Beste Tim (brieven aan Tim, 1)
Beste Tim,
Een tijdje terug was ik de liefde voor muziek verloren. Het kon me niet meer bekoren. Geen enkele plaat. Ook een constante stroom nieuwe niet, want in mijn zoektocht naar nieuwe muziek ging ik over tot het roekeloos kopen van alles waar mijn interesse naar uit ging. Dozijnen tegelijk in winkels en tweedehands via sites als Ebay en meer. Mensen zoals ik zijn een zegen voor muziekwinkels. In zulke buien kopen ze alles waar ze hun hand op kunnen leggen. Slecht voor de financiën en geen of weinig voldoening van het gekochte.
De liefde voor muziek is nu weer terug. Sinds een week of twee. Ik kreeg toen een aangenaam pakketje binnen van enkele bands. Je zou ze ook eens moeten proberen. Book of Horizons van de Secret Chiefs 3, Lost in Reverie van Peccatum en nog een album, dat ik je in een verloren moment van bestemmingsloosheid wel eens zal laten horen, maar hier verder niet zal noemen. Ze grepen me bij de strot. Alledrie. Secret Chiefs 3 en Peccatum kende ik al van andere albums, maar geen zo schoon als deze. Om je wat over de geschiedenis te vertellen.. Secret Chiefs 3 zou je kunnen omschrijven als de overgebleven Mr. Bungle leden - dus zonder Mike Patton - die samen Mr. Bungle en de laatste muzikale jaren van Mike Patton weten te overtreffen. Natuurlijk doe je de band onrecht aan wanneer je het benadrukt met zonder Mike Patton, want als je de Secret Chiefs 3 kent, zul je weten, dat wat Mr. Bungle maakte zeker niet alleen zijn verdienste is geweest. Bovendien heeft Mike Patton de laatste jaren slechts incidenteel wat leuks afgeleverd... een incidenteel leuk album, bijvoorbeeld met Fantômas en Tomahawk, maar ook wat vreemde projecten als Adult Themes for Voices en Maldoror. Uiteraard heb ik ze wel, zo ben ik dan ook weer. Vorig jaar heb ik hem nog gezien in de Paradiso. "Human beatboxing." Daar zou hij eens een album van moeten maken, want leuk was het zeker.
Peccatum is een ander verhaal. De band van voormalig Emperor-lid Ihsahn en zijn vrouw. Het derde lid heeft de band inmiddels verlaten. Het geluid vertoont overduidelijke links met Emperor's zwanenzang Prometheus: The Principle of Fire & Demise, maar gaat verder dan deze, want de stijl van Peccatum is een combinatie van vele. Dit in relatie met de vreemde zang van dame Ihriel maakt het tot iets prachtigs. Haar stem... op het ene moment is ze een engel, op een ander een succubus die het leven via je oren naar buiten zuigt.
Om terug te komen op het eerder gezegde. Ze gaven me de liefde voor muziek terug. De eerdere albums die ik gekocht had in een vlaag van verstandsverbijstering, want zo mag ik het wel noemen, klonken nu ook en vielen op hun plaats. Muziek is voor mij altijd iets geweest om met mezelf in contact te komen. Dat klinkt wellicht wat vreemd, maar ik denk dat alle mensen wel zoiets hebben. Een zoektocht naar het innerlijke die door externe factoren vergemakkelijkt wordt. Met de muziek had ik dus ook een stukje van mezelf verloren of in ieder geval de deur daar naar toe. Het spreekt voor zich, dat dit geen prettig gevoel is. Mijn tweewekelijkse stukjes hadden er ook onder te lijden, want, zo je weet, is mijn voornaamste onderwerp muziek, hoewel dit misschien slechts schijn is, want wat het met mensen doet interesseert mij veel meer en vind ik dan ook leuker om over te schrijven. Ik denk ook dat de stukken die daarover gingen meer geslaagd zijn dan die over specifieke onderwerpen binnen de muziek.
Dag Tim. Deze eerste brief is wat tragisch geworden. Een volgende zal ik proberen te voorzien van wat meer blijdschap, hoewel dat misschien vals over kan komen. Onecht. Ik krijg er een 'carnival'-gevoel bij. Je weet wel, zo'n ouderwetse kermis. Is het je wel eens opgevallen, dat in boeken, films en verhalen deze kermissen altijd een plaats zijn voor het occulte en duistere in plaats van de vrolijkheid en het vertier dat je er zou verwachten. Ik vraag me af of er een verklaring voor te vinden is.
Een toost bij Nick Cave (op het moment draait een album van hem),
W.
