Met beide benen op de grond....

In de submit vonden wij vanochtend de volgende bijdrage: Momenteel ben ik volop bezig met trouwreportages. Het lijkt wel, of iedereen in juni en juli wil trouwen. Niets mis mee, natuurlijk; ik moet er samen met mijn gezin van leven. Voor mijn vakantie van hooguit twee weken wil ik in ieder geval nog twee reportages klaar hebben. Vanochtend om half negen ging mijn GSM. Een uitvaartverzorgster uit Doetinchem.

Ze had mij via internet gevonden. Sinds dinsdag was ze een uitvaart van een, zoals dat zo eufemistisch heet, verlate miskraam, aan het regelen. En vanochtend heel vroeg had de vader van het kindje gevraagd of er tijdens de uitvaart foto's gemaakt konden worden. En hoe druk ik ook ben, als ik voor zoiets gebeld wordt dan laat ik al mijn werk vallen.

Het zwarte pak gaat aan en sta ik daar voor de ouders van een dood ter wereld gekomen kindje. Een uur voor de uitvaart begon stond ik samen met de begraafplaatsbeheerder en de uitvaartverzorgster in het zonnetje te wachten op de auto. De geluidsinstallatie werd nog even getest. Een cd van Simply Red werd heel even opgezet. "Holding back the years". Even moest ik denken aan de jaren dat ik zelf al kinderen heb.

Inmiddels al veertien en elf jaar. Precies op tijd kwam een champagnekleurige stationwagon de parkeerplaats van de begraafplaats oprijden. Twee jonge mensen stapten uit. Een klein wit mandje werd door de moeder voorzichtig van de achterbank gehaald. Naast het mandje stond een kinderstoeltje van, wat later bleek, het bijna twee jaar oude broertje. De kleine stoet van vader, moeder met het mandje, de uitvaartleidster, de beheerder en ikzelf liepen naar het grafje.

Een paar meter voor dat grafje werd haltgehouden. Twee identieke kindergrafjes naast elkaar. Twee broertjes, een paar jaar na elkaar gestorven. De eerste doodgeboren, de tweede mocht nog geen maand oud worden. Het waren twee kinderen van de moeder. De grafjes waren keurig bijgehouden. Veel speeltjes. De steentjes keurig glimmend gepoetst. Er werden twee kleine bloemstukjes bijgezet.

Evenals heel even het witte mandje. Drie broertjes heel even bij elkaar. Het gezelschap ging een paar grafjes verder. Een kuil van nog geen meter diep met een trappetje erin gegraven. Moeder hield het mandje vast. Vader haalde het dekseltje eraf. Een heel klein, bijna volgroeid mensje lag in het mandje. Met mooie groene babykleertjes aan. Het verwonderde me, dat na een zwangerschap van 22 weken een kindje al zo volgroeid was. Voor de wet bestaat een mens dan officieel nog niet eens. Pas bij 24 weken...

Het leek of het kindje sliep. Papa las een gedichtje voor. Tranen, natuurlijk. En dan moet je foto's maken. Alweer van een begrafenis van een doodgeboren kindje. Je werk doen. Elke keer als de spiegel van mijn camera opklapte klonk het in mijn oren als het onweer van vanochtend. Ik voelde me teveel en toch weer niet. ik wilde voor de ouders en het kleine broertje een mooie herinnering maken.

Papa las ook een verhaaltje voor. De woorden vervlogen in de wind. Muziek werd gespeeld. "You are not alone." Eén van de weinige nummers van Michael Jackson, die ik wel mooi vind. Maar vandaag gaat het er niet om wat ik mooi vind. Even is het stil. Ieder met zijn eigen gedachten. Ook ikzelf. Ik heb twee gezonde kinderen. Deze moeder drie overleden kinderen. En maar doorklikken, want dat is mijn werk.

Achter de begraafplaats is een nieuwbouwwijk. Het is schoolvakantie. Vrolijke kinderstemmen klinken. Plotseling vraagt een moeder: "Waar is..." en de naam van het kindje, dat in het mandje ligt, klinkt. Rillingen... Weer muziek. "Fly" van Celine Dion. Papa en mama bekijken, voelen en kussen hun kindje voor de laatse keer. Ik maak een foto van hen beide met het kindje tussen hun in.

Het laatste beeldje dat van dit kleine mensje wordt gemaakt. Het mandje wordt door beide ouders gesloten met groene lintjes. Papa gaat het grafje in, de beheerder geeft het mandje aan hem. Voorzichtig zet papa het mandje op de bodem. Uit zichzelf, zonder iets af te spreken, pakken papa en mama met hun handen aarde van de bult, die naast het grafje ligt. Ze willen hun eigen kindje begraven. Het laatste wat ze voor hun kindje kunnen doen.

Papa pakt een schep en begint het graf te dichten. Het zweet loopt langs zijn voorhoofd. Af en toe pakken de beide ouders elkaar stevig vast. Hier lijkt het weer op een trouwreportage, maar dan toch zo anders. Als het grafje netjes afgewerkt is en bloemen, kaarsen en speeltjes op het graf zijn geplaatst, is het een uur later. Met een schorre stem neem ik afscheid van de ouders. Zij gaan nog even terug naar het grafje.

Alleen. Waarschijnlijk met zijn vijven, want ook de twee andere broertjes worden, denk ik, niet vergeten. Ik stap in mijn auto en rijd naar de zaak. Daar gaat een geheugenkaartje vol enen en nullen in de kaartlezer om digitale bestanden op mijn computer te zetten. Enen en nullen, die op de computer omgezet worden in beelden. Beelden van onschatbare waarde. Nu nog afwerken, afdrukken en een mooie diapresentatie met bijbehorende muziek maken.

Dan is mijn opdracht klaar. Even later komt mijn dochter binnen. "Pap, morgen krijg ik mijn nieuwe fiets." Ja... wij kunnen onze kinderen nog iets geven. Een raar beroep, fotograaf. Weken lang leg je feestelijke beelden vast. En dan weer eens een keer beelden van een minstens zo belangrijke gebeurtenis. En, hoe vreemd het ook klinkt... ik doe het beide graag. Het is mijn vak, emoties vast te leggen. Een prachtig vak. Ondanks, dat die emoties ook wel eens verdrietig zijn. Ik heb mijn emoties van me afgeschreven. Het is bijna twee uur in de nacht; ik ga slapen. Met dank aan hendrik64 voor de submit