column

We willen allemaal bijzonder zijn

Francesca
We willen allemaal bijzonder zijn. Bijzonder ben je bijvoorbeeld als je kunt voelen wat een ander niet voelt en zien wat een ander niet ziet of als je je altijd al anders dan anderen hebt gevoeld, maar zelf niet weet waarom. Als je ook nog snel van slag bent en niet tegen lawaai en mensenmassa’s kunt, kortom hooggevoelig bent, dan pas ben je écht bijzonder.
Dat willen we allemaal wel, héél bijzonder zijn, we willen allemaal wel een HSP zijn.

De afkorting HSP staat voor Highly Sensitive Person, Hooggevoelige Persoon, iemand die gevoeliger is voor indrukken van de buitenwereld dan gemiddeld. Ze zijn intuïtief begaafd, consciëntieus en creatief, vaak gevoeliger voor stemmingen van anderen én voor spanningen, en bezitten een rijke, innerlijke belevingswereld.
Als je dit zo leest, zou je denken dat hooggevoelige personen zich zelfverzekerd en vol zelfvertrouwen tussen de mensen zouden bewegen, zich zouden manifesteren als een lichtpunt, een veilig baken voor de minder bedeelden in onze samenleving, zouden opkomen voor de rechten van mens én dier, op de hoogste barricades zouden staan om te protesteren tegen de milieuvervuiling, alle oorlogen en bezuinigingen of misschien wel hoge, vooraanstaande functies in de samenleving zouden bekleden.
Niets is echter minder waar. Hooggevoelige mensen worden gezien als watjes en kneuzen, snel gestresst en uit balans, tere zieltjes zijn het, verlegen, ongezellig en asociaal.

Hoewel gevoeligheid een aangeboren eigenschap is, wordt hooggevoeligheid tegenwoordig gepresenteerd als een unieke karaktertrek en dat maakt HSP tot een zeer gewilde aandoening. Vooral de aanduiding “highly” heeft daaraan meegewerkt, want dat klinkt bijna hetzelfde als “hoogbegaafd”.
HSP begint dus zoetjesaan een hype te worden, overal duiken ineens hooggevoelige personen op. Logisch ook, want in deze tijd, waarin men zorgvuldig waakt over ons psychisch welzijn, is iemand die “gewoon” overspannen is of kampt met een burn-out, een depressie of het chronische vermoeidheidssyndroom ME geen uitzondering meer, maar één van de velen.

Elaine Aron, een Amerikaanse psychotherapeute, was één van de eersten die zich met hooggevoeligheid bezighield, sterker nog, zij heeft patent op dat begrip.
Ze startte een onderzoek waaraan een paar duizend Noord-Amerikanen hun medewerking verleenden. Meer dan veertig procent van deze groep bleek laaggevoelig, geenszins bijzonder dus, want dat soort mensen zijn er door de eeuwen heen altijd al geweest. Een evenredig percentage was “redelijk” gevoelig, maar het overige deel – slechts vijftien tot twintig procent – bleek hóóggevoelig, highly sensitive dus. Dat was nieuw en interessant en daar kon Elaine iets mee. Nadat zij haar onderzoek had afgerond, schreef zij daarover een boek “Highly Sensitive Persons” genaamd. Ook ontwierp zij een zelftest, naar het rolmodel van de hooggevoelige persoon in onze samenleving, maar wel zo dat andere – nog onbewuste – HSP'ers zich daarin met het grootste gemak konden herkennen.

Nu heb ik jarenlang gedacht dat ik “normaal” was, mijn dipjes en de dagen waarop ik mijn dag niet had, het vermelden niet eens waard. In die gevallen gebruikte ik mijn gezonde verstand en bleef ik lekker thuis. Dan kroop ik vroeg onder de wol, met een borrel en een goed boek. Doodmoe was ik soms, van al die mensen, van al die drukte.
Onbezonnen kun je mij evenmin noemen, want over de meeste dingen des levens dacht ik lang en diep na, behalve die ene keer, toen mijn lief mij vroeg, toen riep ik meteen ja.
Gevoelig was ik, én dik tevreden … tot ik de test van Elaine Aron deed, gewoon eventjes snel tussendoor, zomaar, voor de grap.
Wat bleek? Ik scoorde maar liefst 22 punten! Nog meer dan Daphne Deckers, want die had er 18. Wat een openbaring, wat een bijzonder mens ben ik eigenlijk! Ik, een heuse HSP'er, al die jaren, zonder het te weten! Verheven voel ik mij, ik loop haast naast mijn schoenen van trots, maar ook van blijdschap.

Maar ho, wacht eens even, hoe zit het eigenlijk met hooggevoeligheid onder het manvolk? Die van mij moest er onmiddellijk aan geloven, hup, invullen die test!
Hij scoorde “maar” zeven punten, zeer laaggevoelig dus. Diep in mijn hart had ik niet anders verwacht, het botst altijd zo vreselijk tussen ons. Mijn onvrede duurde niet lang, want laat Elaine nu precies hetzelfde zijn overkomen. Over hooggevoeligheid gesproken!
Voor alle hooggevoelige vrouwen met een laaggevoelige partner schreef Elaine dus een vervolg: “Hoog Sensitieve Personen in de liefde”. En voor alle hooggevoelige vrouwen met een laaggevoelige partner en een hooggevoelig kind verscheen daarna: “Het Hoogsensitieve Kind”.
En nu maar wachten op deel vier: “Hoog Sensitieve Grootouders en hun omgang met Het Hoogsensitieve Kleinkind ”.

Voor degene die de test van Elaine Aron ook wil doen: www.hooggevoelig.nl