Klotedromen - ADD Deel 2
Vorige week ben ik naar aanleiding van het feit dat bij mij officieel ADD is vastgesteld, gestart met een serie columns over mijn bevindingen. Vorige week een summiere terugblik op mijn roemruchte verleden.
De helft van de winst van het weten dat je ADD hebt, is weten dat je ADD hebt. Zeker als je er zoals ik pas op latere leeftijd achter komt. Veel puzzelstukjes vallen op hun plaats. Je vindt verklaringen voor heel veel zaken die vroeger onverklaarbaar fout, of juist heel erg goed gingen.
Het belangrijkste is hier het feit dat het vooral om een concentratiestoornis gaat, wat meteen een heleboel verklaart. Ik durf van mezelf te stellen dat ik niet dom ben. Op veel vlakken weet ik zelfs verdomde goed waar ik het over heb. Ook in mijn werk. Maar toch ging er nogal wel eens wat fout, waarbij ik dan achteraf precies kon vertellen waar zaken de mist in gingen. Ik had zelfs kunnen voorspellen wat er fout kon gaan. En toch ging ik de mist in. Achteraf zie ik nu dat dit vaak geen gebrek aan kennis of kunde was, maar puur momenten van verminderde focus. Tientallen andere dingen die in mijn hoofd speelden, haalden mijn focus weg van precies die ene taak die ik op dat moment moest doen.
Ik wil nu geen smoezen opvoeren voor falen in het verleden of mezelf indekken voor domme dingen die ik nog ga doen. Ik ben de laatste die smoesjes verzint en steek de hand als eerste in eigen boezem als ik echt blunder. Maar het is gewoon heel vaak heel frustrerend geweest om steeds maar weer op je bek te gaan, zonder het helemaal te kunnen stoppen.
Die frustratie is dan ook vaak de oorzaak geweest van andere nare gevolgen. Drinken. Depressies. Afzonderen. Weglopen voor de gevolgen. En dan wordt het vervolgens lastig om oorzaak en gevolg uit elkaar te houden.
Ik bedoel maar. Is verslaving het gevolg van ADD? Of ben je dan een verslaafde met ADD? Mislukken dingen omdat je ADD hebt of omdat je jezelf te barsten zuipt? Of versterkt het één het ander?
Voor mij heeft vooral die verwarring rond oorzaak en gevolg ervoor gezorgd dat ik pas laat tot deze conclusies kon komen. Met name de laatste tien jaar heb ik steeds weer de slechte gewoonten aangepakt. Ik ben aan de slag geweest met een stuk jeugdtrauma. Met verslavingen. Geprobeerd beter om te gaan met mijn financiën. Boekjes timemanagement doorgeworsteld. En pas toen ik alles in de hand dacht te hebben kwam ik erachter dat ik nog altijd nooit de volledige grip bleek te kunnen krijgen.
Vorige week ben ik dus gestart met medicatie. Heel voorzichtig. Zover ik heb begrepen zijn drie á vier tabletten van tien milligram Ritalin per dag een “normale” dosis. Ik sta de eerste twee weken op tweemaal een halve tablet per dag.
De belangrijkste bijverschijnselen om op te letten zijn slecht slapen en een verminderde eetlust. Nóg slechter slapen zou betekenen dat ik helemaal niet meer sliep en die overbodige kilo’s vlogen er helaas nog niet af. Maar hoop doet leven, Wie weet krijg ik met een grotere dosis weer het lichaam van een jonge god en valt dat slaapgebrek wel mee!
Even afwachten dus. Ik ondervind voorlopig geen vervelende effecten, wat alleen maar goed is. Vanaf vrijdag gaat de dosis weer omhoog en hoop ik vooral de positieve effecten langzaam te gaan ondervinden. Maar misschien moet ik nog geduldiger zijn. Of wellicht is dit het niet eens voor mij.
Nogmaals: geduld. Niet mijn sterkste kant!
Maar goed. Laat me deze eindigen met mooie zaken.
Een belangrijk kenmerk van ADD is de zogenaamde hyperfocus. Als iemand met ADD iets heel leuk of interessant vindt, kan hij of zij daar volledig in opgaan en excelleren. Voor mij zijn dat heel vaak mijn creatieve uitingen geweest. Met als rode draad de muziek en de laatste drie jaar met name de ukulele.
Luister en huiver. ADD in actie!
