Media-Mangel: The X-factor en de dove jury

Beste lezer, tijd voor weer een nieuwe serie. Na mijn onbegrepen serie "Nederwaard" -waarin ik de kabinetsformatie vertaalde naar een provinciestad- en een serie columns over verzonnen of overdreven actualiteiten, is het tijd voor weer wat nieuws. De Media-Mangel. Televisieprogramma's websites, kranten en weekbladen onder de loep. Ik hoop dat u plezier zult beleven aan mijn observaties. Vandaag, om er even in te komen, een makkelijke prooi.

Waarom het zo prima gaat met de kijkcijfers van RTL? Geen idee. Gisteren heb ik met verbijstering naar een van hun succesprogramma's zitten kijken. Althans, tussen de lachbuien door. The X-factor. Het was de laatste aflevering voordat naar de live shows zou worden gegaan. Die liveshows schijnen echt zo ongeveer het heilige der heiligen te zijn. Van een paar kandidaten moest nog worden beslist of ze goed genoeg waren voor die liveshows. De juryleden hadden ieder een categorie. Groepjes, jongetjes, meisjes, ouderen. Iedere categoriehouder mocht beslissen, wie er doorgaan! Op grond waarvan? Op grond van wartaal. En het programma wordt gepresenteerd door klefnek Martijn Krabbé. Eventjes over die Martijn. Iedere vrouwelijke kandidaat wordt door hem ongegeneerd betast en befriemeld. Platitudes tegen afgewezen kandidates zoals "Ik zal je nooit vergeten", terwijl hij haar even lekker vastpakt. Schei toch uit, Martijn! Je hebt effe tegen haar aan mogen kruipen, maar ze is nog niet uit beeld of je hebt al geen idee meer hoe ze ook alweer heette, welk liedje ze zong en hoe vals het had geklonken.

Ontluisterend en beschamend was het gedoe rond een of andere schoolpleinsnol. O, o, o wat vond ze zichzelf mooi. Ongegeneerd vertelde ze dat ze zeker wist, dat een foto van haar op het cd-doosje de omzet enorm zou laten stijgen. Want jongens houden van seks, of zoiets. Door mijn eigen schaterlach heb ik het niet helemaal precies verstaan, wat ze stond te wauwelen, maar dat was wel de boodschap. Uitvoerige discussies over de vraag, hoe sexy ze nu precies zou moeten zijn. Jammer, dat ze niet kan zingen. Raar stemmetje, maar de jury vond het prachtig. Want ze had uitstraling. Uitstraling. Jaja... Dat zelfs een of andere beroepsnicht van achter de jurytafel zit te roepen dat ‘ ie bijna hetero van haar wordt... Eens een patjepeeër, altijd een patjepeeër. Maar goed dat zijn lieve moedertje dat niet meer hoeft mee te maken. Maar uiteindelijk zien we dat meisje niet terug in die veelgeprezen liveshows. Met opgeheven hoofd verliet het meisje het strijdtoneel. Trots vertelde ze dat we haar nog vaak zouden zien. Ik ben benieuwd, waar dan. Ik vrees, dat het op een of andere ranzige plek op internet zal zijn. Want jongens houden van seks. Haar woorden.

Wel raar, trouwens. Een meisje zong een liedje dat eerder prachtig werd vertolkt door de door mij om haar prachtige stem zeer bewonderde Caro Emerald. Het leek nergens naar. Afgeknepen bibberstemmetje. En vals. De jury, echter, vond het prachtig. Zelfs beter dan wat Caro had gedaan. Een talentenjacht met een toondove jury. Prachtig. Of de opmerkingen over het uiterlijk van de kandidaten. Krijgen ze eerst te horen dat ze zo'n leuke uitstraling hebben. Zo naturel, of zo bijzonder. Worden ze vervolgens door een soort van wasstraat gehaald. Komen ze er stuk voor stuk uit als eenheidsworst. Valt niet uit te leggen. In ieder geval niet aan mij.

Ook altijd leuk. Een hysterisch homojochie dat bij het uit de kast komen lelijk was klem komen te zitten. Was al eerder op het podium in snikken uitgebarsten omdat hij de spanning niet aankon. Moest er door de adviseurs van de styling zowat met geweld van worden weerhouden, in een jurk en op pumps het podium te betreden. Uiteindelijk werd de schat voor de liveshows toch iets te licht bevonden, want niet stressbestendig. Ik had verwacht dat hij vervolgens zo enorm in tranen zou uitbarsten dat er in het hele gebouw een meter water zou komen te staan, maar nee hoor. Niks. Als je niet mag janken: tranen met tuiten, als je hoort te janken: geen druppel. Mafkees. Droeg in het begin ook nog zo' n enorme zwarte bril, terwijl hem niets aan zijn ogen mankeerde. Lulletje Rozenwater! Er was nog een meneer met een bril. Een zonnebril. Blind. En dan bedoel ik niet die dronken hulptrainer bij Ajax, maar het feit dat die meneer niet kon zien. Grappig, dat hij in een gesprek met een stel bij elkaar gehaalde adviseurs de tekst "we zien wel" debiteerde. Lollig! Maar wel een dijk van een stem. Hij redde mijn avond nog een beetje.

Maar het was magertjes. Erg magertjes. Een dove jury met rare argumenten, die grossierde in onverdiende complimenten. Angstige onervaren talentjes met bibberende stemmetjes in overvloed. Een kleffe presentator. Neuh, volgende week vrijdag doe ik wat anders dan naar RTL kijken. The X-factor? The Nix-factor!