Muggenziften
Zodra de temperatuur begint op te lopen zijn ze er weer. En hoe streng de grenscontrole voor je woning ook is, ze komen binnen. Zonder dat je ook maar iets merkt, hoppen ze vrolijk tegelijkertijd met de visite door de voordeur naar binnen. Soms lijkt het wel alsof ze in het bezit van je huissleutels zijn. Hoe ze het ook doen, binnen zullen ze komen. Met of zonder valse naam. Via voordeuren, achterdeuren of vergeten ramen. Ondankbare, bloedzuigende gelukszoekers zijn het.
Muggen. Dankzij deze beesten ben ik al mijn hele leven - ongewild - bloeddonor. Al jaren voer ik voor muggen een gedoogbeleid. Wanneer ik buiten geniet van een warme zomeravond, gun ik zie ieder druppeltje bloed van harte. Met een woning aan het water is het typisch een geval van geven en nemen. Ik het kabbelende water met kwakende eendjes en zij, de muggen, mijn bloed. Zij zijn immers ook bewoners van waterrijk gebied.
Zelfs in de woonkamer gedoog ik ze. Maar er is één plek waarvoor ik ze geen toestemming geef: mijn slaapkamer. Daar voer ik dan ook een bijzonder streng uitzetbeleid. Omdat ik te veel geef om mijn witte muren en plafond, of omdat ik een watje ben, sla ik ze niet dood. Bovendien hebben ook muggen recht op een eerlijk proces want niet alle muggen hebben kwade bedoelingen. Dus gewapend met een glas en een velletje papier ga ik op jacht naar die mug die me van mijn slaap afhield. Met de mug in voorlopige hechtenis vat ik de slaap weer om de volgende dag de gerechtelijke procedure op te starten. Tot mijn grote teleurstelling blijkt het verhoor de volgende ochtend veelal te laat te komen. Zelfmoord. Nog laffe beesten ook.
Vaak genoeg is het kwaad dan toch al geschied. Ik een bult, zij een druppel bloed. En met deze donatie die dankbaar zal worden gebruikt voor het op de wereld zetten van muggenlarven ben ik op den duur dus weer een Foster Parents mug rijker. En die kan ik toch onmogelijk de toegang tot mijn huis ontzeggen? Van harte welkom, maar doe wel een beetje stil en wacht geduldig totdat ik slaap.
