De ideale vrouw
De ideale vrouw. Menige sentimentele lul begint dan meteen over zijn moeder. Dat ie zo dankbaar is, dat ze hem het leven heeft geschonken. Het leven, die reis van stinkend vruchtwater naar de bloedprop in je demente geriatrische harses.
En daar dan dankbaar voor zijn.
De ideale vrouw. Er zijn mannen onder ons, nou ja luldragenden zullen we maar zeggen, die helemaal lyrisch zijn over hun vrouw als broedmachine. En die helemaal uit hun dak gaan als zo’n wandelende skippybal moet gaan bevallen. De bevalling; die in haar verschijningsvorm toch nog het meeste weg heeft van een ritueel geslacht leegbloedend schaap.
En daar dan weer lyrisch over zijn.
Nee, de ideale vrouw is een mooi lekker wijf die jou in al je hoedanigheden accepteert, die je liefde, zorg en aandacht schenkt en die haar goddelijke lijf dagelijks en met actieve wellust aan jou ter beschikking stelt. Mooi, jong, leuk, lief, ad rem, sexy, geil, wild, ongeremd en met stijl en klasse. Ik ben echt niet zo veeleisend.
Maar realist als ik was, nam ik ooit lijdzaam genoegen met een op het eerste gezicht best aardige griet. Die echter direct na de echtelijke verbintenis het hele concept van haar vrouwzijn losliet en veranderde in een bazige, maar vooral vormeloze, behaarde homp vlees in een broekrok. Een zojuist van de slachthaak gedonderd kadaver. Een zitzak met ledematen, gehuld in een jurk waar je met gemak bioscoopgordijnen van zou kunnen maken. Kortom; een schepsel, waarvan je je oprecht kon afvragen in welk stadium van de ontwikkeling van aardvarken tot mens ze was blijven steken.
De ideale vrouw. Dat kan dus nooit je partner zijn. Want na het tussen het stofzuigen en het autowassen geplande orgasme, wil de partner vooral zeuren en klagen. Over wat je doet, wat je niet doet, wat je nog nooit gedaan hebt. Over de vuilniszakken, het lepelrekje in de keuken, je vuile was, de bedtijden van kinderen, je drankgebruik en natuurlijk over je vastgelopen carrière. En pas op als je vrouw tegen je zegt dat ze hogerop wil. Daar is niks seksueel opwindends mee bedoeld. Nee, dan wil ze zichzelf ontplooien. Eén van mijn exen wilde zó graag een andere baan, maar het lukte haar maar niet. Ze maakte me er zó het leven mee zuur, dat ik menigmaal fantaseerde dat ik God was. En dat ik voor haar de ultieme uitzondering zou maken, die maar denkbaar is. Voor iedereen gold de zwaartekracht, behalve voor haar.
“Hier joh, heb jij een baan! Om de aarde!”
De ideale vrouw; een zoektocht die op m’n tiende al begon. Ik ‘liep’ toen met Carla. En dat heeft ze geweten, want ik nam dat lopen nogal letterlijk. Uiteindelijk zegde ze hijgend de relatie op wegens conditiegebrek.
Op m’n vijftiende versierde ik Desiré van de Herman Costerstraat. Haar ouders hadden een groentestal en die zomer was zij uitgeroepen tot het mooiste meisje van de markt. Miss Kraam noemde ik deze weinig snuggere blondine. Desiré leed aan een ongekende vraatzucht. Aanvankelijk intrigeerde het me wel dat ze alles zonder kauwen doorslikte. Maar dat ging alleen op voor de door haar vol ongeduld bestelde berenklauw of grove frikadel. Het liefst had ze in de snackbar naast de rundvleeskroketten in het frituurvet plaatsgenomen om alvast voor te proeven. Geheel voor de hand liggend legde ik het af tegen een gozer die haar wel kon bijbenen in haar vraatzucht. Ze trouwden en openden een boetiekje in de Hobbemastraat met snuisterijen voor dikke dames. ‘Accessoires voor als-ze zwaar-is’ heette dat winkeltje.
Via een contactadvertentie kwam ik Nicolette op het spoor. De zaterdagkranten puilden uit van wijven die hielden van wandelen met een goed glas wijn door de open haard! En dan wilden ze ook nog eens een goed gesprek. Daar werd ik niet geil van. Maar Nicolette maakte kenbaar dat ze van kerels hield die van aanpakken weten en die niet te beroerd zijn om hard te werken voor een lekkere beloning. Na mijn brief belde ze me. Een zwoele stem nodigde me uit voor een gezellig avondje. “Ik ben een liefhebster van Latex”, zei ze nog veelbetekenend. Vol ongeduld knaagde ik me door de tijd heen. Ondertussen had ik de wildste associaties met haar. Ongetwijfeld zou ze zijn gehuld in zo’n alles verradend, minuscuul en speciaal met behulp van talkpoeder aangetrokken jurkje. Eindelijk was het moment daar. Op 12 april 1974 sta ik om exact half zeven voor haar huisdeur in de Adelheidstraat. Nog voor ik aanbel zwaait de deur open en staat daar een zak vlees van twee kubieke meter me op te wachten met een pot muurverf.
Latex!
Een jaartje geleden kreeg ik iets met Gothic meisje. Ik heb niks met die zweeftevenmuziek, maar de dames in die sector zien er vaak appetijtelijk uit: mooi, rank, sexy, donker opgemaakt en dat alles in het zwart gehuld. Achteraf gezien is het inderdaad een zwarte periode in mijn leven geweest. Ze is er op het laatst vandoor gegaan met een negroïde type. Ik had het kunnen weten; Gothic-meisjes zitten nou eenmaal graag op zwart zaad.
Momenteel heb ik kennis aan een lekker ding met een IQ van 165. Een gigantisch intellect. Alles komt weloverwogen over haar lippen. Voorbeeld: nog voor het voorvocht haar papillen heeft bereikt, heeft ze de chemische samenstelling ervan al achterhaald. Met haar technisch inzicht had zij op haar achtste met behulp van een Oost-Duitse werktekening een gietijzeren vibrator met dieselaggregaat ontwikkeld. Ze studeerde af met een onderzoek naar clitorisstimulatie met behulp van de hogedrukspuit.
Voor haar ben ik de ideale man; althans tot het moment dat ze een vibrator uitvindt die ook de vuilniszakken buiten kan zetten.
© Karel Kanits
