Wie mooi wil zijn moet pijn lijden
Niet in de muziek misschien, maar wel in mijn leven. Ik heb leren lopen, praten, diploma's gehaald en het huis uitgegaan. Vooral dat laatste was een hele grote sprong voorwaarts. Alles wat ik nooit heb gemogen van mijn ouders kon ik eindelijk doen. De inhaalslag begon 10 maanden geleden en afgelopen zaterdag was het tijd voor de finishing toutch. Sinds m'n 15 wilde ik het al, maar om oorlog te voorkomen heb ik me al die jaren geschikt naar de wensen van mijn ouders. Eigenlijk was ik het al een beetje vergeten tot mijn geliefde al zijn cadeau-ideeën voor mij ging opnoemen. Tussen de cadeaus waaraan hij meer plezier zou beleven dan ik kwam ineens de navelpiercing voorbij. Tuurlijk, dat was precies wat ik nog miste.
Met z'n tweetjes liepen we zaterdagmiddag de tattoo- en piercingshop binnen en vanwege de enorme drukte moesten we een half uurtje wachten. Een mooie gelegenheid om de overige klanten uit te checken dus. Naast mij zat een kinky uitziende jongen van een jaar of 20 te wachten op een onderlip piercing en aan de balie stond een gezin waarvan de vrouw des huizes net een gouden ring door haar wenkbrauw had laten zetten. Het goud matchte leuk bij de blonde getoupeerde hairdo. Van stoere mannen die de hand van hun zoontje op hun rug willen tot moeders met dochters die samen een roze piercing komen scoren, de deur werd helemaal platgelopen. De illusie dat je iets orgineels doet als je je laat piercen of tattoëren is in no time foetsie, het is werkelijk lopende band werk in die business. Gelukkig had ik die illusie niet, ik was alleen bezig mijn jeugdwens te laten vervullen.
In tegenstelling tot de meeste meiden heb ik nooit gaatjes in mijn oren gehad dus ik had geen idee wat mij te wachten stond. De hele week was ik al in een 'bikkel-mood', dinsdags had ik m'n verstandskies laten trekken en donderdags had ik nog met m'n buurvrouw bij de eerste hulp gezeten en haar hand vastgehouden tijdens het zetten van haar gebroken arm. Dus van pijn raakte ik niet meer zo onder de indruk. Bovendien: je hebt pijn en je hebt pijn. Pijnlijke pijn die je voelt als je je kleine teen tegen de deurpost stoot en pijn waar je een kick van krijgt.
Met een 'big smile' volgde ik (en in mijn kielzog mijn liefje) de mevrouw die mijn lichaam ging verminken -zoals mijn moeder dergelijke acties liever noemt- naar de behandelkamer. Alles werd zorgvuldig schoongemaakt en ontsmet en met een nauwkeurigheid waarvan ik als ijdeltuit van onder de indruk raakte werden de puntjes van de in- en uitgang van de naald op m'n navel gezet. Liggend op een soort tandartsstoel werd eerst een naald en vervolgens de piercing zelf door de huid geboord. Helaas heb ik het zelf niet kunnen zien maar mijn getuige meldde vrijwel direct dat er 'helemaal geen bloed' te zien was. Na 10 minuten stond ik met een stuk zeep, een zalfje en een lijst verzorgaanwijzingen alweer buiten. En of het pijn deed? Pijn omschrijven is onmogelijk maar een titanium ring door je navel laten steken is een klassiek voorbeeld van pijn met een kick.
