Een beetje in de war
Na een verzamelde hoeveelheid maanden van in totaal zo´n vier jaar, ben ik afgelopen woensdag weer in Nederland aangekomen. In Afrika verbleef ik, waar het leven volledig anders is. Ja, dat verwacht je niet, hè? Is toch zo. Afrika explodeert daarbij als een malle door de financiële input van vooral Chinezen, maar of dat een goede zaak is, valt nog te bezien.
Zo leggen ze de ene naar de andere snelweg aan, maar leiden deze vooral naar de mijnen die ze daarvoor in ruil mogen uitbaten. In steden schieten met dezelfde Chinezen gevulde kantoorgebouwen als paddenstoelen, of passender, shitake, uit de rode grond, terwijl de populatie olifanten en neushoorns negatief evenredig terugloopt. Want een slagtand, bestaande uit dezelfde keratine die ook je nagel vormt, geneest kanker en zorgt tegelijkertijd voor een flinke erectie. Dat weet elke Aziaat.
Ondertussen zijn van de Trias Politica alle machten tot diep in de poriën gecorrumpeerd. Elke democratisch verkozen president besluit na een voortvarende eerste maand dat een dictatuur toch veel leuker is, voor genoeg briefjes is de politie inderdaad je grootste vriend en goede doelen gooien hele bevolkingen terug in een culturele peutertijd. Tegen beter weten in, trouwens. Want als ik de idioterie van hun handelen zie, dan toch zeker iemand binnen die organisatie ook wel?
Vandaar dat ik het niet zo erg vind dat de hulp die wij aan de derde wereld verstrekken onder druk staat. Heel erg is dat, volgens sandalen dragend Nederland, wat vooral te maken heeft met dat spreekwoord over de klok en de klepel, maar geloof mij; dat geld is beter besteed aan een jaarlijks Caraco ijswafel festijn voor onze bejaarden.
Dat brengt mij terug bij mijn vaderland, waar het in Mei gewoon koud is, de politiek niet meer draait om idealen en karakter maar om macht, hoe vuil verzameld ook en op het moment dat ik dit schrijf krijgt een pedofiel ongeveer een maand straf per misbruikt kind. Dezelfde periode die ik soms als huisarrest kreeg wegens het stelen van een koekje. Hoe die straf er straks uit gaat zien zal ons waarschijnlijk ook het schaamrood op de kaken brengen, wanneer we het zooitje moeten uitleggen aan bijvoorbeeld een Amerikaan, in wiens land elk kind, terecht, een aparte aanklacht waard zou zijn.
Ach ja, pedo´s. Volgens Brandpunt kunnen deze geesteszieke mensen middels een hersenscan worden herkend. Waarom gebeurt dat dan niet? Om die 5% waarbij die test fout zit? Kom nou zeg. Rozen worden verkocht door mensen die bloemen fijn vinden ruiken, in kledingzaken staan vaker wel dan niet mensen met affiniteit voor mode en in de kinderopvang werken mensen die van kleine kindertjes houden. Gelukkig zijn dergelijke zaken hier wel bespreekbaar, in tegenstelling tot Afrika, waar het namelijk ook schering en inslag is, maar zelden het daglicht ziet. Cultuurverschilletje. Net als het homohuwelijk. Kan hier gewoon. In Malawi kom je voor het liefhebben van je eigen sekse in de gevangenis. Want dat moet van God en daar wijkt alles voor.
Al met al schrijf ik vandaag een warrig stukje, daar ben ik me best van bewust. Mijn ongemeende excuus daarvoor. Maar ik ben ook een beetje in de war sinds ik uit het vliegtuig stapte. Die crisis bijvoorbeeld, heb ik grotendeels overgeslagen; ik was immers in een ander continent. Waar ook wel crisis is, maar dat is er eigenlijk al sinds de kolonisatie werd terug gedraaid. Niks van gemerkt, dus. Is hier wel anders; tijdens de eerste mooie zondag middag sinds tijden, zat het terras slechts halfvol.
Ik keek, met een biertje in mijn knuistjes, verbouwereerd om me heen, een uitdrukking die ik eerlijkheidshalve al sinds de vorige avond op mijn gezicht had geplaatst. Toen zag ik namelijk een Nederlander die in een team vol Duitsers een penalty nam.
