Wanneer de stront de ventilator raakt, deel twee
"Alles komt op het juiste moment."
Mijn opa, een oude man zou vandaag drieentachtig geworden zijn, een mooie leeftijd, echter op vrijdagmiddag kreeg ik een telefoontje van mijn moeder dat het toch wel verstandig was om richting Noord-Holland te komen. Op dat moment zat ik samen met twee andere radio makers een vrijdagmiddag praatje te houden zoals we eigenlijk elke vrijdagmiddag doen. We gaan dan, na de uitzending, in op de diepere betekenis van het leven.
Daar zat ik dan, nog net geen triest nieuws. Ik besloot, gewapend met een nieuw boek, de bus in te stappen. Waarheen? Ik had werkelijk geen idee, met de kerk van Heemskerk als baken ging ik via Leiden en Haarlem met bus en trein richting mijn familie. Ogenschijnlijk wist ik waar ik uit moest stappen en vervolgde mijn stappen richting de senioren flat van mijn Opa en Oma.
Toen ik binnen kwam zag het er allemaal niet zo florissant uit, Opa nu wel met een hele blauwe neus bijna hijgend aan de zuurstof. Maar toch ik was er. En hij was er ook. Mijn zusje daarentegen moest uit een vakantie park in Overijsel komen, met een flits-foto rijker kwam ook zij met een vriend aan. De avond gaat voorbij en de nacht begint in te treden. Zo ook een nachtzuster.
Mijn moeder en mijn oom bleven die nacht op, samen met de nachtzuster. En waren er bij toen het die morgen gebeurde.
"Opa heeft z'n belofte gebroken", kwam mijn vader mij 's ochtends vertellen. Zijn verjaardag was dus een dag te ver. Ik besloot maar een ander bed in huis op te zoeken en nog wat te slapen, terwijl mijn vader richting het noorden toerde.
Die dag heb ik maar 'gewoon' geprobeerd te doen, de emoties die de dood bij mij oproepen zijn voornamelijk het niet meer kunnen horen van een antwoord op een vraag. Misschien heel vreemd, maar voor mij is de dood op zich geen vreselijk zwart gat. Toen ik na wat klusjes weer tegen vieren sliep, werd ik op zondag ochtend wakker gebeld om een probleempje op te lossen in het uitzend systeem, het was stil.
Ik sla nu een stukje over, dat vervolgt in de een na laatste alinea.
Vanavond werd mijn vader niet goed en heb met hem vannacht twee uur in het ziekenhuis doorgebracht. Mijn moeder ligt als het goed is nu te slapen bij mijn Oma, zodat ze daar vandaag de hele dag is. Hart filmpjes, röntgen foto's, bloed prikken; niets werd aan het toeval overgelaten uiteindelijk hebben we er maar een zetpil in gestopt en dat leek een beetje te helpen tegen de aanhoudende steken in de maagstreek.
Alle problemen komen in principe op het zelfde moment en eigenlijk raak je van de regen in de drup, zelfs als je de wereld om je heen zou negeren pakt de wereld je later wel terug.
Die zondag morgen al bijna middag zou de te drukken rouwkaart opgestuurd worden, hij kwam alleen niet. "Waar konden ze hem dan naar toe hebben gestuurd?" Ik ging eens op mijn oude hotmail adres kijken. Een zee van spam en een e-mailtje van, een U aller bekende dame, gedateerd op negen april. De inhoud was verder niet zo positief (voor mij), maar aan de afsluitende regel heb ik me de afgelopen uren best opgetrokken.
Dus stop alsjeblieft met dat zielige gedoe en hou afstand.
