Lords of the Fallen

De unieke mechanieken van Demon's Souls en Dark Souls hebben tig ontwikkelaars geïnspireerd. Van Shovel Knight tot de PS4 zelf, de invloed van de Souls-games reikt ver en breed. De Souls-games werden alleen nooit echt gekopieerd, tot nu dan. Lords of the Fallen is de eerste echte Dark Souls-kloon.

Ik zou liever niet voor deze recensie constant twee games met elkaar vergelijken, maar in dit geval is dat onvermijdelijk. Lords of the Fallen leent zo'n beetje alles van Dark Souls. Het vechtsysteem bijvoorbeeld is sloom maar weldoordacht. Je moet voorzichtig vanuit een derdepersoonsperspectief op gevaarlijke vijanden inhakken.

Hoe je precies vecht, hangt net als in Dark Souls af van je build. Kies je voor een snelle dolk in beide handen of ga je toch voor die zware bijl die je met twee handen moet vasthouden? XP die je van vijanden krijgt, investeer je in stats zoals strength, endurance en faith. Over faith gesproken, die stat heeft ook met magie te maken. Je kunt in het begin uit drie klassen kiezen die elk unieke magische vaardigheden verlenen. Dit zijn alleen vooral simpele spreuken die voornamelijk dienen om de vijand(en) af te leiden. Geen gamechanger.

Als je doodgaat laat je al je XP op de plek des onheils vallen. Je hebt dan nog één kans om terug te lopen om je XP op te halen. Als je weer doodgaat ben je die XP voorgoed kwijt. Sounds familiar? Werkelijk de enige originele toevoeging van Lords of the Fallen is de XP-multiplier. Elke keer dat je een vijand verslaat krijgt je 2% meer XP. Dat klinkt als weinig, maar zolang je vijanden blijft verslaan blijft de meter oplopen, tot je opgegeven moment 2x zoveel XP per vijand verdient. De multiplier gaat terug naar 1 als je zelf het onderspit delft.

Doodgaan is in tegenstelling tot Dark Souls alleen een relatief zeldzame gebeurtenis. Lords of the Fallen is geen moeilijke game. Dat komt vooral omdat vijanden niet resetten als je even bij de Lords of the Fallen-versie van bonfires uitrust. Je kunt bij die bonfires ook je Lords of the Fallen-versie van de Estus Flask bijna ongelimiteerd bijvullen. Bovendien had ik tegen het einde van de game een stuk of twaalf 'Estus Flasks'. Al met al kunnen mensen die op zoek zijn naar uitdaging beter elders hun heil zoeken. Zelfs eindbazen zijn erg voorspelbaar en simpel te verslaan.

Het verhaal is tot nu toe onbesproken gebleven omdat ik het eerlijk gezegd alweer vergeten ben. Hoofdpersoon Harkyn, een boze kale man, en zijn strijd tegen de dan al niet evil 'Lords' zijn totaal niet boeiend. Het is typisch zo'n videogame-verhaal waar je nooit meer aan terug gaat denken.

De setting is ook niet veel soeps. De hele game ziet eruit als een gigantische DarkSiders 2-dungeon. Het is gewoon een saai kasteel met een grote ondergesneeuwde binnenplaats. Er zijn te weinig fantasie en variatie in de omgevingen. De game probeert wel de boel te verbinden via shortcuts en dergelijke zoals Dark Souls dat doet, maar hier gebeurt dat veel onhandiger. De shortcuts zijn vaak geen shortcuts en bovendien zitten er lange laadschermen tussen.

Ik zit al op een lekkere negatieve tour, dus ik kan net zo goed doorgaan: de perfomance van de game is bar slecht. De onstabiele framerate is nog tot daaraan toe, maar glitches zoals wegvallend geluid en niet activerende schakelaars laten zien dat Lords of the Fallen eigenlijk gewoon ongepolijst is.

Valt er dan nog iets positiefs te zeggen over deze game? Jawel, de basis voor het vechten is sowieso goed, want het speelt als Dark Souls. Wat dat betreft heb ik me dus gewoon prima vermaakt. Dit is gewoon een hele degelijke Dark Souls-light.

Conclusie
Lords of the Fallen is op elk punt inferieur aan zijn grote inspiratie. Ik kan het alleen aan mensen aanradden die uitgehongerd zijn voor meer Dark Souls-achtige content en niet op Bloodborne kunnen wachten.