Ik zie... 2004
2003 was een leuk jaar. Kort samengevat begon in Kamloops, Noord Amerika dus. Bracht ik daarna geruime tijd door in Enschede (das Europa 
) en sloot in het jaar af in Casablanca (Afrika). Lekker gerezen dus. Tussendoor nog menig Nederlandse stad afgerezen. Ouders in Groningen, Broer in Amsterdam, meeting in Delft, meeting in Zwolle, meeting in Amersfoort. Tot zover 2003. Ik hoop dat jullie het ook leuk vonden en er met plezier aan terug denken.
2004 is een ander verhaal. Ik begon waar ik gebleven was, Casablanca dus. De eerste nacht werd daar het politiekorps opgetrommeld vanwege dreigingen van Al Queda. Ik lag lekker te slapen in mijn westerse hotel en vernam het pas de volgende dag op het vliegveld. Het vliegveld waar vandaan ik om 12:45 lokale tijd zou vertrekken met bestemming Paris Charles de Gaull. Alles liep voorspoedig tot 12:45. De meeste mensen waren reeds bij gate 7, maar Air France liet op zich wachten. Vertraging! Een half uurtje later was het dan toch nog zover dat we konden vertrekken.
'Madames et Monsieur....' Een verhaal werd in het Frans op ons afgevuurd waar ik 'neige' uit kon opvangen en ook 'trente minute' (respectievelijk sneeuw en dertig minuten). Wederom weer niet op tijd, maar uit het Engelse bericht dat spoedig volgde werd ik geheel gerust gesteld. Onze aansluiting zouden we wel halen, want alle vliegtuigen hadden tussen de twee en vijf uur vertraging. Eenmaal uit het vliegveld bleek al snel dat onze vlucht was geannuleerd. Paniek! Terwijl mijn moeder met mijn broer in de rij van de Air France balie verdween begon ik met mijn vader en andere broer een rij doem scenario’s te verzinnen. Slapen op de vloer, hotels buiten de stad... Even later bleek tot onze opluchting dat er om acht uur wederom een vlucht vertrok.
Half acht.. nadat we door de grondige security van de Fransen waren gekomen bleek al snel dat we nog niet zouden vertrekken. De balie F22 was druk bezig met het zoeken van drie mensen die nog naar Florence moesten. Toen we eindelijk aan de beurt waren en ook de bus was gearriveerd konden we na een vriendelijk 'bon voyage' van het noodteam onderweg naar het vliegtuig. De ene na de andere grap werd gemaakt over de vertraging en samen met de Nederlanders die ook de zon hadden opgezocht en een stel Fransen dat het eerste weekend van het nieuwe jaar in Amsterdam besloot door te brengen vlogen we rond kwart voor negen dan eindelijk weer.
Amsterdam. 'Zouden we de laatste trein nog halen?' Ik zou met mijn ouders mee naar Groningen. Twintig over elf ging de laatste trein. (Lees: Twintig over elf was de geplande vertrektijd van die trein) Al snel begon een zwaailicht te zwaaien en kwamen de eerste koffers de lopende band op. Maar door de mix van overstappen, overboeken, chaos en onmacht gebeurde het eigenlijk heel voorspelbare. Terwijl ik mijn ouders gedag zei stond ik in de rij bij Aviapartner om mijn missende rugzak op te geven.
Trein (15 minuten vertraging in Groningen) gemist, bagage zoek, maar gelukkig een broer die in Amsterdam woont en waar ik dus kon slapen.
Vandaag bellen, nogmaals bellen en nog een keer. En bij de vierde poging kreeg ik dan toch de dame van Aviapartner aan de lijn die mij met 99% zekerheid kon vertellen dat mijn rugtas in Parijs was achtergebleven, dat hij een uur geleden in Schiphol zou zijn en dat ik wel gebeld zou worden als hij er was.
Een mooi begin van het nieuwe jaar dus. Nu lekker heel de avond wachten op een telefoontje en hopen dat ik niet die 1% tref.
