Terug naar af
28 december 2011, of vierde kerstdag, zoals de vrijnemers onder ons misschien zouden zeggen. Ik rol op een onchristelijk uur mijn bed uit na een zware nacht. Of nee, dat zeg ik verkeerd: de nacht was niet zwaar – die kwam soepeltjes en verstreek sneller dan gehoopt. Het is deze ochtend die hem zwaar maakt, met idem hoofd. In die hoedanigheid schrijf ik mijn laatste column van dit jaar. Een beetje sentimenteel word ik er wel van, maar ik zal het kort houden.
We zaten zo gezellig bij elkaar, mijn lief en ik. Met niets anders dan elkaars gezelschap en een scheutje drank staarden we gezapig in de lampjes van de kerstboom die als kristallen bollen het voorbije jaar leken te projecteren. Gedachten rolden als woorden uit onze monden en de hoogte- en dieptepunten passeerden nog één keer de revue. Uiteindelijk waren we er allebei stil van.
Maar nu heb ik het gehad met 2011. Met nog drie dagen op de kalender ben ik er klaar mee. Op oudejaarsavond geef ik de uitverkoren cabaretiers nog een kans om te vertellen wat zij ervan vonden, maar dan is het ook over en uit. Verzamelen en archiveren die handel. Met het stempel ‘niet voor herhaling vatbaar’ erop kan het voorgoed de kast in. Dat is de schuld van 2011 zelf, maar ook voor een groot deel van wat ons te wachten staat. Want 2012 is het jaar waar we allemaal naar uitgekeken hebben. Althans, dat hadden we moeten doen, als we de verschillende – tegenstrijdige – berichten mogen geloven. 2012 is het jaar van de grote belofte. En dat blijkt een multi-interpretabel begrip.
De voorspellingen voor 2012 brengen voor ieder wat wils. Voor de optimisten zijn er de scenario’s van de Maya-kalender die op z’n eind loopt of de hippieprofetie van het Aquarius-tijdperk. Alles wordt anders en 2012 zal de katalysator zijn van donker naar licht. Wij zullen een nieuwe dageraad zien. De pessimisten grijpen de voorspelling van ‘andere tijden’ meteen aan als aankondiging van het einde der tijden. Maar voor wie of wat eindigt de tijd dan? Voor de mensheid, voor de aarde of zelfs voor het hele heelal? En is dat, welbeschouwd en altruïstisch bekeken, wel zo’n pessimistisch toekomstbeeld? Hoe het ook zij, omdat geen van de grote zieners nog in het gelijk gesteld is, hebben we nog de vrije keuze om ons achter een denkbeeld te scharen. Dromen mag. Stel je voor dat projectie wél werkt.
Ik heb mijn keuze gemaakt. De revival van ‘Hair’ had mij stevig in zijn greep, ergens eind jaren ’70. Mijn haar tierde net zo welig als dat van de personages in de musicalfilm en, al werkte de realiteit soms niet mee, ik geloofde heilig in ‘love, peace and happiness’. En dat doe ik nog steeds. Mij zie je nog wel eens dat hopeloos ouderwetse V-teken maken. De lekkerste meezinger uit de film was ‘Age of Aquarius’, waarbij je zo lekker laag vanuit je tenen kon inzetten, om vervolgens op te bouwen naar die lekkere lange uithalen: ‘This is the dawning of the Age of Aquarius. Aquariuuuuuuuuuus!’ Fascinerend vond ik het, die belofte van een nieuw tijdperk. Een tijdperk van bezinning en harmonie, van vrede en liefde. En daarom ben ik nog ongeduldiger dan andere jaren. Dat tijdperk breekt over drie dagen aan. Vervulling of teleurstelling, we hebben 366 dagen om erachter te komen.
Ach, 2012! Was het maar alvast zo ver. Verwachtingsvol heb ik de kalender met fier voorop 1 januari 2012 al opgehangen. Eigenlijk heb ik dat ieder jaar wel. Die laatste dagen van het jaar kunnen me gestolen worden. Meestal zijn ze grauw, koud en somber, verstoken van licht. Dan grijp ik alvast vooruit, naar het nieuwe jaar, als een kraakhelder laken, dat je vers uit de kast haalt en in één royale zwieper over je bed neer laat dalen, met als bonus de lentefrisse wasverzachtergeuren die zinnenprikkelend je humeur opkrikken. Of als een nieuwe auto. Nul kilometer op de teller, de bekleding nog fris en onbeschadigd en de doordringende geur van nieuw die ondanks z’n penetrante eigenschappen toch een bepaald gevoel van welbehagen opwekken. En de wetenschap dat je minstens 30.000 kilometer vooruit kunt met die nieuwe bandjes.
Het is een mind trick, daar ben ik me van bewust, maar op 1 januari begin ik aan een nieuwe start. Met een schoon gemoed en frisse zin. Net als bij Monopoly eigenlijk: ‘Ga naar Start en ontvang 20.000 euro’. Maar dan zonder het geld. Wel met een extra dag komend jaar. Misschien wel één vol van ‘love, peace and happiness’. Dat is in tijden van krapte mooi meegenomen. Krijgen we toch nog iets extra’s.
