The Legend of Hercules
Dit jaar staan niet één, maar twee Hercules-films in de planning. Waar we ons eind juli kunnen verheugen op Hercules: The Thracian Wars met niemand minder dan Dwayne '1,93 meter aan spiermassa' Johnson in de hoofdrol, moeten we het in februari doen met Twilight-ster Kellan Lutz. Weet Lutz te imponeren als Griekse halfgod, of doen we er beter aan nog een half jaartje te wachten?
Het begin stemt in ieder geval hoopvol. We zien een bebaarde, gespierde Griekse koning een leger aanvoeren dat een plaats binnenvalt, hoe hij de koning daarvan uitdaagt en hem in een mooi geschoten duel om zeep helpt. Wordt het zo'n film? Vervolgens zien we zijn echtgenoot bij een beeltenis van de godin Hera bidden voor haar man, zijn veroveringsdrang en zijn bloeddorst, waarna Hera zelf ten tonele verschijnt en haar vertelt dat ze de zoon van Zeus mag baren. Nee, het wordt niet zo'n film, het wordt 'zo'n' film.
We maken een sprong voorwaarts in de tijd en Hercules is geboren. Hij is inmiddels twintig jaar oud en de minst favoriete zoon van zijn vader Amphitryon, die inmiddels vele landen heeft veroverd. We maken kennis met enkele personages, zoals Hercules' arrogante broer Iphicles en prinses Hebe van Kreta, waar Hercules een geheime verhouding mee heeft. Op een avond claimt Iphicles dat hij een (uit enorm lelijke CGI bestaande) mythische leeuw heeft verslagen - wat eigenlijk Hercules' werk was - en als Hebe dan ook nog eens uitgehuwelijkt wordt aan Iphicles, besluiten Hercules en Hebe om samen te vluchten. Ze worden gevangengenomen, Hercules wordt als soldaat naar Egypte gestuurd en het enige aandenken dat hij nog heeft is een ketting die Hebe hem gegeven heeft. 'Zo'n' film dus.
Wat bedoel ik nu met 'zo'n' film? Een kinderachtige en voor de hand liggende film, voornamelijk. De verwikkelingen - voor zover je ze verwikkelingen kunt noemen - lijken grotendeels geknipt en geplakt uit de talloze andere films waar deze The Legend of Hercules op probeert te lijken, met als duidelijkste inspiratiebronnen de klassiekers 300 en Gladiator. Hercules wordt uiteraard gevangengenomen en verkocht als slaaf, waarna hij zich als kooivechter populair maakt bij zijn baas. Uiteindelijk komt hij terug in Griekenland waar hij in een arena vol mensen mag vechten en glansrijk wint, waarna hij weer een vrij man is. Een man met een missie: zijn stiefvader ten val brengen en de prinses voor zich winnen.
Het probleem - behalve de voorspelbaarheid - is dat dit alles op een weinig meeslepende manier wordt gepresenteerd. Het acteerwerk van vrijwel de volledige cast is ondermaats en het enige personage dat me enigszins wist te boeien was Chiron, een soort filosoof die gespeeld werd door Rade Serbedzija, oftewel Boris the Blade. Lutz - hoewel gespierd genoeg voor de rol - is een totaal ongeloofwaardige en sentimentele Hercules. Liam Garrigan lijkt in het begin een interessant personage van Iphicles te kunnen maken, maar is uiteindelijk niet meer dan een eendimensionale klootzak en Scott Adkins - die in The Expendables 2 toch een behoorlijk badass slechterik heeft neergezet - lijkt vooral te proberen een gemenere versie van Leonidas uit 300 te zijn.
Wat overblijft is ongeveer anderhalf uur aan voorspelbare actie waarbij je je als kijker eigenlijk amper serieus genomen voelt. Alles ligt er zo enorm dik op; van de shots waarin Hercules weemoedig naar de maan kijkt terwijl hij de halsketting van Hebe vastheeft, tot het stuk waarin hij probeert zijn strijders klaar voor de strijd te krijgen door middel van een motiverende speech, waarbij pijnlijk duidelijk wordt dat Lutz gewoon de flair mist dit te laten werken. Uit niets blijkt dat de makers ook maar een seconde geprobeerd hebben om hier meer uit te halen dan het broodnodige, of überhaupt het idee hadden een enigszins intelligent publiek te bereiken. Kinderachtig, voorspelbaar, slecht geacteerd. De actiescènes zien verder prima uit, maar afgezien daarvan is dit 'zo'n' film. Wachten tot juli dan maar.
