Berlijn in last

Mijn trouwe reisgezellen gaan mee, The Lord of the Rings en mijn MP3 speler. Met muziek van Rammstein, Unheilig, Oomph, Tanzwut en Corvus Corax, gaan 8 uur sneller voorbij.

En eindelijk zijn we er, alleen verkeerde U-Bahn halte uitgestapt en moeten nog 3 km lopen naar ons hotel. Bezweet, nahijgend en licht vloekend eindelijk ingeboekt, om na een kwartiertje mijn vriendin en mede Rammstein gek uit Coventry te zien. Zij heeft de kamer naast ons geboekt.

We besluiten om wat te gaan eten, en dan blijkt het hotel op nog geen 10 minuten lopen is van het Alexanderplatz, een plek die ik de komende dagen nog veel zal zien. Het wordt gezellig en verheugen ons op de komende dagen, want ja, er komen nog meer Rammstein fans naar Berlijn, en zal eindigen in een groot feest in Paul’s Ecke, een gezellig metal cafe.

Donderdagochtend zijn er al wat meer mensen aangekomen en een aantal, waaronder mijn man en ik, gaan een fietstocht maken in Oost Berlijn. Het is prachtig weer, een leuke gids die veel interessante verhalen vertelt, doorspekt met anekdotes. We volgen de Muur en eindigen bij Checkpoint Charlie, die wel heel commercieel is geworden. Overal kraampjes waar Russische en Oost-Duitse artikelen te koop zijn.

Na de lunch, lopen we Unter der Linden af, vergapen ons aan het metro station waar een gedeelte van de Mein Teil clip is opgenomen. En daar staan we dan 20 vrouwen ( en 4 moedige mannen die meegesleurd zijn) met rode wangen en springend en lachend als kleine kinderen.

Vrijdagochtend staat het DDR museum op het programma, bij binnenkomst loop je direct tegen een vuilgele Trabantje aan. Verder wordt er getoond hoe het leven was in Oost-Duitsland, je mag alles aanraken en alles is ook in Engels geschreven.
Hierna de groepsfoto bij de Branderburger Tor, dan is het speelkwartier, ik zoek onmiddellijk een cd winkel op, want ja er moet toch ook ingekocht worden. Dus de nieuwe Eisbrecher aangeschaft, de nieuwe Oomph en ook nog wat Corvus Corax.Ik ben zo blij met mijn aanwinst. In de avond gaan we met zijn allen naar de Italiaan, en nou zijn de meeste Italianen nogal luidruchtig, onze ober was het toppunt, maar misschien was het gewoon teveel voor hem, al deze vrouwen ( en ja dezelfde 4 moedige mannen) die van de gehele wereld hier naar toe gekomen waren en die wij nu pas voor het eerst zagen. Natuurlijk hadden we onze gesprekken op ons forum en wisten we redelijk wat van elkaar, maar elkaar in het echt zien is het toch anders. Dus nu zaten Argentijnen, Engelsen, Duitsers, Amerikanen, Finnen, Denen, een Schot en een Nederlander met elkaar te praten, te lachen. Wat de Verenigde Naties niet lukt, lukt wel een Duitse band, mensen op een leuke en ook vreemde manier met elkaar te laten samenwerken.

Het was iets wat als geintje begon, maar door het samenwerken met elkaar, iedereen die iets wilde regelen en de saamhorigheid van de groep, werd het werkelijkheid.

Het feest, wel wat kan ik daar over zeggen, behalve dat na 8 ( of waren het er 9) wodka orange, een mens zich vreemd kan gedragen.

We hadden allemaal een kledingstuk aan waar Rammstein op stond, we hadden het erg naar onze zin en vonden dat zelfs Finse muziek ( na genoeg inname) heel leuk klinkt.

En de foto’s, nou die heb ik achter een paswoord verborgen, om naar te kijken als ik alleen ben, nagenietend van wat geweest is.

En volgend jaar doen we het weer, alleen zo hard hopend dat Rammstein ook weer gaat touren, want wat kan nog leuker zijn, dan met je vrienden vooraan te staan, en terwijl je staat te springen, denkend die oudjes doen het nog niet zo slecht en dan denk ik aan de fans, maar misschien ook wel aan de band.