Dream House
Deze film draait om een gezin dat in een nieuw huis gaat wonen en hier hoopt op een goede toekomst. Toch blijkt er meer aan de hand te zijn dan een chaotische verhuizing; het spookt. Het klinkt als een afschuwelijk horrorcliché, want de vorige twee zinnen kunnen bij tientallen films worden geplaatst. Zo ook bij Dream House. Weet de film de clichédans te ontspringen en zich te profileren?
Will Atenton (Daniel Craig) stopt met werken bij zijn werkgever zodat hij meer tijd met zijn gezin kan doorbrengen. Na een kort afscheidsfeestje bij zijn werk gaat hij door de dwarrelende sneeuw naar huis waar zijn twee dochters Dee Dee en Trish en een schilderende vrouw Libby (Rachel Weisz) hem opwachten. Ze hebben net intrek genomen in een oud huis waar zijn vrouw volledig los kan gaan op het gebied van verbouwen en decoratie. Toch blijkt er iets niet volledig in de haak. Zo ziet Dee Dee op de eerste nacht een man in het raam. Papa en mama doen alsof er niets aan de hand is en doen de hallucinatie af als waanbeeld.
De daaropvolgende nacht merkt Will zelf iets aparts op: 's nachts klinken er onverklaarbare geluiden uit de nieuwe woonplaats. Will ontdekt in de kelder een groep tieners die zich daar in de nachten schuilhouden. Ze hadden geen idee dat de familie Atenton er nu woont en verklaren waarom ze dat dachten. Vijf jaar geleden in april is tijdens een sneeuwstorm het gezin Ward door gezinshoofd Peter vermoord. Will heeft geen idee dat een dergelijke gebeurtenis heeft plaatsgevonden en hij gaat op onderzoek uit. Zijn vrouw Libby wordt ook steeds nieuwsgieriger en wantrouwiger over het huis en zit nu ook volledig met haar hoofd in de speurtocht naar de waarheid.
De politie weigert Will en Libby te helpen en geeft geen informatie. Terwijl het hele dorp exact lijkt te weten hoe de vork in de steel zit, proberen Will en Libby achter de waarheid te komen. Wat heeft zich precies plaatsgevonden in het huis? Is Peter Ward terug om het nieuwe gezin uit te moorden? Het droomhuis van Will wordt de nachtmerrie waar hij niet meer uit kan ontsnappen.
Blijf dromen
Daniel Craig zet als vader van het gezin een zeer mooie rol neer. Hij geeft duidelijk om zijn twee filmdochters en -vrouw en als kijker leef je snel met hem mee. Ook Rachel Weisz is in de rol van Libby Artenton zeer overtuigend. Het is de typische 'schat, het maakt niet uit wat je doet want ik blijf toch wel bij je'-personage, maar je accepteert het door de manier van uitwerking. Na enkele minuten leef je volledig mee met de twee, je voelt dat het een gezin is. Het tegenovergestelde geldt voor Naomi Watts die de rol van de overbuurvrouw speelt. Ze is een gescheiden moeder die met haar ex worstelt om de voogdij van haar dochter. Helaas is haar rol in de eerste vijf kwartier zo significant onbelangrijk dat het je geen zier interesseert wat er met haar en haar gezin aan de hand is.
Tijdens de eerste veertig à vijftig minuten is de film neergezet als een typische thriller zoals te lezen in de eerste twee zinnen van de lead. De opbouw is goed en de spanning bouwt gelijkmatig goed op. Door de band die je al hebt met het gezin voel je de spanning en de ontdekkingen die ze in en om het huis doen.
Hoe beklemmend het eerste deel wordt gebracht, des te trager en langzamer het tweede deel van de film is. Het mist de spanning waar naartoe wordt gebouwd, wat resulteert in veel oninteressante gesprekken en gebeurtenissen. Vanaf hier heerst de gedachte: "Waar zit ik eigenlijk naar te kijken? Wat heb ik net gezien?" Waar het in films zoals (zonder te spoilen) een thriller van M. Night Shyamalan subtiel in beeld wordt gebracht, verkracht Dream House dit foefje. Niet dat een flinke plotwending op zijn tijd erg is, maar de spanning wordt volledig doodgeslagen.
In de laatste twintig minuten, waar een bijna overduidelijke ontknoping plaatsvindt, heb je er eigenlijk geen zin meer in. Het minimale effect waar het tweede deel van de film zich op richt neemt hier bijna belachelijke vormen aan. Combineer dit met het verhaal achter Peter Ward en zijn idiote motief en de moorden, waardoor de neiging om uit de bioscoopzaal te lopen steeds groter wordt.
Tegen het einde aan wordt het zeer pijnlijk duidelijk dat het gehele verhaal waar je naar hebt zitten kijken niet alleen ongeloofwaardig is, maar ook nog eens vol met fouten zit. Verhalen en achtergronden zijn ineens veel slordiger met de kennis die je nu bezit. Handelingen blijken totaal niet te kloppen. Er klopt werkelijk geen hout meer aan nagenoeg alles.
Conclusie
Er valt weinig meer te zeggen na wat er in de voorgaande alinea's over voorbij kwam. Als horror, thriller en zelfs als film zelf heeft Dream House bij nagenoeg alles de plank volledig misgeslagen. Niet dat acteurs Craig en Weisz een slechte prestatie neerzetten, maar het zeer onstabiele en ongeloofwaardige verhaal zorgt voor een bouwval van een film.
