptschrijvers het hoofd van oncologie, Wilson, kanker hebben gegeven, luidde ook het rouwproces in van deze fantastische serie. We namen afscheid van de geliefde personages: surfer Chase begint zijn eigen carrière in Princeton-Plainsboro Teaching Hospital, waarbij hij Parker, Taub en Adams onder zijn hoede neemt. Foreman leidt het ziekenhuis, Thirteen geniet nog van het leven zolang ze kan, Coma Guy blijft in coma, Cameron is getrouwd en heeft een kind. En dan de allerlaatste aflevering, House in een brandend pakhuis. Zo gemeen. Ik heb gescholden, gevloekt, de tranen biggelden over mijn wangen. Dit einde kon niet. Niet zo. Tijdens de uitvaart was de toespraak van Wilson, waarin hij House uiteindelijk een klootzak noemt. Daar kwam het verlossende telefoontje. House heeft de ultieme rotstreek uitgehaald, door zijn eigen dood in scène te zetten. Nog meer tranen. Een ode aan de vriendschap met Wilson. Zo had het moeten zijn.
De serie House was zo briljant als het personage waarnaar het is genoemd. Nu is het voorbij. Het geld is op, de verhaallijnen zijn afgerond, en de mooiste hoogtepunten van de seizoenen kwamen nogmaals voorbij in de House special "Swan Song". Wij moeten verder, maar we zullen House missen.
“You can’t always get what you want” – Rolling Stones
