Postcode Kloterij
‘Bel & Win!’, ‘Maak nu kans op superprijzen’, en nog eens: ‘Gratis kans op superprijzen!’, schreeuwt de folder in felgeel en knalrood. Ze hebben weer eens wat weg te geven, die feestbeesten van de Postcode Loterij. LCD-tv’s, iPads, fietsen en Audi’s. Het kan niet op. Ook qua drukwerk niet trouwens, want dit is de derde keer deze week dat ik iets van de Postcode Loterij van de mat raap.
Wat zou jij doen met een miljoen? Ik fantaseer er wel eens over. Over hoe het zou zijn. Wat ik zou doen, hoe ik me zou voelen, wat ik zou kopen. Of ik zou stoppen met werken, wat voor huis ik zou kopen. En wat voor een auto. Waar ik naartoe zou reizen. Wat voor schoenen ik zou kopen. Of nee, hoevéél. Van die working girl-dromen die het ook goed doen als kickstarter voor een conversatie. Wat zou jij doen met een miljoen? Of zevenentwintig? Maar ach, ik heb al een huis. En de leukste baan van de wereld. En dat Aygootje rijdt prima en past in een half parkeerplekje. Ook belangrijk. Ik heb dat miljoen helemaal niet nodig en dat is maar goed ook, want ik win nooit iets. Maar een mens moet toch iets te dromen hebben. En daarom doen we mee aan de Postcode Loterij. Niet helemaal uit eigen beweging trouwens.
Het eerste lot komt uit de boedel van manlief. Toen ik hem leerde kennen, speelde hij mee. “Hoe kom je daar nou bij?” vroeg ik hem en hij legde uit hoe hij ooit telefonisch in de val van een zoetgevooisde Postcode Loterijverleidster was gelopen. Of hij een gratis lot wilde. Ja, echt helemaal gratis en er waren verder geen verplichtingen en hij zat heus nergens aan vast en zo. Haast te mooi om waar te zijn. En dat was het dan ook. Want wat die postcode-Lorelei ‘vergat’ te vertellen was dat dat gratis lot maar voor één keer meespelen gold. Daarna zat je er automatisch een jaar aan vast.
Lot nummer twee komt voor mijn rekening. Een mailtje van Linda. Of ik zin heb om in haar show mee te doen? Daarvoor moet ik snel een gouden koffer openen, virtueel natuurlijk, en dan maak ik ook nog eens kans op een van die FAN – TAS – TISCHE prijzen. En o ja, helemaal gratis uiteraard. Wat niet gratis is, is het verplichte extra lot dat je als voorwaarde af moet nemen. Daar kwam ik pas achter toen ik het bankafschrift van de maand erop doornam. Ja, ja, kleine lettertjes en zo. Stom, stom, stom. Eigen schuld dikke bult. Maar van opzeggen was natuurlijk geen sprake. Stel je voor dat die straatprijs valt en ik heb net opgezegd. Het zal je maar overkomen.
En sindsdien spelen we dus mee met twee loten. En winnen niets. Tot een jaar of anderhalf geleden. ‘Gefeliciteerd met uw IJsprijs!’, liet Winston me schriftelijk weten. De brief bevatte een waardebon voor een bekertje ijs dat ik aan de andere kant van de stad op kon halen. Sindsdien regent het prijzen: dozen snoep, bekers ijs en waardebonnen voor welnessdingessen aan de andere kant van het land. Winnen doe je bij de Postcode Loterij.
Dat we hun goede doelen steunen met twee loten is de Postcode Loterij nog niet genoeg. Wekelijks proberen ze me over de streep te trekken om online mee te dingen naar schitterende prijzen, waar ik na die gouden koffervalkuil maar vanaf zie. Dat doen die sociaal/maatschappelijk betrokken Postcode Loterijmensen trouwens per post. Toen de gemeente Tilburg me een grotere papierkliko aanbood, heb ik die kans dan ook met beide handen aangegrepen. Ik kan me trouwens niet voorstellen dat dat postbombardement bijdraagt aan de goede doelen die de Postcode Loterij zegt te steunen. Tenzij één van die goede doelen een drukkerij is, natuurlijk. Je weet het niet.
Recentelijk hebben de stalkers van de Postcode Loterij een nieuwe bron aangeboord: mijn twee meerderjarige zoons. Zij wonen op hetzelfde adres als ik, dus de wekelijkse post aan hen met het overbekende logo mik ik ongeopend in die extra grote papierkliko. Ik doe ook graag iets goeds voor de maatschappij.
Kun je je voorstellen dat ik zeer verbaasd was toen ik toch dozen snoep op de deurmat aantrof, geadresseerd aan oudste zoon? Drie stuks maar liefst! Ik vroeg hem ernaar en hij wist van niets. Totdat hij zich een telefoontje herinnerde. Van zo’n juffrouw uit de postcode-Lorelei-familie. Ze bood hem drie gratis loten aan, je raadt het al, zonder verplichting. “Zit ik echt nergens aan vast?” heeft hij naar eigen zeggen nog gevraagd. “Mits binnen 10 dagen opgezegd”, moet door de slechte verbinding zijn weggevallen. Hij verstond alleen nog: “Nee, je zit echt nergens aan vast.”
En zo gaat een belangrijk deel van oudste zoons studenteninkomentje voorlopig naar die o zo sociale Postcode Loterij en zijn goede doelen. Daar zit hij gek genoeg wel aan vast. En ook aan de haast spreekwoordelijke pech in het spel van zijn moeder. Want die postcode delen we, hij mag niet eens kiezen. En dus winnen we allebei niets. Behalve dan wat chocolaatjes. Die bij de Albert Heijn om de hoek trouwens veel goedkoper zijn. Maar er is iets wat de Postcode Loterij dan weer nooit zal winnen.
Onze sympathie.
