Film: Rien à déclarer
Begin jaren negentig van de vorige eeuw. Op de grens van het fictieve plaatsje Koorkin op de Frans-Belgische grens doet de Belgische douanier Ruben Vandevoorde (Benoît Poelvoorde) zijn werk met liefde en plezier. In zijn geval komt dat neer op het uitschelden van Fransen die België in willen en zijn Franse collega's die honderd meter verderop aan het werk zijn openlijk minachten en bespotten. Vandevoorde is namelijk enorm francofoob. Het is dan ook niet verwonderlijk dat een van de Franse grensbewakers, Mathias Ducatel (Dany Boon), zijn relatie met Vandevoordes zus Louise (Julie Bernard) geheimhoudt. Als met de komst van het jaar 1993 de douanepost wordt opgeheven en er een experiment wordt gestart met een Frans-Belgische, mobiele grenscontrole, wordt Vandevoorde door zijn oversten gedwongen hieraan deel te nemen. Van de Franse zijde meldt Ducatel zich. Hij hoopt op deze manier vrienden te kunnen worden met Vandevoorde om zo zijn relatie met Louise uit de schaduw te kunnen halen. Maar dit lijkt net zo een onmogelijke opgaaf als het vangen van de nogal klunzige drugsbende waar ze achteraan zitten.
De uitbater van eetcafé No Man's Land vraagt de goeiige, Belgische douanebeambte Bruno Vanuxem (Bouli Lanners, wiens vader ooit douanier was) of hij een glaasje rode wijn blieft. Vanuxem weigert, hij is immers aan het werk. Doe hem maar een biertje. Al in de opening van de Franse komedie Rien à déclarer wordt duidelijk wat het type humor van de film is. Het is dan ook niet verwonderlijk als wat later de dienstwagen van het kersverse duo Ducatel-Vandevoorde een kleine, oude, aftandse auto blijkt te zijn. De film moet het dan ook niet van de schaterlach hebben maar meer van de (k)luchtige, vrolijke sfeer. En van de degelijke bezetting van de (behoorlijk ééndimensionale) rollen. Zo is het aanstekelijke acteerwerk van Boon een constante factor terwijl Lanners de perfecte stevige lobbes is en Poelvoorde als Fransenhater lekker mag schmieren. De mooie debutante Bernard houdt zich tussen dit acteergeweld prima staande. Van de drie drugsdealers blijft evenwel alleen de langharige Tiburce bij dankzij de meelijwekkende mimiek van acteur Bruno Lochet.
Net als bij Bienvenue chez les Ch'tis - de vorige film van regisseur, scenarioschrijver en hoofdrolspeler Boon die een recordaantal van 20,3 miljoen bezoekers trok in thuisland Frankrijk - is er een komische clash tussen twee bevolkingsgroepen die dezelfde taal anders spreken. Ook hebben in beide producties de geüniformeerde hoofdrolspelers een langzaamaan uitstervend beroep waardoor de producties een lichtelijk nostalgisch en kolderiek tintje krijgen. Veel nieuws heeft dit voorspelbaar verlopende verhaal van een verboden liefde dan ook niet te bieden. Maar door het enthousiasme van de makers is de film charmant en sfeervol genoeg om de aandacht vast te houden en her en der voor een glimlach te zorgen.
