Het Eurovisie Songfestival 2004

Het Eurovisie Songfestival is bedoeld om kandidaten en publiek over hun grenzen heen te laten kijken, iets waar de editie van dit jaar al bijzonder in geslaagd is. Landsgrenzen, tijdsgrenzen, grenzen van fatsoen. Noem een grens en deze werd overschreden.

De landsgrenzen
Het begon al gelijk met de eerste deelnemer, de Finse Jari Sillanpää met 'Takes 2 to Tango'. Laat dit even goed op je inwerken en je ziet gelijk de tegenstelling die er niet zou moeten zijn. Finland is koud. Daar ligt sneeuw, het stikt er van de bevroren meren, rendieren, schansspringers en blokhutten. Winterser kan bijna niet. Tango's daarentegen roepen een gevoel van zomer op. Warmte, strand, cocktails, korte jurkjes, knappe Alberto’s en Alfonso’s die om je hand dingen. Een dergelijk liedje dat door een Fin ten gehore wordt gebracht is net zo misplaatst als een sneeuwpop op het strand, een bikini dragend meisje op ski’s of Jari in de finale. De 'televoters' waren onverbiddelijk: ga jij maar ergens anders tango’en. Ergens in het hoge noorden bijvoorbeeld, en neem dan gelijk de Deense deelnemer Thomas Thordarson mee. Alleen de naam bezorgt je al koude rillingen, die niet weggenomen kunnen worden door een zwoel muziekje.

Wit-Rusland besloot het meteen groots aan te pakken. Zuid-Europa is saai, de Verenigde Staten is het codewoord. Alles was uit de VS komt is mooi, mooier, mooist, dus alles wat op Amerika lijkt toch ook? Fout! Met mislukte Texaanse accenten die aan Dolly Parton doen denken kom je niet ver in deze wereld. Althans, niet in de wereld die songfestival heet.

Terug in de tijd
Niet alleen landsgrenzen zijn van belang, ook temporele grenzen kunnen overwonnen worden, moeten sommige kandidaten gedacht hebben. Sinds enkele jaren stikt het in de mode van de revivals van de fifties, sixties, sevtenies en eighties en wat de mode kan kunnen wij ook. Letland mocht de spits afbijten met een ware rockterugblik. Matjes in de nek, vale en te korte shirtjes, het was net alsof we weer in de tachtiger jaren rondliepen. Maar de eighties revival hebben we allang gehad, beste Fomins & Kleins. Doe Maar heeft zijn laatste concert gegeven, Clip Classics wordt haast niet meer bekeken, dus dit had natuurlijk ook geen enkele kans. Net zoals de zoetsappige deelname van Slovenië. Vrolijke bloemetjes begeleidden het lieve liedje van het paar dat vandaag in het huwelijk treedt (aaaaaw, kan het nog liever?). De enige dingen die ontbraken waren de protestborden tegen de Vietnamoorlog. Nee, als je het echt goed wil doen, ga je voor gewaagd en ga je zo ver mogelijk terug in de tijd als je maar kan. Een stoere trommelaar omringd door vijf mooie meisjes die iets onverstaanbaars zingen; de Letse deelnemers wisten wel hoe ze de oertijd terug moesten halen. Wie altijd had gedacht dat onze verre voorvaderen kleumend in een grot bij hun zojuist ontdekte vuurtje zaten, heeft het helemaal fout. In vroeger eeuwen was het leven goed, ritmisch en dicht bij de natuur. Toen kon je als man nog gewoon een beetje trommelen en de vrouwen vielen over je heen. Fantasieën te over, die de stemmers thuis konden overhalen. Ook Letland zien we zaterdag terug.

Beter goed gejat dan slecht bedacht
Mocht je het niet zo hebben op het verleden en andere landen, maar wil je toch graag een beetje jatten van andermans ideeën, dan blijft er niets over dan goed de televisie te bestuderen. Iets wat Zwitserland duidelijk goed heeft gedaan. Hoe blij kun je zijn? Roze overhemdjes, vrolijke mensjes, het leek 'The Brady Bunch' wel. Een serie die allang afgeschreven is, net als Pierro Esteriore. Volgende! Litouwen dus, een land dat goed gekeken heeft naar de clips van Michael Jackson. In een vreemdsoortig uniform probeerde de 19-jarige Linas ons over te halen toch vooral op hem en zijn vrouwelijke wederhelft te stemmen. Met een moonwalk of een mooie kruisgreep erbij was het misschien nog gelukt, maar zo stelde het niets voor. Ga jij nog maar wat langer voor de buis hangen. Zoals de Oekraïense deelnemers wel gedaan hebben. Hun videorecorder heeft waarschijnlijk overuren gedraaid, want ze wisten Xena Warrior Princess perfect uit te beelden. Associaties met vechtende vrouwen, agressieve tijgers en wilde oerkreten werden gelijk gemaakt, iets wat altijd goed is voor een plekje in de finale.

De wijze les die ons woensdagavond geleerd werd is duidelijk. Als je niet kunt zingen en iets wil jatten, doe het dan goed. Niet een klein beetje, maar gelijk helemaal. Doe niet alsof je een tangodanser of een Michael Jackson bent, maar bén een Xena of oermens.

Of zorg gewoon dat je een paar lekkere wijven in geile pakjes op de bühne hebt staan...