De perfect gekleurde huid
Naaktheid zou nooit meer in de openbaarheid mogen komen, tenzij het onbedekte deel mooi is. Het naakte deel moet ook niet pijn doen aan je ogen. Want dat doet naakt veel. Vooral als het wit is. Afgelopen weekend was daar een prachtig voorbeeld van: rokjesdag. Op deze door wijlen Martin Bril prachtig beschreven dag, werken de vreemde radertjes in de hersens van allerlei vrouwen ineens samen. Zij trekken en masse een rokje aan, zonder de veilige donkergekleurde panty. En dan begint de ellende. Duizenden bleke witte beentjes die het eerste felle zonlicht weerkaatsen, drentelen wulps door de straten. En ze zijn wit. Heel wit.
Laat ik er niet omheen draaien: het schoonheidsideaal van Nederlanders is een lekker zongebruinde huidskleur. Het maakt je gezonder omdat je de pettamientjes van de zon weer binnen hebt en het laat zien dat je een verre vakantie of een zonnebank kan betalen. In landen die dichter rond de evenaar liggen, is een lichtere huidskleur juist het ideaal. De Hutu's en Tutsi's konden er wat van, evenals die aparte lui in Zuid-Afrika. Zelfs nu speelt het nog een grote rol. In iedere versie van America's Next Top Model waarin een pure chocoladebruine meid zit, jammert ze wel een keer dat ze vroeger werd gepest vanwege haar donkere huidskleur. Maar nu moet ze van Tyra zeggen dat ze er trots op is, dus doet ze dat maar. Op zich zou je zo dus denken dat we als bleke Nederlanders niets te klagen hebben. Maar dat is lekker niet waar.
Bij een lichte huidskleur zie je precies hoeveel zon iemand heeft gehad. De zon is hier een schaars product, dus de huidskleur geeft je een bepaalde status mee. Zo kennen we allemaal de buitenwerkers zoals de boeren en bouwvakker: hardwerkende mensen, veelal mannen, met een lekkere bruine kop, gespierde bronstige armen, en, als hun werkgever het tegenwoordig nog toelaat, een harige borstkas in de categorie 'halleluja'. Helaas gaan deze mensen wel eens naar het strand of naar een zwembad, waarbij ze hun spijkerbroek laten voor wat het is. De afschuw bij kronkelende maden in een niet geleegde gft-bak in het midden van de zomer is daar niets bij.
Naast de groep van bouwvakkers zijn er groepen mensen die heel specifieke bruintinten ontwikkelen op hun lijf. Zo zijn er mensen die de linker- en rechterarm bruin hebben, maar helaas niet tegelijkertijd. Dan gaat het natuurlijk over de beroepschauffeur en zijn fanatieke bijrijder. Soms is hier een overlap te zien, maar de dominante chauffeur is te herkennen aan de meest gebruinde linkerarm. Daarnaast zijn er de voetballers. Zij staan op het veld met een kort broekje, scheenbeschermers met kniehoge sokken in clubkleuren en genopte schoenen. Naast de blauwe plekken levert dit een vreemd blokje bruingekleurde huid op ter hoogte van het bovenbeen. Daar is niets mis mee, zolang zij zich maar niet op het strand zullen begeven alvorens heel veel uren in een afgesloten tuin te hebben doorgebracht.
Zelfs de mensen die perfect bruin lijken te zijn, vallen door de mand als zij zich op het strand of in het zwembad vertonen in de veel te kleine outfits. Bejaarde Benidormslachtoffers zijn te herkennen aan de sokken in sandalen, die zijn ingesleten in de blote benen. Modebewuste meisjes laten altijd sporen achter van bleke slipperrandjes op hun voeten, evenals de 'ik-heb-net-een-nieuwe-bikini-gekocht-maar-deze-bandjes-zitten-anders'-slachtoffers. En dan heb je nog de stoere kerel, die de lul is van het standaardgrapje 'val-niet-in-slaap-op-het-strand-als-je-vrienden-de-beschikking-hebben-over-zonnebrandolie'. Wie bruin wil zijn, kan nooit voldoen aan het perfecte schoonheidsideaal.
Hoewel? Er zijn natuurlijk enkele uitzonderingen, die nagenoeg perfect zijn. Zo heb je de egale naaktstrandgebruikers, waarbij de bruine kleur van hun rug naadloos overgaat in de kleur van hun billen. En dan heb je nog de naakte zonnebankers, die nog bruiner lijken door het schaduweffect in al hun huidplooien. Het ultieme voorbeeld zijn de niet-westerse allochtonen, die in de ogen van Nederlanders altijd al de perfecte huidskleur hebben. Maar met alle ozon-, kanker- en ouderdomsverhalen over de huid, is er eigenlijk maar één ultiem schoonheidsbeeld: de witte nerd. Zijn of haar huidskleur is egaal. Hij of zij zit veel binnen, werkt hard en verdient dus veel geld en daarmee ook een steeds hogere status. En het mooiste van alles is dat de nerd niet of nauwelijks buitenkomt. Zelfs niet met de eerste blote benen van het jaar op rokjesdag.
