Interview Kim Moelands, auteur van Ademloos
Auteur Kim Moelands is een bezig bijtje. Recensent en duizendpoot bij Ezzulia, verantwoordelijk voor een aandeel in het succes van Crimezone en redster van Balou. Ze schreef het prachtige boek Ademloos over haar strijd tegen taaislijmziekte en het verlies van haar partner Ron aan deze zelfde ziekte.
FOK!ster Lois las het boek en stelde de schrijver vragen. Kim en Lois kletsen op het FOK!-Lifestyleforum verder over de ziekte, het boek en andere zaken. Lees en klets mee.
Hoe gaat het nu met jou?
Eigenlijk gaat het op mijn gezondheid na ontzettend goed met me. Ik zit lekker in mijn vel, ben erg gelukkig en geniet optimaal van het leven. Mijn gezondheid is na het verschijnen van mijn boek Ademloos helaas nogal achteruit gegaan. Daardoor ben ik behoorlijk beperkt in de dingen die ik kan doen.
Hoe gaat het met Balou?
Balou woont nu zo'n drieenhalf jaar bij me en is van een extreem bang, triest beestje veranderd in een vrolijke, blije hond. Het eerste jaar ben ik alleen maar bezig geweest om haar vertrouwen te winnen en daarna had ze zoveel zelfvertrouwen gekregen dat het tijd was voor de hondenschool In mijn boek meer daarover. Balou is ontzettend belangrijk geweest in mijn rouwperiode. Ik kon na Rons overlijden niet wennen aan het lege huis waar ik zo gelukkig met hem was geweest. Ik had heel veel lieve mensen om me heen die altijd voor me klaarstonden, maar na een gezellige dag was ik uiteindelijk toch weer alleen. Ik realiseerde me dat ik niet oneindig kon wegvluchten van de plek die eens mijn basis was. Door de komst van Balou had ik weer iemand om voor te zorgen en tegenaan te kletsen. Zij maakte van het huis weer een thuis voor me.
Kende je FOK! al?Ik wist wel van het bestaan van FOK!. Vroeger ging ik altijd op vakantiekamp met stichting FOK. Een stichting die kampen organiseerde voor kinderen met mijn ziekte (Cystic Fibrosis, of Taaislijmziekte). Toen ik op zoek was naar hun website kwam ik op jullie FOK! terecht. Maar ik moet eerlijk bekennen dat ik niet zo'n forumganger ben en ook niet iemand die uren surft. Ik ben dus niet verder gekomen dan de homepage. Een dag heeft voor mij altijd te weinig uren en te veel werk naast alle medische toestanden waar ik mee te maken heb dus ik kom er simpelweg niet aan toe om ook nog veel te internetten.
Je hebt een nieuwe liefde is te lezen in diverse interviews, hoe gaat het daarmee?
Ik heb inderdaad een nieuwe liefde en ben alweer bijna een jaar dolgelukkig met hem. We hebben het ontzettend fijn samen. Vanaf het eerste moment dat we elkaar ontmoetten, ging alles compleet vanzelf tussen ons en dat is nog steeds zo. We genieten maximaal van elkaar en van het leven samen. Dat betekent natuurlijk niet dat ik Ron vergeten ben. Hij is altijd bij me in mijn hart en zal altijd een onderdeel van mij zijn. Mijn nieuwe vriend heeft daar gelukkig geen enkele moeite mee. Ik dacht altijd dat er maar één prins op het witte paard was, maar ik heb geleerd dat het mogelijk is van twee mannen te houden zonder de een of de ander tekort te doen. Toen Ron dood ging, beweerde ik heel stellig dat er nooit meer een andere man in mijn leven zou komen, maar ineens was daar na drieënhalf jaar Jan en ik kon niet anders dan van hem houden vanaf het eerste moment dat ik hem in zijn ogen keek. Mijn hart was groter dan ik dacht.
Hoe heb je het verschijnen van je boek beleefd? Was het moeilijk dat jouw intiemste gedachten en momenten met Ron nu bij elke lezer bekend waren?
Tijdens het schrijven van Ademloos realiseerde ik me ineens dat ik heel veel van mezelf bloot gaf. Ik had het gevoel in mijn blote kont de straat op te gaan. Dat vloog me in het begin nogal aan en zorgde er zelfs voor dat ik even blokkeerde. Maar ik realiseerde me even zo meer dat de open en oprechte manier waarop ik Ademloos heb geschreven de enige manier was om mijn verhaal te doen en het goed op mensen over te brengen. Het begin van Ademloos is heel heftig en vraagt nogal wat van de lezer, ik vond het dan ook niet meer dan eerlijk om ook veel van mezelf te vragen en dus heel open te zijn. Het was alles of niets en ik heb gekozen voor alles. Het resultaat is een heel intiem en eerlijk verhaal waarin ik mezelf heel kwetsbaar opstel. Het schrijfproces was wel heel zwaar. Ik schrijf vanuit mijn gevoel, mijn hart en daarom moest ik alles wat er rond het overlijden van Ron en de tijd erna gebeurde weer helemaal herbeleven. Ron stierf voor een tweede keer in mijn armen. Alle emoties van toen overspoelden me weer. Dat was heel moeilijk en fysiek slopend. Ik heb mezelf dan ook twee keer het ziekenhuis ingeschreven. Omdat dit verhaal zo persoonlijk is, voelt het echt alsof ik ben bevallen.
Ademloos is mijn kind. Mijn zwangerschap duurde alleen geen negen maar zes maanden. Ondanks dat is het toch best een forse baby geworden... Ik was wel erg nerveus en ook een beetje bang voor de reacties van lezers, maar tot nu toe heb ik alleen nog maar positieve reacties gehad. Echt honderden lezers hebben me een persoonlijk berichtje gestuurd via mijn website of mijn hyvespagina. Mijn boek ligt nu negen maanden in de winkels en nog steeds krijg ik bijna dagelijks berichten van lezers die me kippenvel bezorgen. Dat maakt de forse achteruitgang van mijn longen door alle hectiek rond Ademloos weer goed. Je zou kunnen stellen dat ik letterlijk ademloos geworden ben van mijn boek.
Heb je reactie gehad van Rons familie op het verschijnen van het boek, en jouw weergave van de gebeurtenissen rondom het overlijden en de crematie?
Ik heb geen reactie gehad van Rons ouders en zus. Sinds het moment dat ik in het boek het contact verbreek, is er nooit meer contact geweest. Ik heb wel positieve en lieve reacties gehad van wat ooms, tantes en een nicht van Ron en dat ontroerde me heel erg. Ik had niet verwacht dat ze me zouden steunen.
Heb je nog regelmatig 'contact' met Ron?Een aantal maanden na Rons dood kwam ik als nuchtere Hollander bij medium Yvonne Belle terecht. Eigenlijk geloofde ik er niet in, maar ik kon me anderzijds ook niet voorstellen dat zoiets moois en liefs als Ron volledig zou verdwijnen. Ik wilde een poging doen om hem terug te vinden. Tijdens het consult bij Yvonne viel mijn broek bijna letterlijk uit. Ron sprak me via Yvonne toe en begon over dingen die niemand anders wist, alleen hij en ik. Uiteindelijk was ik overtuigd dat hij het echt was. Zelfs dingen die ik al vergeten was, werden ter sprake gebracht. Yvonne kon die dingen onmogelijk weten. Inmiddels heb ik een hechte, gelijkwaardige vriendschap opgebouwd met Yvonne en als ik bij haar ben, kletst Ron altijd gezellig mee. Yvonne heeft heel veel voor me gedaan en staat altijd voor me klaar en andersom geldt hetzelfde. We peppen elkaar op als het nodig is en zo hoort het ook in een gelijkwaardige vriendschap.
Muziek is heel belangrijk voor je, dat is te merken in je boek. Hoe is je playlist op dit moment samengesteld, welke muziek luister je nu?
Op het moment dat ik deze vragen beantwoord luister ik naar Van Dik Hout. Hun laatste cd 'Live in het Luxor Theater' is echt prachtig. Boven elk hoofdstuk van mijn boek staat een stukje songtekst dat slaat op de inhoud ervan. De meeste van die nummers heb ik ook veel gedraaid tijdens mijn verwerking van Rons dood. De combinatie van een mooie tekst met muziek doet iets met me. Het maakt me blij, laat me janken, brengt me tot rust et cetera. Van Dik Hout is veelvuldig terug te vinden in Ademloos. Briljante teksten en heerlijke muziek die me raakt. Ik heb het eerste exemplaar van mijn boek dan ook aan Martin Buitenhuis (zanger Van Dik Hout) uitgereikt tijdens de presentatie.
Eigenlijk heb ik een hele brede muzieksmaak en luister ik van alles. Ik houd zowel van zoete zwijmelnummers als van wat ruigere rock, tot Nederlandstalige meebrullers en zelfs de trance van Jan kan ik handelen. Muziek inspireert me enorm en brengt naast een hoop gevoel ook creativiteit in me naar boven. De inspiratie voor mijn nieuwe boek waar ik nu hard aan werk, begon met het nummer Street of dreams van Guns 'n Roses. Muziek brengt me in de juiste stemming om te schrijven.
Als recensent lees je veel boeken. Heb je een favoriete schrijver?
Kun je één boek aanraden aan de lezers van FOK!, een boek dat net zoveel indruk heeft gemaakt op jou, als jouw boek bij mij heeft gedaan?
Er zijn zoveel prachtige boeken dat het moeilijk is om een favoriete schrijver te noemen. Ik heb net het nieuwe boek van Carlos Ruiz Záfon (Het spel van de engel) gelezen en dat vond ik echt fantastisch. Die man schrijft zulke prachtige zinnen, ik geniet van elke letter. Zo'n boek is overigens wel slecht voor mijn zelfvertrouwen. Ik besloot acuut om putjesschepper te worden en te stoppen met schrijven toen ik dat boek las. Een boek dat ook tot mijn favorieten hoort is Witte Oleander van Janet Fitch. Dat heb ik echt met een diepe zucht en een grote brok in mijn keel dichtgeslagen. In de memoireshoek kies ik voor Omhelsd door angst van Marina Nemat. Een heel bijzondere vrouw met wie ik nadat ik haar heb geïnterviewd nog steeds een warm contact mee heb. Haar boek gaat over haar gevangenschap tijdens de Israelische revolutie in Iran. Haar kracht en overlevingsdrang hebben diepe indruk op me gemaakt. Als ik in het ziekenhuis weer eens word bewerkt met veel te grote naalden dan denk ik altijd aan haar. 'Marina is notabene gemarteld dus niet piepen, Moelands, en gewoon even op de tandjes bijten.' Oeps, dat zijn er al drie... En dan ben ik nog niet eens begonnen over mijn favoriete thrillers. Eentje dan, Bezeten van mij van Nicci French. Lee Child behoort ook tot mijn favorieten. Ik ben gek op Jeffery Deaver, Harlan Coben, David Baldacci, Dan Brown, Chelsea Cain, Joseph Finder, Karin Slaughter, Mo Hayder, Elena Forbes, Cody McFadyen, etc. etc. Te veel om op te noemen dus.
Komt er nog een tweede boek van Kim Moelands?
Dat is wel de bedoeling, ja. Ik ben halverwege met het schrijven ervan. Het wordt een psychologische thriller, dus iets totaal anders dan Ademloos. Er is me veel gevraagd of ik een vervolg op Ademloos wil schrijven, maar dat zie ik niet zitten. Ik ben wel een beetje klaar met mezelf en daarbij heb ik voor mijn gevoel niet echt iets te melden. Een vervolg zou niet meer dan een publiek dagboek worden en daar voel ik niks voor. Het schrijven van mijn nieuwe boek is een ontzettend leuke uitdaging. Ineens moet ik elke letter uit mijn duim zuigen. Ik wist niet dat ik zoveel fantasie had. Toen Ademloos klaar was dacht ik dat ik nooit meer een letter op papier zou krijgen. Ik was helemaal leeg. Maar na een half jaar begonnen er wat zinnen in mijn hoofd rond te spoken. Voor ik het wist had ik de proloog en waren daar ineens twee hoofdpersonen die hun verhaal aan me begonnen te vertellen.
Tot slot, welke belangrijke boodschap wil jij de lezers (van dit interview) nog meegeven?
Dat ze even een krabbel moeten zetten op www.2miljoenhandtekeningen.nl. Een initiatief dat zich inzet voor een ander registratiesysteem voor donororganen. Je kunt op die site ook doorklikken naar het donorregister om je te laten registreren. Een longtransplantatie kan mijn leven redden, maar de kans dat die longen op tijd komen is met het huidige beleid bijna nul. Het punt is dat ik nog niet dood wil. Ik ben 33 en heb het ontzettend naar mijn zin op de aardbol en nog heel veel plannen. Door falend beleid sterven er onnodig veel mensen op de wachtlijst voor een donororgaan en dat is vreselijk. Er heersen helaas veel spookbeelden over orgaandonatie die niet kloppen en veel mensen nemen niet de moeite om zich te laten registreren als orgaandonor. Of mensen wel of geen donor willen zijn is me om het even, ieder is vrij om zijn eigen keuzes te maken, maar maak in ieder geval die keuze. Stel je eens voor dat het om je eigen kind, vader, moeder, vriend of vriendin gaat en dat die voor je ogen sterft terwijl je weet dat er kans op redding was als iedereen die donor wil zijn zich ook daadwerkelijk had laten registreren. Er bestaat geen mooier kado dan het kado van het leven!
Leef!
Dat was eigenlijk meer een oproep. Nu de boodschap: Leef! Geniet! Hou van de mensen om je heen! Liefde is het mooiste dat er is dus gooi je hart open. Denk niet groot maar klein. Heb oog voor dat bloemetje in de berm, koester je vrienden en probeer zoveel mogelijk te lachen. Lachen is écht gezond en maakt het leven zoveel makkelijker. Probeer tot slot af en toe stil te staan bij de dingen die je echt belangrijk vindt in je leven. Door ons vluchtige bestaan nemen we daar veel te weinig tijd voor. Even een pas op de plaats maken, werkt heel relativerend en zorgt dat je de dingen veel intenser beleeft.
