Muziekcolumn: Thriller - Michael Jackson
Dertien was ik, net een week, mijn ouders waren 12,5 jaar getrouwd en we zaten in Center Parcs. Al de hele week was die aangekondigd: de nieuwe clip van Michael Jackson. Het was niet alleen de duurste clip aller tijden, hij was ook nog eens eng. En lang, het was eigenlijk een soort mini speelfilm, geregisseerd door John Landis die eerder An American Wherewolf in Londen maakte. En er was niks teveel gezegd: wat een geweldige clip was Thriller, naar het gelijknamige album van superster Michael Jackson. De effecten waren vernieuwend, de zombies eng, de muziek hypnotiserend en we wisten gelukkig nog niks over neuzen, apen en kleine kinderen op Neverland. Jackson was nog de ideale schoonzoon.Vandaag is het 25 jaar geleden dat Jackson zijn elpee Thriller uitbracht. Het was zo’n beetje mijn eerste met kennismaking met de popmuziek. Jackson vestigde op zijn beurt definitief zijn naam als soloartiest. Als geen ander wist hij deze elpee in de markt te zetten. Zo trad hij op tijdens een tv-gala van Motown waar hij Billie Jean vertolkte en voor het eerst zijn Moonwalk liet zien. Geweldig. De volgende dag probeerden wij op school natuurlijk allemaal de Moonwalk na te doen, wat natuurlijk niemand lukte, zo geniaal was het. Nog steeds kan ik niet Moonwalken.
Er kwamen maar liefst zeven singles van Thriller, zoals Human Nature, Wanna Be Starting Something, the Girl is Mine en Beat It, die bij ons tijdens de Soundmixavond door de stoerste jongens van de klas werd geplaybackt. De meester had verboden om messen te gebruiken tijdens de dans tussen de twee gangs, dus werd het opgelost met stiletto zakkammetjes die je destijds op de kermis kon winnen. Natuurlijk was de parodie van Weird Al Yankovic met ‘Eat it’ ook briljant. Sja, destijds hadden we nog geen groot referentiekader natuurlijk.
Van alle nummers op Thriller is Billie Jean mijn favoriet. Nog steeds vertegenwoordigt dat nummer voor mij de jaren tachtig waarin alles zit: de belofte van een heel leven voor je, de kracht van ritme, je moet wel dansen op de dwingende beat en de waarschuwing dat vrouwen eigenlijk niet te vertrouwen zijn. Producer Quincy Jones vond het intro naar verluid veel te lang, maar Jackson hield voet bij stuk. En terecht, want het nummer wordt alleen maar krachtiger van dat intro. Nog steeds zet ik de radio harder als het nummer wordt gedraaid en scheld ik de dj verrot omdat hij door het intro heenpraat.
Het bijzondere aan Thriller is, behalve dat dat het best verkochte album aller tijden is, dat het na 25 jaar nog steeds fris en modern klinkt. De ritmes, de instrumenten en de zangpartijen kunnen net zo goed van dit jaar zijn. Thriller past wat betreft de videoclips perfect in het tijdsbeeld van de jaren tachtig, maar de muziek zelf sluit nog steeds naadloos aan bij de muziek van 2008. Wat zeg ik, de meeste muziek kan niet tippen aan de nummers op Jacksons megaseller. Niet voor niks horen we Wanna Be Starting Something momenteel terug in de superhit van Rihanna. Een paar jaar terug hoorden we ook al samples van bijvoorbeeld Human Nature terug en in de toekomst volgen er vast nog veel meer.
Omdat Thriller wat mij betreft nog steeds modern en fris aanhoort vind ik het jammer dat de nummers voor een speciale uitvoering zijn bewerkt door onder anderen Akon, Wil.I.Am en Kanye West. Leuk geprobeerd, maar Thriller is gewoon te geniaal om opnieuw uitgevonden te worden. Jackson heeft Thriller nooit meer geëvenaard. Dat zal anderen dus ook niet lukken. Om met Jacksons woorden te spreken: It doesn't matter who's wrong or right, just beat it.
Misschien kom ik nu over als een ouwe zak die in de ‘eighties’ is blijven hangen. Dat wil ik dan direct rechttrekken. Ik wil geen 13 meer zijn, ben tevreden met mijn 37 jaar en geniet genoeg van muziek van tegenwoordig. Als ik straks in de auto Thriller opzet is het geen trip naar memory lane waarbij ik melancholisch verlang naar klasse-avonden en glaasjes Punica. Thriller is voor mij gewoon een ijzersterk album dat ook na 800 keer luisteren niet gaat vervelen.
